
432 – Enebærodde
Het eiland Funen (Fyn) is naast Jutland voor mij één van de fijnste plekken van Denemarken. Met zijn glooiende heuvels en vooral in het noorden fijne strandjes geeft het een ultiem vakantiegevoel. Je vindt er nog vakwerk huizen en boerderijen met rieten daken. Hoe je van fietsen, ga dan niet zonder fiets naar Funen, de mogelijkheden zijn onbeperkt. Aan de noordkant van het eiland ligt het schiereiland Enebærodde, ongeveer 8 kilometer ten zuidoosten van Hasmark Strand. Op het puntje van dit schiereiland is de gelijknamige vuurtoren te vinden. Met de auto te bereiken tot op een kleine 6 kilometer. Een slagboom verspert de doorgang tot het natuurgebied. Je kunt alleen wandelend of met de fiets verder. Het is een betrekkelijk kleine toren maar hij staat op een uniek plekje. De huidige vuurtoren werd actief in 1926, het station zelf in 1869. De toren is 14 meter hoog en heeft een lichthoogte van 13 meter. Afhankelijk van de richting geeft het witte, rode en groene licht iedere vijf seconden een flits van 2 seconden. De ronde, witte toren met de rode lantaarnkoepel geeft me het gevoel: “Zo moet een vuurtoren eruit zien”. Natuurlijk ontbreekt de galerij niet. De witte huizen met rode daken maken het plaatje compleet. Deze toren markeert de westzijde van de ingang van de Odense Fjord vanaf het Kattegat. De foto is gemaakt vanaf de andere kant van de fjord. Hoe mooi zou het zijn hier te mogen wonen. Dit is helaas voorlopig de laatste Vuurtoren van de week. De reisbeperking van het laatste jaar heeft de mogelijkheid nieuwe torens te fotograferen onmogelijk gemaakt. Ik dank Rodi Media voor de vele jaren dat ze plaatsing van deze rubriek in het Contact met de Egmonden mogelijk hebben gemaakt.
Coördinaten: 56° 45′ 50.2″ N, 8° 51′ 45.5″ O
431 – São Julião da Barra
Lissabon is de hoofdstad en grootste stad van Portugal. Volgens de legende is Lissabon gesticht door de Griekse held Odysseus tijdens zijn lange tocht naar huis. Rond 1200 voor Chr. Ontstond er een Fenicische handelspost. De Feniciers noemden de stad “Allis Ubbo” wat veilige haven betekent. Het kan dus met recht een oude stad genoemd worden. De vuurtoren São Julião da Barra staat op het gelijknamige 16e eeuwse fort in Oeiras. Dit fort bewaakt de ingang van de Rio Tejo (Taag) en was eeuwenlang een sleutel tot de verdediging van Lissabon. Het is niet helemaal duidelijk wanneer navigatielichten voor het eerst werden weergegeven vanaf het fort, maar het is bekend dat de lichttoren moest worden gerepareerd na de grote aardbeving van 1755. Deze vuurtoren is 24 meter hoog en heeft een lichthoogte van 39 meter. Het rode licht gaat drie seconden aan en twee seconden uit. Het is een vierkante, onbeschilderde gemetselde toren. De 4e orde Fresnel lens is uit 1895. De lantaarn is wit met een rood dak. Het fort dient nu als de officiële residentie van de minister van Staat en Defensie. Gelegen in het centrum van het fort, net buiten de Avenida Marginal bij de noordelijke ingang van de Rio Tejo.
Coördinaten: 38° 40′ 28.2″ N, 9° 19′ 31.0″ W
Foto Cor Oorthuijsen


430 – Glyngore
Glyngore is te vinden op het schiereiland Salling in het noordwesten van Jutland en werd voor het eerst genoemd in 1445. De gelijknamige vuurtoren staat aan het einde van de haven. Hij dient als navigatie tussen de Limfjorden en de Sallingsund. Deze vuurtoren is qua bouw en kleur volkomen identiek aan die van Grisettåodde, die eerder in het Contact heeft gestaan. Het torentje is makkelijk te bereiken. Als je vanaf het eiland Mors over de brug naar dit deel van Jutland rijdt dan zie je deze vuurtoren al van verre staan. Glyngore is een klein vissersplaatsje. Een restaurantje, een bakker en een snackbar, dat is wel zo’n beetje. Met wat geluk zijner een paar vissers bezig de netten na te lopen, blijft boeiend om te zien. Deze vuurtoren is actief sinds 1911, hij is twaalf meter hoog en heeft een lichthoogte van 10 meter. Afhankelijk van de richting geven het witte, rode en groene licht iedere vijf seconden een flits. Het is een ronde, gietijzeren toren, rood geschilderd met twee witte banden. De galerij is bereikbaar via een buitentrap (zie inzetje). Zoals in zoveel Deense haventjes kost het geen moeite er enige uren door te brengen, te lunchen en in veel gevallen te genieten van de zon.
Coördinaten: 56° 45′ 50.2″ N, 8° 51′ 45.5″ O
429 – CaboTrafalgar
Als je Trafalgar hoort moet je automatisch denken aan de Slag bij Trafalgar. We schrijven 21 oktober 1805. Het was de belangrijkste zeeslag tussen het Verenigd Koninkrijk en het Franse Keizerrijk van Napoleon. De slag werd gewonnen door de Britten. De vloot van de Royal Navy, onder leiding van Horatio Nelson versloeg het Frans-Spaanse eskader geleid door Pierre de Villeneuve. Kaap Trafalgar is te vinden aan de noordwestelijke ingang van de Straat van Gibraltar. Deze winst betekende een Britse heerschappij van meer dan honderd jaar in deze regio. De relatie van de Britten met Gibraltar stamt uit een eerdere oorlog. Op het puntje van de kaap, een kilometer of drie ten zuiden van Zahora, staat de vuurtoren Cabo Trafalgar. Hij is actief sinds 1862. Deze 34 meter hoge toren heeft een lichthoogte van 51 meter. Elke 15 seconden geeft het licht drie witte flitsen in een 2 + 1 patroon. Deze ronde, geribbelde toren heeft een fraai lichthuis en een dubbele galerij. Hij grenst aan het huis van een bewaker. De gehele vuurtoren is wit geschilderd. De acht ribben werden aan de vuurtoren toegevoegd in 1926 om deze te versterken en de constructie van de grotere lantaarn te ondersteunen. Deze vuurtoren kan niet bezichtigd worden.
Coördinaten: 36° 10′ 58.26″ N, 6° 02′ 5.94″ W
Foto Cor Oorthuijsen


428 – Asnæs
Sjælland is het grootste eiland van Denemarken. Van de bijna 6 miljoen Denen wonen er ruim 2 miljoen op dit eiland. De vuurtoren van deze week is vernoemd naar het 11 kilometer lange schiereiland Asnæs ten zuiden van de Kalundborg Fjord in het noordwesten van Sjælland. Je vindt hem op het uiterste puntje van Asnæs. Met de auto is dit torentje tot op een kilometer of drie bereikbaar. Het schiereiland is grotendeels privé bezit. Om bij de vuurtoren te komen volg je noordelijke kuststrook van het schiereiland. Gedeeltelijk over een rotsig strand, of over een stukje weiland. Geen straf, het uitzicht over de fjord is prachtig. Het duurt lang voordat het torentje zichtbaar wordt, je volgt het platgetreden gras en als je de moed al bijna opgeeft is hij er ineens. Bij de toren aangekomen denk je ‘hier zou ik wel willen kamperen’. Maar waar ze snel vandaan kwamen weet ik niet maar binnen no time werd ik omringd door honderden, voornamelijk jonge runderen. Op zich niet erg, maar de zwermen vliegen die ze meebrachten waren minder prettig. Toch maar niet kamperen. Het leverde wel deze bijzondere foto op. De vuurtoren Asnæs werd opgericht in 1908 door het ministerie van Landbouw als baken voor de visserij. Dit vuurtorentje is 4 meter hoog en heeft een lichthoogte van 12 meter. Iedere 3 seconden geeft hij een lichtflits.
Coördinaten: 55° 40′ 17.91″ N, 10° 56′ 5.39″ O
427 – Kegnæs
Als is een eiland in het zuidwesten van Denemarken en wordt van Jutland gescheiden door de Als Sund. Vanuit Jutland steek je twee bruggen over en Als ligt voor je open. De grootste plaats op het eiland is Sønderborg. Het zuiden van Als wordt gevormd door het schiereiland Kegnæs, dat door een smalle natuurlijke dam, Kegnæs Drej, met de rest van Als verbonden is. Aan het einde van de dam loopt de weg omhoog en staat op een heuvel deze fraaie vuurtoren. Het oorspronkelijke station was het woonhuis van de vuurtorenwachter, de lantaarn stond op het dak (1845 – 1896). De huidige toren is in bedrijf sinds 1896, heeft een hoogte van 18 meter en een lichthoogte 32 meter. Iedere vijf seconden geven het witte, groene en rode licht (afhankelijk van de richting) een flits. De ronde gemetselde toren is geel geverfd, de lantaarnkoepel zwart. De gele kleur kreeg hij in 1995. De rode dakpannen van de omringende huizen steken daardoor prachtig af. De vuurtoren werd in de jaren 1973 en 1995 gerestaureerd. Hij markeert de noordkant van de ingang van de Flensburg Fjord. Tijdens de zomermaanden kan de toren beklommen worden, slecht 65 treden en je kunt genieten van het uitzicht over de fjord.
Coördinaten: 54° 51′ 11″ N, 09° 59′ 16″ O


426 – Alfanzina
Generaties Portugese zeelieden hebben onze huidige wereld verkend, ontdekt en in kaart gebracht. Zonder de vuurtorens, bakens, boeien en andere navigatie-elementen hadden deze ontdekkingsreizigers de weg terug naar huis nooit en te nimmer gevonden. In Portugal staan vuurtorens hoog genoteerd op de lijst van cultureel erfgoed. Het zijn geliefde, nationale monumenten. Het oudste exemplaar dateert uit ca. 1500. De Portugese Algarve, een geliefde vakantiebestemming, telt vele vuurtorens. De toren Alfanzina is in bedrijf sinds 1 december 1920. Het is een 23 meter hoge, vierkante gemetselde toren met een fraaie galerij. De lichthoogte bedraagt 56 meter. Het lichthuis is rood geschilderd. Om de vijftien seconden knippert het witte licht tweemaal. Er is een 3e orde Fresnel-lens in gebruik. In 1984 werd deze vuurtoren geautomatiseerd. Je vindt deze toren op een rotsachtig gebergte bij de snelweg N530, ongeveer 15 kilometer ten zuiden van Lagoa. Niet ver van de vuurtoren bevinden zich aan weerszijden karstgaten, die tot op zeeniveau reiken (ongeveer 40 meter) zodat je de branding van de uitgewassen rots kunt horen. Het zijn verschijnselen die voorkomen in een gebied met kalkgesteente en te maken hebben met het oplossen van de kalksteen. De vuurtoren is over de weg goed bereikbaar en op bepaalde dagen te bezichtigen. Parkeergelegenheid is beschikbaar.
Coördinaten: 37° 05′ 12.2″ N, 08° 26′ 33.3″ W
Foto Cor Oorthuijsen
425 – Saint-Quay-Portrieux
In de noordwestelijke hoek van de baai van St-Brieux (Frankrijk, Bretagne) ligt het toeristische havenplaatsje St-Quay-Portrieux. En zoals in zoveel havenplaatsjes is ook hier een vuurtorentje te vinden. Iedereen kent de Eiffeltoren, gebouwd voor de wereldtentoonstelling in Parijs, we schrijven 1867. Dat deze ontworpen is door Gustave Eiffel weet ook bijna iedereen. Minder bekend is echter dat het vuurtorentje van St-Quay ook door Eiffel is ontworpen en wel zodanig dat hij gemakkelijk gemonteerd en verplaatst kan worden. Hij heeft dan ook op dezelfde wereldtentoonstelling gestaan. Het oorspronkelijk station is opgericht in 1853. De huidige toren is actief geworden in 1867. Dit achthoekige, gietijzeren torentje heeft zelfs een galerij. Lichthuis en galerij zijn groen, de toren zelf is wit geschilderd. Deze vuurtoren is 12 meter hoog en heeft een lichthoogte van 11,5 meter. Iedere 2,5 seconden geeft het licht een groene flits. Deze historische kleine vuurtoren is vergelijkbaar met honderden gietijzeren torentjes in Frankrijk en over de gehele wereld. In 1879 is hij nog een keer verplaatst nadat de pier verlengd moest worden. Je vindt hem aan het einde van de noordpier in St-Quay. Op de weg langs de haven zijn veel restaurantjes te vinden. Wat is het leven toch mooi als je daar kunt genieten van een lunch en een september zonnetje.
Coördinaten: 48° 38′ 42.41″ N, 02° 49′ 21.04″ W


424 – Point Pinos
Ditmaal de oudste actieve vuurtoren aan de westkust van de Verenigde Staten. De oorspronkelijke toren is gebouwd en in gebruik genomen in 1855. De eerste vuurtorenwachter was een vrouw, voor die tijd toch wel ongebruikelijk. Ze ontving een salaris van $ 1000,- per jaar. De originele vuurtoren werd in 1906 door een aardbeving zwaar beschadigd. Californië is nu eenmaal een risicogebied. De toren moest worden afgebroken, werd met gewapend beton weer opgebouwd en in 1907 opnieuw in gebruik genomen. Deze vuurtoren is 13 meter hoog en heeft een lichthoogte van 27 meter. Het witte licht gaat iedere vier seconden even uit. De toren rijst op vanuit de lichtwachters woning, is wit geschilderd en heeft een zwarte lantaarn en galerij. De originele Henry-Lepaute Fresnel-lens van de 3e orde is sinds 1855 in gebruik. De vuurtoren is prachtig gerestaureerd en wordt onderhouden door de Pacific Grove Historical Society. In 2005 werd zijn 150ste verjaardag gevierd. In 2006 droeg de kustwacht het eigendom van deze toren over aan de stad Pacific Grove. Vanaf 2010 heeft er een geleidelijke restauratie van het gebouw plaatsgevonden, uitgevoerd door voornamelijk vrijwilligers en met hulp van subsidies uit verschillende lokale bronnen. De vuurtoren staat aan de Asilomar Avanue in de Pacific Grove Municipal Golf Course, bij de ingang van Monterey Bay. Van donderdag tot en met maandag kan deze toren bezocht worden.
Coördinaten: 36° 38′ 0.24″ N, 121° 56′ 1.32″ W
Foto Henk Joosten
423 – Agger Tange
Thyborøn is het westelijke eindpunt van de Limfjord die door Jutland loopt. Het is een vissersdorp met een kleinschalige haven. Als je daar wat hebt rondgedwaald dan kost het moeite om afscheid te nemen. Het pittoreske sfeertje doet weldadig aan. Aansluitend met de pont het Thyborøn-kanaal oversteken, een moment van rust die het vakantiegevoel versterkt. Om het vuurtorentje Agger Tange te bereiken zet je de auto na een paar kilometer op een parkeerterreintje en ga je een kwartiertje wandelen door de duinen, altijd de moeite waard. Het torentje staat er sinds 1988, is vijf meter hoog en heeft een lichthoogte van 8 meter. Het licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit. Afhankelijk van de richting is dan een rood, groen of wit licht zichtbaar. Samen met het achterlicht zorgt dit torentje voor een veilige begeleiding van de schepen die het Thyborøn-kanaal binnenvaren op weg naar de Limfjord. De ronde, gietijzeren vuurtoren is oranje-rood geschilderd. Hij staat in feite in een inhammetje gewoon op het strand. Eenzaam en alleen, maar zonder graffiti. Zoals de laatste weken via de media al tot ons komt, Denen respecteren regels en houden zich daaraan. In de huidige tijd meer dan belangrijk! Verder naar het noorden kom je in de voor mij mooiste streek van Denemarken… Thy.
Coördinaten: 56° 42′ 58.8″ N, 08° 14′ 06.5″ O


422 – Cabo Silleiro
In het westen van Spanje, grenzend aan de noordkant van Portugal is Galicië te vinden. De hoofdstad van Galicië is Santiago (Sint-Jacob) de Compostella. Volgens een legende zou het graf van de apostel Jakobus de Meerdere, een van de discipelen van Jezus, zich hier bevinden. In deze regio spreekt een groot deel van de bevolking Galicisch, een variant van het Portugees met Spaanse invloeden. Het station Cabo Silleiro is opgericht in 1862. De huidige toren is actief sinds 1924. Je vindt deze vuurtoren 8 kilometer ten zuidwesten van Baiona. Hij staat vlak boven de kustweg PO-552. De toren is 30 meter hoog en heeft een lichthoogte van 85 meter. Iedere 15 seconden gaf het licht drie witte flitsen in een patroon van 2 +1. Het is een achthoekige stenen toren met een fraai lichthuis en een dubbele galerij. De vuurtoren is beschilderd met rode en witte horizontale banden, het dak van de lantaarn rood, de aangrenzende huizen wit. Cabo Silleiro is een zeer prominente landtong bij de zuidelijke ingang van de Ria de Vigo en de vuurtoren is nog steeds belangrijk als oriëntatiepunt voor alle havens van Galicië. In 2020 werd de vuurtoren ontmanteld, de lantaarn is tijdelijk verwijderd voor restauratie. Er zijn plannen voor een hotel. Als de lantaarn weer terug komt een schitterend plekje om te bivakkeren.
Coördinaten: 42° 6′ 15.8″ N, 8° 53′ 47.2″ W
Foto Cor Oorthuijsen
421 – Fornæs
De vuurtoren van Fornæs ligt een kilometer of tien ten noordoosten van Grenå op het meest oostelijke puntje van Jutland, aan het einde van het schiereiland Djurs. Vanuit Grenå is het mogelijk de ferry naar het Zweedse Halmstad te nemen. Fotografisch is Grenå zeer aantrekkelijk door de aanwezigheid van een scheepskerkhof. Afgedankte schepen worden hier ontmanteld, een uurtje ronddwalen levert een schat van foto’s op. De vuurtoren van Fornæs wordt in het voorjaar omgeven door bloeiende koolzaadvelden. Het oorspronkelijke station werd opgericht in 1839. De huidige toren is gebouwd in 1892 en is opgetrokken vanuit een 3 meter diepe, 8,8 meter brede betonnen fundering. Het is een 27 meter hoge granieten toren met een lichthoogte van 32 meter. Om boven te komen mag je 84 eveneens granieten treden overwinnen. Echter… de toren is voor het publiek niet toegankelijk. In 1947 werd deze vuurtoren geëlektrificeerd en vanaf 1977 geautomatiseerd. Het licht geeft iedere 20 seconden een witte flits. Het dak van de lantaarn is oranje/rood geschilderd. In de aangrenzende huizen is een architectuur- en ingenieursbureau gevestigd. De cilindrische lampstructuur heeft een diameter van 3,7 meter en een raamhoogte van 2,8 meter ondersteund door 12 raambalken van ijzer. Om bij de vuurtoren te komen rijd je de Fornæsvej af, deze eindigt ten oosten van de toren op een ruim parkeerterrein.
Coördinaten: 56° 26′ 36.3” N – 10° 57′ 26.3” O


420 – Isfjord (Kapp Linné)
Als je verre reizen maakt… dan kom je ongetwijfeld vuurtorens tegen. Dat overkwam ook Ilonka Glorie. Haar liefde voor Scandinavië en voornamelijk Noorwegen was me bekend. Op haar reis naar Spitsbergen kwam ze dit vuurtorentje tegen en was zo attent deze voor mij vast te leggen. Spitsbergen is een eilandengroep in de Noordelijke IJszee, zo’n 565 kilometer ten noorden van Noorwegen, waar ze sinds 1920 met een apart statuut deel van uitmaken. De Isfjord is met een lengte van 107 kilometer de één op langste fjord van de Spitsbergen-archipel. Kapp Linné is een kaap aan de zuidelijke monding van de fjord, vernoemd naar een Zweedse arts, plantkundige en geoloog Carl von Linné. Het slechts 13 meter hoge vuurtorentje heeft een lichthoogte van 21 meter en geeft iedere 10 seconden een witte flits. Het is een vierkante, piramidevormige skelettoren met een dicht bovendeel. De originele lantaarn is verwijderd en het licht wordt nu weergegeven vanaf een korte paal die bovenop de toren is geplaatst. De vuurtoren is lichtgrijs geschilderd, het dichte bovendeel en lantaarn rood. Hij wordt vaak beschouwd als de meest noordelijke traditionele vuurtoren, hoewel het Vestpynten licht en andere kleine lichten verder naar het noorden staan. Vlakbij de vuurtoren staat het historisch radiostation Isfjord Radio, belangrijk voor de scheepvaart en het luchtverkeer, verwoest tijdens de Tweede Wereldoorlog en herbouwd in 1946.
Coördinaten: 78° 03′ 44” N – 13° 37′ 04” O
Foto Ilonka Glorie
419 – Phare du Rosédo
Als ik Bretagne hoor dan moet ik denken aan rotsen, klifpaden, kleine strandjes, vakantie, stokbrood en camenbert. Het is een fantastische streek om vuurtorens te spotten. Iets ten noorden van Bretagne ligt het eilandje Î’le de Bréhat, ook wel het bloemeneiland genoemd. Vanaf de Pointe de L ‘Arcouest steek je in 10 minuten de zee-engte over die het eiland van het vasteland scheidt. Het eiland is autovrij, er rijden alleen wat tractoren van de plaatselijke bevolking. Je vindt er twee vuurtoren, de Phare du Paon en de Phare du Rosédo. Het station van de laatste werd opgericht in 1860. Zoals zoveel vuurtorens in deze regio werd de oorspronkelijke toren in 1944 door de Duitsers verwoest, na de oorlog hersteld en weer actief in 1948. Deze toren is 13 meter hoog en heeft een lichthoogte van 29 meter. Iedere 5 seconden geeft het licht een witte flits. Deze halfronde stenen toren heeft een galerij, is grotendeels wit geschilderd en heeft de robuuste Bretonse uitstraling. Een prominente sémaphore (seinstation) bevindt zich op 800 meter ten westen van de vuurtoren en wordt vaak aangezien voor het licht. Ook ondergetekende maakte in eerste instantie deze fout. Je vindt de Phare du Rosédo op de noordwestelijke punt van het eiland. Na de toch wel inspannende wandeling over het eiland kost het toch wel wat moeite afscheid te nemen van dit eldorado.
Coördinaten: 48° 51′ 27.26” N – 03° 00′ 17.52” W


418 – Faro de Suances
In het noorden van Spanje, grenzend aan de Golf van Biskaje is het plaatsje Suances te vinden. De vuurtoren van Punta del Torco de Afuera bij Suances is in 1863 in gebruik genomen op dezelfde plaats waar de middeleeuwse vesting San Martin de la Arena was gevestigd. Deze vuurtoren is begonnen met een olielamp waarvan het bereik slechts negen mijl was. In 1929 werd de toren gemoderniseerd met de komst van elektriciteit. De vuurtoren is 9 meter hoog en heeft een lichthoogte van 35 meter. Het is een cilindrische gemetselde toren en staat tegen de voorkant van het huis van de voormalige vuurtorenwachter. Iedere 23 seconden geeft het licht drie witte flitsen in een patroon van 2 + 1. De toren is opgetrokken met ongeverfde stenen (voorheen wit geschilderd), de lantaarnkoepel is grijs metallic. De originele lantaarn en Fresnel-lens werden in de jaren 80 vervangen door een moderne lantaarn en een roterende ‘aerobeacon’. Deze is inmiddels weer verwijderd en vervangen door een kleine lens die op de galerijrail is bevestigd. De lantaarn is nu dus leeg, eigenlijk een degradatie van deze fraaie vuurtoren. Wat blijft is een prachtig uitzicht. De toren is over de weg goed bereikbaar en er is voldoende parkeergelegenheid.
Coördinaten: 43° 26′ 31.1” N – 04° 02′ 35.5” W
Foto Cor Oorthuijsen
417 – Grisetåodde
Diegenen die regelmatig deze rubriek lezen kennen inmiddels mijn voorliefde voor Denemarken. Nog steeds vind je hier kleinschalige visserij, nostalgische haventjes en natuurlijk heel veel vuurtorens. Het vakantieplaatje wordt compleet gemaakt doordat je voor zeer acceptabele prijzen de mooiste bungalows kunt huren op meestal zo’n duizend meter eigen grond. De Limfjord is een langgerekte baai in het noorden van Jutland, Deze fjord heeft een oppervlakte van ongeveer 1700 km² en een diepte van 5 tot 9 meter. De Limfjord speelde sinds de Vikingtijd een belangrijke rol als vaarwater voor kleine schepen. Tot 1825 had de Limfjord alleen een oostelijke doorgang naar de open zee. In dat jaar brak in het westen de Noordzee door, waardoor het eigenlijk geen echte fjord meer is. Het vuurtorentje Grisetåodde staat op een landtong en is actief sinds 1909. Hij markeert de oostelijke ingang van de Oddesund-zeestraat. De vuurtoren is aan de linkerkant goed zichtbaar als je vanuit Jutland over de Oddesund-brug rijdt. De toren is 8 meter hoog en heeft ook een lichthoogte van 8 meter. On de vijf seconden geven het witte, rode en groene licht een flits. Het is een ronde gietijzeren toren met lantaarn en galerij. Hij is rood geschilderd met twee witte banden. De trap aan de buitenkant nodigt uit de toren te beklimmen en te genieten van het uitzicht over de fjord.
Coördinaten: 56° 34′ 50.4” N – 08° 33′ 58.4” O


416 – Ákra Doukáto
Het eiland Lefkada, of Lefkas is een Grieks eiland in de Ionische zee, via een brug verbonden met het vasteland. De gelijknamige hoofdstad Lefkada is gelegen in de noordpunt van het eiland. Het bekende Corfu ligt ten noorden van Lefkada. De naam van het eiland komt van het Griekse woord ‘Lefkos’, wat wit betekent. Dit wordt geassocieerd met de witte rotsen van de zuidelijke landpunt van Lefkada, het tegenwoordige Doukatos. De vuurtoren Ákra Doukáto is actief sinds 1890. Hij is 15 meter hoog en heeft een lichthoogte van 70 meter. Iedere 10 seconden geeft het licht een witte flits. Het is een ronde, cilindrische betonnen toren met een fraai lichthuis en een dubbele galerij. De toren is opgetrokken vanuit het huis van de voormalige vuurtorenwachter. De vuurtoren is geheel wit geschilderd en staat bovenop een spectaculaire klif op de zuidpunt van Lefkada. Van hieruit heb je een fraai uitzicht op de eilanden Kefalonia en Ithaka. Deze kaap, Doukáto, wordt ook in de mythe rond Sappho genoemd. Deze dichteres die leefde in de zesde en zevende eeuw voor Christus, heeft zich, omdat haar liefde voor Phaon niet beantwoord werd, hier van de rotsen naar beneden gegooid. De vuurtoren is over de weg goed bereikbaar en er is parkeergelegenheid aanwezig. Helaas kan de toren niet bezichtigd worden.
Coördinaten: 38° 33′ 48.7” N – 20° 32′ 34.0” O
Foto Alexandra Flamingo
415 – Årø
Årø is een eilandje in de Kleine Belt. Het ligt aan de oostkust van Jutland, niet ver van het stadje Haderslev. Aan de oostkant van het eiland vindt je één kleine plaats, genaamd Aarøby en wat verspreide boerderijen. Årø wordt gescheiden met het aan de overkant gelegen Årøsund door de ca. 500 meter brede zee-engte Årø Sund. In Årøsund een prima B&B, te gebruiken als tussenstop op doorreis naar het noorden van Jutland. De regelmatig varende veerpont is de levenslijn met de vaste wal. Als je op het eiland rondwandelt waan je je tientallen jaren terug in de tijd. In 1864 werd Årø veroverd door het Pruisische leger en was tot 1920 het noordelijkste eiland van Duitsland. Het vuurtorentje op Årø werd dan ook in 1905, zoals zovele in het zuidelijk deel van Denemarken, door de Duitsers neergezet. Het bouwjaar is leesbaar in de windvaan. De Duitse firma Pintsch uit Fürstenwalde prefabriceerde ook deze kleine gietijzeren toren. Het torentje is slechts dertien meter hoog en heeft een lichthoogte van 12 meter. Het witte, rode of groene licht gaat, afhankelijk van de richting, 1 seconde aan en 1 seconde uit. De wit geverfde vuurtoren met de bekende rode band heeft een galerij. Het dak van het lichthuis is lichtgroen.
Coördinaten: 56° 34′ 50.4” N – 08° 33′ 58.4” O


414 – Cap Fréhel
De naam Bretagne is feitelijk dezelfde als Brittannië. In het Nederlands maakt men onderscheid tussen Bretagne (het hier beschreven Franse schiereiland) en Groot-Brittannië (een eiland voor de Europese kust). In het Frans heten ze Bretagne en Grande-Bretagne. In het Engels heten ze Brittany en (Great) Britain. Bretagne heeft het imago van een regio waar het veel of altijd regent. Ook Denemarken heeft dat imago. Uit eigen ervaring moet ik ontkennen dat dit klopt. In Bretagne vind je nog veel sporen van de Keltische cultuur. Cap Fréhel is een landtong aan de Smaragdkust (Côte d’Emeraude) aan de noordkant van Bretagne. De kaap is een beschermd natuurgebied. Op de kaap zijn twee vuurtorens gebouwd, de oudste werd actief omstreeks 1650. Het huidige station dateert uit 1950. Deze heeft een hoogte van 33 meter en een lichthoogte van 85 meter. De vierkante, stenen toren heeft een kantelen galerij. Onder het lichthuis met een tweede galerij een ronde wachtkamer. Om de 10 seconden knippert het witte licht tweemaal. De huidige vuurtoren is ontworpen door Yves Hémar en weerspiegelt de historische betekenis van deze toren. De vuurtoren is in de zomer dagelijks geopend en, naast de Mont St. Michel, een enorme trekpleister. Om de auto te parkeren mag je dan ook de portemonnee trekken.
Coördinaten: 48° 41′ 01” N – 02° 19′ 07.2” W
413 – Crookhaven
Crookhaven is een dorp in “County Cork”, op het meest zuidwestelijke puntje van Ierland. Een dorp met slechts een handvol inwoners, maar in het zomerseizoen zwelt dat aan en zijn alle vakantiewoningen bezet. Natuurlijk vind je er de gebruikelijke pubs, waarvan O’Sullivans uitkijkt over de haven. De muren van deze pub zijn versierd met historische foto’s van het dorp. De dorpsnaam wordt toegeschreven aan de familie Crooke. Aan het eind van de 16e en het begin van de 17e eeuw werd het dorp gebruikt als basis voor piraterij. Tussen 1901 en 1914 werkte Marconi hier om te experimenteren met draadloze communicatie tussen schepen en de wal. Crookhaven Lighthouse dateert uit 1843 en wordt nog steeds omringd door de oorspronkelijke woningen die door de vuurtorenwachters werden gebruikt. Één van deze huisjes is in 1999 volledig gerestaureerd. De vuurtoren is 14 meter hoog en heeft een lichthoogte van 20 meter. Het rode en witte licht geeft, afhankelijk van de richting, iedere 8 seconden een flits van 2 seconden. De ronde, cilindrische gemetselde toren is wit geschilderd, zo ook het robuuste lichthuis, Alleen de galerij is rood. Vier van de voormalige lichtwachtershuizen zijn beschikbaar voor vakantieverhuur. De stad Crookhaven ligt op een langgerekt schiereiland dat een haven omsluit. De vuurtoren is helaas voor bezoekers niet geopend.
Coördinaten: 51° 28′ 35.6” N – 9° 42′ 17.1” W
Foto Jos Glorie


412 – Stavrby Skov
Op het noordwestelijke puntje van het eiland Funen (Fyn) is het plaatsje Middelfart te vinden. Funen was ooit mijn eerste kennismaking met Denemarken. Middelfart, de stad is rond 1200 gesticht en werd vermeld onder de naam Mæthælfar, wat betekent middelste oversteekplaats. Het zal te maken hebben met het veerverkeer tussen Funen en Jutland. De Kleine Belt is hier op zijn smalst. In 1965 werd begonnen met de bouw van de Kleine Belt brug, net ten noordwesten van Middelfart. In datzelfde jaar werd de Stavrby Skov vuurtoren actief. Deze vuurtoren staat net ten zuiden van het stuk bos dat zijn naam aan deze toren heeft gegeven. Het torentje staat vlak naast de brug. Maar… dat wist ik indertijd nog niet, heb heel wat rondje moeten rijden voordat ik hem heb gevonden. Vanaf de doorgaande weg niet zichtbaar, geen coördinaten tot mijn beschikking, zoeken ging een beetje op het gevoel. Deze vuurtoren heeft een lichthoogte van 9,5 meter en geeft iedere vijf seconden, afhankelijk van de richting, een wit, rood of groen licht, weergegeven door een rechthoekig raam. Het gebouwtje is wit geschilderd en heeft de voor dit type de bekende rode band. Het torentje zorgt dat de schepen in noordelijke richting veilig hum weg kunnen vervolgen.
Coördinaten: 56° 5′ 42.3” N – 10° 30′ 46.6” O
411 – Dún Laoghaire East
De Ierse stad Dún Laoghaire werd gebouwd volgens de wetgeving van 1816 die de bouw van een grote haven toestond om Dublin te bedienen. De plaats heette oorspronkelijk Dunleary totdat het in 1821 werd omgedoopt tot Kingstown ter ere van het bezoek van koning George IV in dat jaar. Pas in 1920 kreeg het zijn huidige naam, de Ierse vorm van Dunleary. In de loop van de tijd werd de stad ook een woonlocatie, badplaats en zelfs het eindpunt van de eerste Ierse spoorlijn. De vuurtoren DúnLaoghaire East is ontworpen door ingenieur George Halpin, met enkele latere wijzigingen door Jacob Owen. De kosten van deze granieten toren waren £ 937. Deze vuurtoren werd actief op 1 oktober 1847. Al in 1877 waren er verzoeken om de vuurtoren te verhogen, maar pas na 15 jaar werd hij 3,65 meter hoger. Hij is nu 12,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 16 meter. Elke 8 seconden geeft het licht twee rode flitsen, gesynchroniseerd met het licht van de westpier. De lantaarn en galerij zijn rood geschilderd, Rond de toren staan de twee huizen van de voormalige vuurtorenwachters. Op 31 oktober 1977 werd deze vuurtoren volledig geautomatiseerd. Om hem te bereiken wandel je de oostpier af, altijd een leuke wandeling.
Coördinaten: 53° 18′ 08.49” N – 6° 07′ 36.91” W
Foto Wil Vos


410 – Sletterhage
Helgenæs is een ongeveer 20 vierkante kilometer groot schiereiland. Tegenover Helgenæs ligt naar het westen Århus, de tweede grootste stad in Denemarken, gescheiden door de 16 kilometer brede baai van Århus. Oostwaarts ligt de kleine kustplaats Ebeltoft, een toeristisch plaatsje met nog veel vakwerkhuizen. De “Sletterhage Fyr” werd actief in 1894. De oorspronkelijke houten vuurtoren is gebouwd door de stad Århus. De huidige witte toren is nog steeds belangrijk als aanvulling op de elektronische navigatie. Jaarlijks varen tussen de zes- en zeven duizend schepen dicht langs de kust van Sletterhage richting Århus. Om de vuurtoren de bereiken moet je naar de punt van het schiereiland en doorkruis je een prachtig natuurgebied. Bij de toren een klein parkeerterrein waar je slechts een paar auto’s aantreft. De vuurtoren is 16 meter hoog en heeft een lichthoogte van 17 meter. Hij geeft, afhankelijk van de richting een wit, groen of rood licht, 7,5 seconde aan, 2,5 seconde uit. De ronde, cilindrische toren zit vast aan het voormalig bewakershuis. De lantaarn heeft een witte top en een rood dak. In 2009 werd een groep opgericht, Sletterhage Fyrs Venner, die zorgt voor onderhoud van de vuurtoren en stelt deze open voor het publiek. In de zomermaanden betaal je een kleine drie euro om de toren te mogen beklimmen en heb je vanaf de galerij, bij helder weer, een prachtig uitzicht op Århus en de eilanden Samsø und Tunø. Een klein museum in de voet van de toren maakt het bezoek compleet.
Coördinaten: 56° 5′ 42.3” N – 10° 30′ 46.6” O
409 – Faro de Matalascañas
Matalascañas is de naam van een strand en resort in Andalusië in het zuiden van Spanje. De plaats staat bekend om een toren die op z’n kop in het zand ligt met de naam Torre la Higuera. Dit was ooit een verdedigingstoren om de kust te beschermen tegen invallen door Turkse en Noord-Afrikaanse kapers. Het strand, met een lengte van 7 kilometer en het milde mediterrane klimaat trekken het hele jaar door veel toeristen. De vuurtoren, La Higuera (Matalascañas) is actief sinds 1986. De naam La Higuera zal ongetwijfeld verwijzen naar de oude verdedigingstoren. De driehoekige, cilindrische betonnen toren is 24 meter hoog en heeft een lichthoogte van 47 meter. De toren en lichthuis zijn wit geschilderd met vlak onder de top een rode horizontale band. Het dak van het lichthuis is grijs. Iedere 20 seconden geeft het licht drie witte flitsen. De architecten van deze moderne vuurtoren, Ismael Guarner en José Fernández, werden bij het ontwerpen van de toren geïnspireerd door de monoliet in de film 2001. Hij staat achter het strand bij Matalascañas, ongeveer 35 kilometer ten zuidoosten van Mazagón. Je kunt deze vuurtoren alleen aan de buitenkant bewonderen, hij kan door buitenstaanders helaas niet beklommen worden.
Coördinaten: 37° 0′ 29.16” N – 6° 34′ 8,04” W
Foto: Cor Oorthuijsen


408 – Pointe de Combrit
Aan de zuidkant van de Franse regio Bretagne is de Pointe de Combrit (Phare de Sainte-Marine) te vinden. Tot aan de Franse revolutie was Bretagne een zelfstandige provincie. In de jaren zeventig van de vorige eeuw kwam ik tijdens vakanties nog veel op de weg geschilderde leuzen tegen de Franse regering en voor onafhankelijkheid. Bretagne (Breiz), een fantastische streek om op vakantie te gaan, kleine, vaak tussen de rotsen gelegen strandjes, klifpaden en pittoreske haventjes. De Pointe de Combrit staat aan de monding van de rivier de Odet. Hij vormt een lichtlijn met de iets ten noorden gelegen vuurtoren van Bénodet. De “Pointe” staat op prachtige locatie. Deze vuurtoren is al actief sinds 1885 en werd in 1943 geëlektrificeerd. Hij is gebouwd door César Maubrat, een aannemer uit Pont-l’Abbé. Op 10 augustus 1944 door Duitse troepen beschadigd, moest het tijden met een noodverlichting doen en was pas in 1952 weer volledig hersteld. De toren is 17 meter hoog en heeft een lichthoogte van 19 meter. Hij geeft, afhankelijk van de richting, iedere 12 seconden vier keer, een wit of rood licht. Deze vierkante, stenen toren is vastgemaakt aan een huis van twee verdiepingen. De vuurtoren is wit geschilderd, met uitzondering van de stenen op de hoeken. De toren is helaas niet open voor publiek. Een paar honderd meter van deze vuurtoren is een parkeerterrein.
Coördinaten: 47° 51′ 51.48” N – 4° 06′ 46.1” O
407 – Lille Presteskjaer
Volgens overlevering zou Noorwegen vernoemd zijn naar de legendarische koning Nor. Zijn koninkrijk werd Noregr genoemd. Het is logisch dat in een land met 25.000 kilometer kustlijn veel vuurtorens te vinden zijn. De Lille Presteskjaer is te vinden in Rekefjord, ongeveer 1,5 kilometer ten zuiden van het gelijknamige dorp en ligt in de gemeente Sokndal. Aan beide zijden van de fjord zijn steengroeven te vinden. Deze toren is eigendom van het Noorse kustkantoor. Hij is in bedrijf sinds 1895. Deze 21 meter hoge, gietijzeren toren heeft een lichthoogte van 22 meter. Hij is gemonteerd op een cirlelvormige stenen basis. Het licht geeft iedere 12 seconden drie flitsen. De oorspronkelijke woningen van de lichtwachters bevonden zich in de toren. Jarenlang hebben deze leeg gestaan tot de familie Midtbø deze in 2001 huurde van het kustkantoor. De familie heeft het interieur opgeknapt en de vuurtoren is nu beschikbaar via Airbnb voor verhuur. De oorspronkelijke lantaarn werd na de automatisering in 1973 weggegooid. Het huidige lichthuis, geplaatst door de familie Midtbø is daarvan een replica. Het actieve licht is nog steeds aan de buitenklant van de toren gemonteerd. De toren is beschilderd met rode en witte horizontale banden.
Coördinaten: 58° 19′ 21” N – 6° 15′ 26” O
Foto: Jos Glorie


406 – Langelands Øre
Diegenen die deze rubriek regelmatig volgen zullen inmiddels weten dat Denemarken mijn favoriete vakantieland is. Dit jaar zit een bezoek er niet in, maar er zijn ergere dingen. In Denemarken staan ongeveer 160 vuurtorens en het is niet te voorkomen dat je deze regelmatig tegenkomt. Omø is een klein eilandje tussen Sjælland en Langeland. Je kunt Omø met een kleine veerboot bereiken vanuit Stigsnæs (Sjælland). Op de kade staat een kantoortje, maar dat is gesloten. Het duurt even voordat je ontdekt dat je een kaartje voor de pont kunt kopen via een automaat op de kade. Rechtstreeks varen naar Omø is niet mogelijk. Er moet een flinke lus gemaakt worden. Het eilandje Agersø ligt in de weg. Vanuit het haventje op Omø is het nog ongeveer drie kwartier lopen naar de Langelands Øre. Een prachtige wandeling over een geasfalteerd pad langs het water van de Grote Belt. De fraaie gele vuurtoren is in gebruik sinds 1894 en heeft daarom de signatuur van koning Christiaan IX op de deur. Hij is 22 meter hoog en heeft een lichthoogte van 21 meter. Het imposante lichthuis moet je gewoon even op je laten inwerken. Om de twaalf seconden geeft het witte, rode en groene licht twee flitsen. Het blijft verbazingwekkend dat de voet van de toren zich nauwelijks boven het wateroppervlak bevindt. Maar… wat een rust en wat een ruimte.
Coördinaten: 55° 09′ 35.03” N – 11° 08′ 00.97” O
405 – El Rompido
De naam Spanje heeft dit land te danken aan de Oude Grieken, die het land zowel Hispania als Iberia noemden. Zij verkenden al honderden jaren voor Christus de landen rond de Middellandse Zee. Ook later door de Romeinen werd de naam Hispania gebruikt. Er zijn aanwijzingen gevonden dat El Rompido door de Romeinen werd gebruikt als visserij nederzetting. Visserij is er nog lang een belangrijk onderdeel van leven gebleven. Je vindt El Rompido in het zuidwesten van Spanje, niet zover van de grens met Portugal. De vuurtoren van El Rompido domineert, met zijn wit en rood, het landschap van de stad. De oude vuurtoren dateert uit 1861 en was actief tot 1976. Vlak daarnaast werd in 1975 de huidige nieuw toren gebouwd, die in 1976 het stokje overnam. Deze is 29 meter hoog en heeft een lichthoogte van 43 meter. Het is een ronde cilindrische betonnen toren met een dubbele galerij. Het licht geeft om de 10 seconden twee witte flitsen. Men spreekt over een rode band vlak onder de galerij, de foto toont dat of het rood onder invloed van het zonlicht verbleekt is… of? Vroeger was de toren beschilderd met zwart-witte horizontale banden. De koepel is metallic grijs. De toren is helaas niet voor het publiek toegankelijk.
Coördinaten: 37° 13′ 06.74” N – 7° 07′ 36.38” W
Foto: Cor Oorthuijsen


404 – Ruthensand
Vuurtorens hebben veel verschillende taken. Ze worden gebruikt voor oriëntatie en positiebepaling, markeren de veilige waterweg of waarschuwen voor ondiepten. Ze kunnen worden onderscheiden door hun identificatie: ze knipperen en flitsen gedurende lange of kortere perioden. Soms alleen wit, maar vaak ook met de kleuren rood en groen erbij. Tot nog niet zo lang geleden waren vuurtorenwachters dag en nacht op hun torens. Na zonsondergang om te zorgen dat het licht bleef branden, overdag druk bezig met onderhoudswerkzaamheden. Vanaf de tweede helft van de 19e eeuw zijn langs de Elbe tientallen vuurtorens geplaatst. Het “Unterfeuer” Ruthensand is actief geworden in 1955. Deze is 15 meter hoog en heeft dezelfde lichthoogte. Je vindt hem midden in van een weidegebied vlak bij de sluis van Drochtersen. Je ziet de koeien denken “weer zo’n malloot die een foto van een toren maakt”. Het witte licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit. Deze vuurtoren staat op de zuidoever van de Elbe en vormt een lichtlijn met het op 1 kilometer naar het zuiden gelegen “Oberfeuer”. Hij is traditioneel rood (een beetje verbleekt) geschilderd met in het midden een witte band. Ook de ruime galerij ontbreekt niet.
Coördinaten: 53° 43′ 15.45” N – 9° 25′ 30.15 O
403 – Reykjanes
Reykjavik is de hoofdstad en tevens grootste stad van IJsland. De stad bestaat sinds 1785 als een officiële handelsstad en groeide gestaag in de volgende decennia. Het is één van de schoonste en veiligste steden ter wereld. Je vindt de stad net ten zuiden van de poolcirkel, aan de zuidelijke oever van de Faxaflói baai en aan het begin van het schiereiland Reykjanes. De vuurtoren Reykjanes (Reykjanesviti) staat in het uiterste zuidwesten van dit gelijknamige schiereiland. Om er te komen rijd je door een bizar lavalandschap dat vlak voor de kust nog griezeliger wordt. De vuurtoren is al van ver te zien omdat hij op een oude vulkanische kegel staat. De eerste vuurtoren op dit punt werd op 1 december 1878 in gebruik genomen. Hij was 6,2 meter hoog en had een lichthoogte van 54 m. Deze werd 8 jaar later door een aardbeving verwoest. De huidige toren werd actief in 1929, is 31 meter hoog en heeft een lichthoogte van 73 meter. Het licht van deze betonnen toren geeft iedere 30 seconden twee witte flitsen. Deze wit geschilderde vuurtoren heeft een galerij en een rood geschilderde lantaarn. Hij heeft een traditioneel uiterlijk en is waarschijnlijk de bekendste en meest bezochte vuurtoren van IJsland. Het gebied rond de toren is thermisch actief, vaak zijn op foto’s van deze vuurtoren ook pluimen van stoom te zien.
Coördinaten: 63° 48’ 56.5” N – 22° 42’ 16.1” W
Foto: Wim van der Craats


402 – Møn
De vuurtoren Møn staat op het gelijknamige eiland. Møn is bekend om zijn krijtrotsen en daarom alleen al de moeite van een bezoek waard. Wit zoals wit bedoeld is: dat gevoel bekruipt je als je deze krijtrotsen voor het eerst ziet. Ze strekken zich uit over een lengte van 7 km langs de Oostzee en worden gemarkeerd door vijf duizelingwekkende houten trappen. Het is er heerlijk, maar vermoeiend wandelen. De vuurtoren Møn is 13 meter hoog en heeft een lichthoogte van 25 meter. Het licht geeft iedere dertig seconden vier witte flitsen, gescheiden door 5 seconden. Het is een achthoekige bakstenen toren met een aangebouwd woonhuis. De beschildering van toren en woonhuis is apart te noemen. In 1999 is de toren gerestaureerd. Hij staat op een privé terrein en helaas niet te bezoeken. Ook fotograferen is lastig omdat bomen en het woonhuis het zicht belemmeren. Gelukkig was de buurman aanwezig en vanuit zijn tuin, staande op een bank, mocht ik de foto maken. Ik heb het al vaker vermeld, Denen zijn uitermate vriendelijk en hulpvaardig. De vuurtoren staat op het zuidoostelijke puntje van Møn aan het einde van de Fyrvej. Net buiten het privé terrein is een openbare parkeerplaats. Loop je daar vandaan een paar honderd meter noordwaarts dan blinken de krijtrotsen je toe.
Coördinaten: 54° 56′ 47.5” N – 12° 32′ 23.9” O
401 – Blackhead (Clare)
Ierland, het land met veel roodharige inwoners, heerlijke muziek en ruige landschappen. De Ierse westkust bestaat grotendeels uit kliffenkusten, heuvels en middengebergte. Je vindt er veel baaien waaronder Galway Bay (in het Iers Loch Lurgain). Deze baai heeft een lengte van 50 kilometer, de breedte varieert van 10 tot 30 kilometer. De vuurtoren Blackhead (Clare) staat aan de zuidkust van deze baai, net buiten de snelweg R477. De toevoeging Clare is om onderscheid te maken met de vuurtoren Blackhead in Noord-Ierland. De betonnen, vierkante vuurtoren is actief sinds 1936, is 8,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 20 meter. Hij werd gebouwd door Robert MacDonald van Galway.Om de vijf seconden geeft hij witte flitsen noordwaarts en rode flitsen oostwaarts. Deze vierkante toren was ooit wit geschilderd, de invloed van de zee is echter duidelijk zichtbaar. De galerij ontbreekt niet. Zonnecollectoren ondersteunen het stroomverbruik. Er is geen spoor te vinden van huizen van vuurtorenwachters, vermoedelijk was dit licht vanaf het begin geautomatiseerd. Met de beste wil van de wereld kan je het geen “mooie” vuurtoren noemen. Ook deze locatie nodigt nu niet direct uit daar wat langer te verblijven. Maar ja, je kunt in het leven niet alles hebben.
Coördinaten: 53° 09′ 14.2” N – 9° 15′ 53.5” W
Foto Jos Glorie


400 – Hov
Langeland is een Deens eiland gelegen tussen de Grote Belt en de baai van Kiel. Het eiland doet zijn naam eer aan, een kleine zestig kilometer lang en circa 10 kilomater breed. Het is een landbouwgebied waar veel graan wordt verbouwd. Een brug verbindt het eiland via Tåsinge met Fünen. Vanuit Spodsberg brengt de veerboot je naar Lolland. Rudkøbing is de grootste stad van Langeland. Op het eiland zijn vijf vuurtorens te vinden, waarvan je er vier op één dag kunt bezoeken. De vijfde, Kjelds Nor, staat op de zuidpunt van het eiland en is een apart bezoek meer dan waard. De vuurtoren van Hov staat aan de noordoostkant van Langeland. Deze toren is sinds 1893 in bedrijf. Hij is 12 meter hoog, de lichthoogte is eveneens 12 meter. Het witte, rode en groene licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit. De ronde, bakstenen toren is wit geschilderd en heeft een oranje/rode band. Er is alleen aan de voorkant een galerij bevestigd. Deze vuurtoren staat aan het einde van de Hov Fyrvej. De toren is met de auto prima bereikbaar, vanaf het parkeerterrein is het slecht een paar honderd meter lopen. Een prachtige locatie om te lunchen en te genieten van de natuur. Vanuit diverse plaatsen op Langeland worden zeevistochten georganiseerd.
Coördinaten: 55° 08′ 47.59” N – 10° 57′ 19.16” O
399 – Cabo de Gata
De vuurtoren Cabo de Gata staat in het gelijknamige natuurgebied in de provincie Almeria in het zuidoosten van Spanje. Het beschermde kustgebied is van vulkanische oorsprong. Het ruige en rotsachtig landschap ligt geïsoleerd en is in geologisch opzicht één van Europa’s meest bijzondere. Aan de kust stijgen de rotsen steil op uit zee. Voor de kust liggen vele kleine, rotsachtige eilandjes en onder water koraalriffen. De toren is operationeel vanaf 1863. Het is een 19 meter hoge toren met een lichthoogte van 55 meter. Om de vier seconden knippert er een wit of rood licht (afhankelijk van de richting). Het is een ronde, stenen vuurtoren met lantaarn en een dubbele galerij. Hij is wit geschilderd. Bij mist geeft de misthoorn elke 40 seconden twee lange en twee korte stoten. Deze historische en beroemde toren markeert de uiterste zuidoostelijke hoek van Spanje, een locatie waar sinds de tijd van de Phoenicians veel scheepswrakken te vinden zijn. Een veel door duikers bezocht wrak is het Tsjechoslowaakse schip Arna, dat in 1928 zonk. Deze vuurtoren is gebouwd op de ruïnes van de Fuerte de San Fransisco de Paula uit 1737. Tijdens de Spaanse burgeroorlog is de toren in 1937 beschadigd tijdens een luchtaanval, maar gelukkig weer gerepareerd. Je kunt via de weg tot vlakbij de vuurtoren komen en met een beetje geluk is er voldoende parkeerruimte.
Coördinaten: 36° 43′ 18.15” N – 2° 11′ 34.5” W
Foto Cor Oorthuijsen


398 – Hellehavn Nakke
Møn is een eiland in het zuidoosten van Denemarken. Het is voor toeristen één van de populairste bestemmingen van Denemarken. Bij velen bekend zijn de krijtrotsen aan de oostkant van het eiland, ze strekken zich uit over een kilometer of acht en vormen Møns Klint. Op het hoogste punt zijn deze rotsen 143 meter hoog. Het kiezelstrand is bereikbaar via steile trappen, met een beetje conditie goed te doen. De vele toeristen zorgen ervoor dat je hier zelfs, ongebruikelijk voor Denemarken, parkeergeld moet betalen. Maar ja, vuurtorenjacht mag een paar kronen kosten. Om de vuurtoren Hellehavn Nakke te bereiken moet je het landgoed van het Liselund Slot oversteken. Geen straf, het ziet er fantastisch uit. Dit slot werd eind achttiende eeuw gebouwd door Antoine de Bosc de la Calmette, die het vernoemde naar zijn vrouw Elisabeth (Lise). In het kasteel kan overnacht worden. De vuurtoren staat een halve kilometer westelijk van het slot en is in 1911 actief geworden. Hij is slechts 6 meter hoog en heeft een lichthoogte van 40 meter. De ronde, gietijzeren toren is beschilderd met rode en witte horizontale banden. Het witte, rode en groene licht (afhankelijk van de richting) knippert om de 5 seconden. Nakke is het Deense woord voor ‘nek’. Een lik verf kan deze vuurtoren wel gebruiken.
Coördinaten: 55° 00′ 25.63” N – 12° 31′ 16.94” O
397 – Sjötorp Övre
Zweden, het land van bossen en meren. Eerlijk gezegd geven die vele bossen mij een benauwd gevoel. Aan de rand van een meer haal je opgelucht adem. Het Vänern meer is het grootste meer in Zweden en in de Europese Unie. Het meer werd gevormd na de Quaternaire ijstijd, ongeveer 10.000 jaar geleden. Toen het ijs smolt was de gehele breedte van Zweden bedekt met water. In 2009 werd nog een Vikingschip op de bodem van het meer gevonden. De vuurtoren Sjötorp Övre staat aan de oostkant van het Vänern meer en begeleidt schepen die de ingang van het Götakanaal naderen. Het Götakanaal is 190 kilometer lang en verbindt Göteborg aan de westkust via de meren Vänern en Vättern met Söderköping aan de Oostzee. Het oorspronkelijk station werd opgericht in 1865, de huidige toren werd operationeel in 1911. Deze vierkante piramidale houten toren is slecht 5 meter hoog en heeft dezelfde lichthoogte. Het licht knippert om de drie seconden in de kleuren wit, rood of groen (afhankelijk van de richting). De toren is wit geschilderd. Je vindt de toren aan de noordkant van de ingang van het Götakanaal in Sjötorp. Het is al weer een paar jaar geleden dat ik een aantal vuurtorens rond het Vänern meer heb kunnen vastleggen, deze heb ik toen gemist. Ik ben globetrotter Susan dan ook dankbaar voor deze aanvulling.
Coördinaten: 58° 50′ 12.7” N – 13° 58′ 27.6” O
Foto Susan Jongsma


396 – Elsehoved
Het eiland Fünen (Fyn in het Deens) was in 2001 mijn eerste kennismaking met Denemarken. Weliswaar aan de andere kant van het eiland in de buurt van Faaborg. Vuurtorens fotograferen deed ik nog niet, had ook geen digitale camera. Het was voor mij de periode van de rolletjes, je liet de foto’s via Peter Jonker ontwikkelen en afdrukken. Inmiddels dit eiland al vele malen bezocht en bijna alle vuurtorens vastgelegd. Elsehoved Strand is te vinden aan de oostkant van Fünen en is niet meer dan een verzameling vakantiehuisjes. De toren is gebouwd in 1894, is 8 meter hoog en heeft een lichthoogte van 10 meter. Hij was toch wat moeilijk te vinden, vanuit Elsehoved Strand niet zichtbaar en bereikbaar via een met rotsblokken bezaaid strandje. Afhankelijk van de richting geeft deze vuurtoren een wit, rood of groen licht. Dat licht gaat drie seconden aan en twee seconden uit. Deze ronde, gietijzeren toren is beschilderd met rode banden en heeft zelfs een galerij. Hij staat aan de westkant van de Svendborg Sund tegenover het plaatsje Lohals op Langeland. De locatie van deze vuurtoren doet je wegdromen, je waant je voor een moment alleen op de wereld…. Fünen, I love you!
Coördinaten: 55° 06′ 05.43” N – 10° 46′ 29.7” O
395 – Loop Head
Het schiereiland Loop Head heeft de Atlantische Oceaan ten noorden en de monding van de Shannon aan de zuidkant. De naam van de rivier is waarschijnlijk afgeleid van de godin “Sionna”, die van oudsher met de rivier geassocieerd wordt. In 2013 werd Loop Head door The Irish Times uitgeroepen tot “Beste plek om op vakantie te gaan in Ierland”. Een deel van de film Star Wars werd op Loop Head gefilmd. En natuurlijk wordt Loop Head gedomineerd door een prominente vuurtoren. Ook Jos (de maker van de foto) bevestigde mij dat de vuurtoren bij prachtige kliffen staat waar het water af en toe overheen slaat. Deze toren is actief geworden in 1854, het oorspronkelijke station dateert van 1670. Het is een 23 meter ronde, gemetselde witte toren met een rode galerij. De lichthoogte is 84 meter. Iedere 20 seconden geeft het licht vier witte flitsen, gescheiden door 2,4 seconden. In 1991 werd het licht geautomatiseerd. Eén van de huizen van de voormalige vuurtorenwachters is gerenoveerd en beschikbaar voor vakantieverhuur, de ander wordt particulier bewoond. In 2011 werd de vuurtoren voor het eerst geopend voor het publiek. Deze experimentele opening was zo’n succes dat het jaar daarop besloten werd de toren regelmatig te openen met een klein museum ter plaatse. Deze vuurtoren staat bovenop een klif aan het einde van de snelweg R487, ongeveer 8 kilometer ten zuidwesten van Kilbaha. De toren is thans van half maart tot half november dagelijks geopend.
Coördinaten: 52° 33′ 39.2” N – 9° 55′ 58.4” W
Foto Jos Glorie


394 – Sandstedt
Het “Oberfeuer” Sandstedt staat aan de oever van de Wezer (in het Duits: Weser). Het is één van de grootste rivieren in Duitsland. De rivier draagt de naam vanaf Hann.Münden, de plaats waar de Werra en Fulda samenkomen. De Werra is in feite de bovenloop van de Wezer. Vanaf Bremen wordt gesproken over de Beneden-Wezer. Een zeer druk bevaren rivier en het is logischerwijs noodzakelijk dat vuurtorens er voor zorgen dat de vele schepen veilig de Noordzee kunnen bereiken. Bij eb ontstaan er vele strandjes, Sand in de naam is dan ook meer dan terecht. Deze vuurtoren is operationeel geworden in 1981 en kan met recht een jonge toren genoemd worden. Het station werd al opgericht in 1898. Het is een 35 meter hoge, slanke ronde toren met een grote, achthoekige, trechtervormige top. De toren is wit geschilderd en heeft een rode band. De top is eveneens rood, een schilderbeurt lijkt wel noodzakelijk. De lichthoogte bedraagt slechts 23 meter. Kennelijk zijn kleur en vorm al opvallend genoeg. Vanuit een klein venster onder de trechtervorm wordt het witte licht iedere zes seconden even onderbroken. Deze vuurtoren vormt een lichtlijn met het 420 meter stroomopwaarts gelegen “Unterfeuer”. Vlak bij deze toren vaart een pontje je naar de overkant van de Wezer, voor mij altijd een leuke onderbreking….zeker als de zon schijnt.
Coördinaten: 53° 21′ 40.26” N – 08° 30′ 38.34” O
393 – Ronne
Bornholm, gelegen in de Oostzee, is in het verleden nogal eens het toneel van oorlogen geweest. Het eiland geniet enige historische bekendheid door de Slag bij Bornholm, onderdeel van de Schoone Oorlog. Op 5 juni 1676 viel de Deense vloot met Nederlandse hulp de veel grotere Zweedse vloot aan en wist de slag te winnen, waarop de Zweden zich terugtrokken. Cornelis Tromp, op dat moment in Deense dienst, zette met extra Nederlandse schepen de achtervolging in en dwong de Zweden bij Öland tot een nieuwe zeeslag. De slanke, taps toelopende achthoekige gietijzeren vuurtoren van Ronne werd actief op 27 september 1880. Het station werd al in 1846 opgericht. In 1989 werd de toren gedeactiveerd. Tot die tijd gaf hij gedurende drie seconden een wit licht met een pauze van twee seconden. Deze vuurtoren is 12 meter hoog, de lichthoogte bedroeg 24 meter. Het dak van de lichtkoepel is lichtgroen geschilderd. Deze historische toren werd op het eiland vervaardigd door H. Wichmann & Co. Tot 1989 vormde deze toren een lichtlijn met het in de haven staande pierlicht. In 2000 werd de vuurtoren gerestaureerd en wordt sindsdien goed onderhouden. Ronne licht aan de westkant van Bornholm.
Coördinaten: 55° 05′ 58.0” N – 14° 41′ 45.6” O
Foto Henk van Vuure


392 – Granville
Normandië ontleent haar naam aan de Noormannen, oftewel de Vikingen. Deze Vikingen ondernamen vanaf het jaar 800 grootschalig overvallen en plundertochten in Europa. Één van hun leiders, Rollo, kreeg in het jaar 911 het hertogdom Normandië in leen van de Westfrankische koning Karel de Eenvoudige. In de serie De Vikingen (o.a op Netflix) komt het uitgebreid aan de orde. Het is een deel van Frankrijk waar menig Nederlander zijn vakantie heeft doorgebracht. Aan de zuid/westkust is de plaats Granville te vinden. De vuurtoren staat op de rots van Granville, bekend als Cap Lihou. Hij is actief sinds 1827. Het is een ronde, ongeverfde, stenen toren die 16 meter hoog is. Door de ligging op de rots is de lichthoogte echter 49 meter. Je hebt vanaf het parkeerterreintje bij de toren dan ook een spectaculair uitzicht op de haven van Granville. De naam Granville is in witte letters op de zijkant van de ongeverfde toren geschilderd. In de Tweede Wereldoorlog is de toren, net als de Van Speyk in Egmond, beschilderd met camouflagepatronen. Hij heeft deze oorlog zonder schade overleefd. De lantaarn en galerij zijn rood geschilderd. Het licht geeft iedere 15 seconden vier witte flitsen. In 1924 werd de toren geëlektrificeerd. Tot 1996 werd bij mist om de 15 seconden een signaal uitgezonden door middel van een claxongeluid.
Coördinaten: 48° 50′ 04” N – 01° 36′ 47.1” W
391 – Mizen Head
Mizen Head is te vinden in het zuidwesten van Ierland. Het is een belangrijke toeristische attractie, bekend om zijn kliflandschap. Iets ten zuiden van Mizen Head passeert de transatlantische scheepvaartroute en was voor de zeevarenden de eerste (of laatste) aanblik van Europa. Al in 1909 werd op dit punt een miststation opgericht. Het huidige station is actief sinds 1959. De achthoekige stenen toren van 4 meter hoog is wit geschilderd en heeft geen lantaarn. Het licht werd vroeger getoond vanaf een korte mast bovenop het gebouw, het bevindt zich nu op een korte mast voor het gebouw. Het witte licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit. Hoewel er geen hoge lichttoren is, is dit toch een beroemd en goed bezocht station. Cloghnane Island, waarop het station is gebouwd, is verbonden met het vasteland door een spectaculaire gewelfde betonnen voetgangersbrug. oorspronkelijk gebouwd samen met het mistsignaal in 1909. Na de automatisering in 1993 werd het station verhuurd aan de Mizen Tourism Coöperative Society. Zij hebben het huis van de vuurtorenwachter gerestaureerd. In 2005 werd de brug gesloten vanwege verslechtering van de stalen steunen. In 2009 werd € 1,8 miljoen toegewezen om de brug te reconstrueren en een exacte kopie van het origineel werd in maart 2011 voor het publiek geopend. Het station staat ongeveer 15 km ten zuidwesten van Goleen. Het oude huis van de vuurtorenwachter is dagelijks geopend van maart tot september.
Coördinaten: 51° 27′ 1.15” N – 09° 49′ 10.1” W
Foto: Jos Glorie


390 – Paard van Marken
Ooit was het eiland Marken verbonden met het Noordhollandse Waterland. De Jurriaansvloed maakte daar een einde aan. Reeds in 1700 stond er op deze plaats een vuurbaken. De huidige vuurtoren werd ontworpen door J. Valk en operationeel in 1839. De ronde stenen toren is 15,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 16 meter. De witgeschilderde vuurtoren heeft een lantaarn met een rood dak. Het witte licht wordt iedere 8 seconden even onderbroken. Vanwege zijn profiel, vanaf een afstand gezien, wordt de toren traditioneel het Paard van Marken genoemd. In de tijd dat de Zuiderzee en het huidige IJsselmeer nog regelmatig waren bevroren is de toren meermaals bedreigd door kruiend ijs. In 1992 werd de lantaarn vervangen en de oude geplaatst bij het haventje op Marken. In 2001 werd de misthoorn gedeactiveerd. Om de toren te bereiken moet je een half uurtje wandelen, de auto mag je achterlaten op een parkeerterrein aan de rand van het dorp. De huidige bewoners zijn Thijs en Liliane Spijker. Ongetwijfeld een beetje vrijbuiters gezien de gezellige rommel rond de toren. “Het Paard” is niet aangesloten op het net voor gas, water en elektriciteit. Kennelijk is dit unieke woonplekje het waard om te leren leven met een generator, gasflessen en aangevoerd water. De toren kan af en toe bezichtigd en beklommen worden.
Coördinaten: 52° 27′ 35.5” N – 05° 08′ 19.6” O
389 – Kolbeinstangi
Het klimaat van IJsland kenmerkt zich als een koud zeeklimaat aan de kust en een toendraklimaat in het binnenland. Het IJslandse klimaat is berucht om zijn wisselvalligheid. Meestal komt er een hardnekkig lagedrukgebied voor in de buurt van IJsland. Het is een ruige bestemming voor vooral natuurliefhebbers die het land steeds vaker weten te vinden. De vuurtoren Kolbeinstangi is een 19 meter hoge, vierkante betonnen toren. Hij is actief geworden in 1942. De lichthoogte bedraagt 24 meter. Om de tien seconden geeft het licht een flits van 2 seconden in de kleuren wit, rood en groen, afhankelijk van de richting. Hij staat op een schiereiland en is het leidende licht voor het dorp Vopnafjörður, ongeveer 2 kilometer ten noordoosten van deze stad. De toren is via de weg makkelijk bereikbaar maar is helaas voor bezoekers niet toegankelijk. Door het ontwerp van de toren lijken er zwarte strepen op de toren te zijn aangebracht. De robuuste galerij trekt nogal de aandacht waardoor het lichthuis een beetje weggedrukt wordt. In tegenstelling tot veel vuurtorens op IJsland is deze niet beschilderd in de felle oranje/rode kleur.
Coördinaten: 65° 46’ N – 14° 48’ W
Foto: Wim van der Craats


388 – Puno
Als wij op vakantie gaan is het traditie geworden om op vuurtorenjacht te gaan voor mijn schoonvader. Superleuk om te doen, want je komt daardoor vaak op plaatsen waar je anders niet snel heen gaat. Het ontbreken van massa toerisme op die plaatsen is een extra stimulans. Op 3812 meter boven de zeespiegel vind je het Titicacameer. We wisten van tevoren niet dat we op deze, wel heel bijzondere plaats, ook een vuurtoren zouden tegenkomen. Thuisgekomen ontdekten we dat niet alleen in de plaats Puno een vuurtoren staat. Rond het meer staan er negentien, acht langs het Peruaanse en elf langs het Boliviaanse deel van het meer. De Faro de Puno staat aan de Plaza del Faro aan de haven van Puno. Het is een negen meter hoge, ronde ijzeren toren, geplaatst op een stenen sokkel. De lichthoogte is ongeveer 10 meter. Beschilderd met rode en witte banden staat hij er stralend bij met de stad op de achtergrond. Hij is in 2008 door het Directoraat Hydrografie en Navigatie van de Marine in samenwerking met de kustwacht aan de stad Puno geschonken. Het Lago Titicaca is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het ligt in de Andes tussen Peru en Bolivia en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. In het meer liggen 41 eilanden waarvan wij er enkele bezocht hebben. Logeren bij de locals was een onvergetelijke ervaring. Het duurde even voordat de toren ‘mensenvrij’ gefotografeerd kon worden. Want een vuurtoren op ruim 3800 meter boven de zeespiegel mag in de collectie toch niet ontbreken.
Coördinaten: 15° 50′ 7.08” S – 70° 0′ 55.8” W
Tekst: René Polle, foto: Colette van Eck
387 – Hirtshals
Hirtshals is te vinden in het uiterste noorden van Denemarken. Van hieruit vertrekken de ferry’s naar Kristiansand, Bergen en Larvik in Noorwegen, maar ook naar de Faröer en IJsland. In de stad bevindt zich het Noordzeemuseum met het grootste zee-aquarium van Europa. Door een brand in december 2003 werd het aquarium verwoest en kwam een zeldzame maanvis om het leven. Anderhalf jaar later werd het museum heropend. De ronde, stenen vuurtoren is al werkzaam sinds 1863, geëlektrificeerd in 1947 en wordt op afstand bediend sinds 1973. Deze toren is 35 meter hoog en heeft een lichthoogte van 57 meter. Hij geeft een continu wit licht met om de 30 seconden een intensere flits. Deze vuurtoren heeft twee overdekte doorgangen naar de naastgelegen huizen. De toren is wit geschilderd, het lichthuis heeft een grijze kap met daaronder een fraaie galerij. In één van de huizen is in de zomermaanden een cafeetje, er kan ook overnacht worden. Zoals zoveel torens in Denemarken kan ook deze bezichtigd worden. Meestal is een kleine bijdrage voldoende om de toren vrij te kunnen beklimmen. Je hebt dan een magnifiek uitzicht over de haven. Rond deze vuurtoren, gelegen aan de Kystvej in Hirtshals, zijn nog veel bunkers uit de Tweede Wereldoorlog te vinden. Er is zelfs een bunkermuseum gevestigd.
Coördinaten: 57° 35′ 05.2” N – 09° 56′ 30.8” O


386 – Tarbert Island
Ierland, de Ieren schrijven Éire, is een republiek en beslaat ongeveer 80 procent van het gelijknamige eiland. De overige 20 procent betreft Noord-Ierland, die tot het Verenigd Koninkrijk behoort. De laatste maanden is het land regelmatig in het nieuws. Een eventuele Brexit kan de verhoudingen met Noord-Ierland weer op scherp stellen. Het nationale symbool van Ierland is een Keltische harp, die ook op de Ierse euromunten afgebeeld staat. De Ierse westkust bestaat grotendeels uit kliffen, heuvels en laaggebergte. Het binnenland is relatief vlak. De vuurtoren Tarbert Island is sinds 1834 actief. Deze ronde, kalkstenen toren is 22,5 meter hoog en heeft een witgeverfde lantaarn en galerij. De gevonden lichthoogte van 18 meter komt wat vreemd over, wellicht gemeten als het hoog water is? Het witte licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit. Vanuit een bepaalde hoek wordt tevens een rood licht getoond. Een gietijzeren brug verbindt de toren met de kust, deze kan wel wat onderhoud gebruiken. Je vindt de vuurtoren aan de zuidkant van de monding van de Shannon, net ten noorden van Tarbert. De Shannon is met zijn 386 kilometer de langste rivier op het eiland. De naam van de rivier is waarschijnlijk afgeleid van de godin “Sionna”, die van oudsher met de rivier geassocieerd wordt.
Coördinaten: 52° 34′ 20.59” O – 09° 22′ 30.41” N
Foto: Jos Glorie
385 – Sidero
Corfu of Korfoe is het noordelijkst gelegen Griekse eiland in de Ionische zee. Vanaf de oostkant van het eiland zijn het noordwesten van Griekenland en Albanië zichtbaar. Albanië ligt op 2 kilometer afstand. De stenen vuurtoren op Kaap Sidero staat op het Venetiaanse fort met uitzicht op de haven van Corfu. De Venetianen maakten een gracht tussen Kaap Sidero en de stad toen ze het fort bouwden. Het fort is nog steeds een belangrijke archeologische vindplaats. De vuurtoren Sidero en de bijbehorende woning zijn in 1822 door de Engelsen gebouwd om de scheepvaart naar hun marinebasis op de Ionische eilanden te beveiligen. Hij had een eenvoudig vast licht. In 1863 werd de vuurtoren overgedragen aan de Griekse regering op het moment dat de Engelsen de Ionische eilanden verlieten. De toren is 8,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 78 meter. Iedere 6 seconden geeft het licht twee witte flitsen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de toren beschadigd door een Duits bombardement is september 1943.De Nazi’s bezetten het fort voor een korte periode en gebruikten de vuurtoren als uitkijkpost. Het lichthuis met het groene dak ziet er nog wel verzorgd uit, het afgebrokkelde dak van het huis laat zien dat slecht onderhoud deze historische vuurtoren bedreigt.
Coördinaten: 39° 37.5′ 00” N – 19° 55.8′ 00” O
Foto: Colette van Eck


384 – Sandhammaren
Zweden is het grootste land van Scandinavië en ongeveer 11 keer zo groot als Nederland. Het land is voor een groot deel bedekt met naaldbossen, vooral in het noordelijk deel van het land. Het zuidelijk deel lijkt voor wat betreft het landschap op Denemarken, licht glooiend. De provincie Skåne met de plaats Ystad is in Nederland bekend geworden door de boeken en filmserie van Wallander. Sandhammaren is een kaap ten oosten van Ystad, de gelijknamige vuurtoren staat daar 200 meter vandaan. Door de losse zandstructuur van Sandhammaren was het lastig op die plaats een stenen vuurtoren te bouwen. De oplossing was een nieuw ontwerp van Gustav von Heidenstam, een 12-zijdige gietijzeren skelettoren met een galerij en een afgesloten wachtkamer. In het midden een centrale cilinder. De toren is 29,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 31 meter. Het licht geeft om de vijf seconden een witte flits. Met uitzondering van het lichthuis is de toren rood geschilderd. Oorspronkelijk bouwde Van Heidenstam op deze plaats twee vuurtorens om verwarring met de vuurtorens op Hammers Udde en Christiansø te voorkomen, maar de noordtoren werd in 1891 al gedeactiveerd en in 1905 verplaatst naar Pite-Rönnskär. De Sandhammaren fyr is sinds 1971 in verschillende fasen geautomatiseerd. De laatste vuurtorenwachter verliet Sandhammaren in 1979. De vuurtoren wordt nu op afstand bediend vanuit Norrköping. De vuurtoren is na een korte wandeling vanaf de Sandhammarvägen (parkeren langs de weg) bereikbaar. Wel opletten…er staat slechts een klein bordje met “Fyren”.
Coördinaten: 55° 23′ 10” N – 14° 11′ 34” O
Foto: Susan Jongsma
383 – Eckwarden
De Jade is een rivier en een zeearm in het noorden van Duitsland, gelegen tussen de mondingen van de Eems en de Wezer. Het onbevaarbare riviertje ontspringt bij Oldenburg en stroomt na 22 kilometer in de Jadeboezem. Deze boezem is ontstaan in de Middeleeuwen ten gevolge van een reek stormvloeden en kreeg in 1725 door bedijking zijn huidige vorm. Ten oosten van de Jadeboezem ligt het schiereiland Butjadingen. Voor het schiereiland ligt de Waddenzee. Op de meest zuidwestelijke punt is het ‘Oberfeuer’ Eckwarden te vinden. Het oorspronkelijk station werd opgericht in 1914. De huidige toren dateert uit 1962 maar is sinds 2012 niet meer actief. De vuurtoren is 37 meter hoog en heeft een lichthoogte van 41 meter. Het is een vierkante piramidevormige toren met galerij en een dunne trechtervormige top. Hij gaf een wit licht, 1,5 seconde aan en 1,5 seconde uit. De top van de volledig rood geschilderde vuurtoren kan via een open wenteltrap bereikt worden, helaas niet voor liefhebbers van vuurtorens. Deze wat ongewone vuurtoren begeleidde schepen naar Wilhelmshaven totdat hij in 2012 werd vervangen door de toren Jappensand.
Coördinaten: 53° 31′ 15.64” N – 08° 13′ 56.89” O


382 – Ölands Södra Udde “Långe Jan”
Öland is een Zweeds eiland in de Oostzee. Het is het op één na grootste eiland van Zweden, alleen Gotland is groter. Met een lengte van 137 kilometer en een maximale breedte van 16 kilometer niet in één dag te doen. Het eiland wordt door de Kalmarsund gescheiden van het vasteland. Sinds 1972 is het eiland door de 12 kilometer lange Ölandbrug daarmee verbonden. Het zuiden van het eiland is een prairie-achtig gebied met op de zuidpunt de vuurtoren Södra Udde met de bijnaam “Långe Jan”. Deze vuurtoren werd actief in 1785. De toren is 41,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 41 meter. Iedere 30 seconden geeft het licht twee witte flitsen, alsmede een continu wit, rood of groen licht (afhankelijk van de richting) op 19 meter hoogte. Deze ronde cilindrische stenen toren werd opgetrokken met stenen uit het verlaten klooster St. John, vandaar de bijnaam “Långe Jan”. In 1948 werd de vuurtoren geëlektrificeerd en in 1980 geautomatiseerd. De witte toren heeft een zwarte band, het dak van de lantaarn is rood. De omgeving, het Ottenby Naturreservat, is populair bij vogelaars. Het voormalig huis van de vuurtorenwachter is omgebouwd tot bezoekerscentrum en museum. In het zomerseizoen kan de toren beklommen worden, om boven te komen moet je 197 treden overwinnen, het uitzicht doet je de inspanning snel vergeten.
Coördinaten: 56° 11′ 45.5” N – 16° 23′ 54.8” O
Foto: Frans van Eck
381 – Tungenes fyr
Stavanger is een stad in het zuidwesten van Noorwegen. Het is het centrum van de Noorse olie-industrie. Het gebied heeft een zeeklimaat met veel neerslag. Iets ten noorden van Stavanger, op het puntje van het gelijknamige schiereiland is de landtong van Tungenes te vinden. De Tungenes fyr werd voor het eerst ontstoken in 1828 in de periode dat de handel in vis de behoefte aan een veiligere toegang via de Byfjorden tot de haven van Stavanger noodzakelijk maakte. De vierkante, witgeschilderde toren, is 12 meter hoog. De lantaarn is rood. Het licht werd in 1932 geëlektrificeerd. In 1984 werd deze vuurtoren gedeactiveerd en vervangen door een geautomatiseerd baken dat zich net voor de kust bevindt. Het station is wel volledig gerestaureerd en heeft weer het uiterlijk van 100 jaar geleden. In één van de gebouwen rond de toren bevindt zich ook een café. De toren dient nu als cultureel centrum alsmede vuurtoren- en maritiem museum. Tijdens de regelmatige openingsuren kun je ervaren hoe de vuurtorenwachter en zijn familie in de jaren dertig leefden. Tungenes is beschermd en aangesloten bij de Norwegian Lighthouse History Association ( Norsk Fyrhistorisk Forening).
Coördinaten: 59° 02′ 08” O – 05° 34′ 52” N
Foto: Jos Glorie


380 – Wehldorf
Cuxhaven is een havenstad in de Duitse deelstaat Nedersaksen. De stad ligt aan de Noordzee, bij de monding van de Elbe. Vanaf Cuxhaven staan aan weerszijde van de Elbe tientallen vuurtorens die schepen veilig naar Hamburg moeten loodsen. Deze torens zijn vaak zo geplaatst dat ze lichtlijnen vormen (Unter- en Oberfeuers). Het “Oberfeuer” Wehldorf staat achter de dijk bij Altenbruch, ongeveer 13 kilometer ten zuidoosten van Cuxhaven. Hij is gesynchroniseerd met het “Unterfeuer” en wijst de weg stroomopwaarts richting Hamburg. Deze vuurtoren is in bedrijf sinds 1971. Het is een ronde cilindrische betonnen toren. Met een hoogte van 29 meter bereikt hij een lichthoogte van 31 meter. Het witte licht gaat vier seconden aan en vier seconden uit. De vuurtoren is beschilderd met witte en zwarte banden. Ook de dubbele galerij is op het moment dat ik de foto maakte (2017) zwart geschilderd. Voor 2008 was dat ook zo, daarna waren de galerijen een periode voorzien van een rode kleur. Helaas ziet het landschap er bij regenachtige omstandigheden en modderige wegen wat troosteloos uit. Het was dan ook foto maken en wegwezen.
Coördinaten: 53° 49′ 48,29” N – 08° 48′ 6.16” O
379 – Grótta
IJsland is in als reisbestemming. Vanuit Reykjavik een rondtocht met een 4WD maken is een ongelofelijke belevenis. De vuurtoren Grótta is een kleine toren op het meest noordwestelijke punt van Reykjavik. Gelegen op een klein eilandje voor het schiereiland Seltjarnarnes. Het is een perfecte plek om van het buitenleven te genieten, een wandeling te maken of vogels te spotten. In het voorjaar is het eiland gesloten voor bezoekers om vogels de gelegenheid te geven in alle rust te kunnen broeden. De vuurtoren markeert de ingang van de haven van Reykjavik. De oorspronkelijke toren werd operationeel in 1897, de huidige dateert uit 1947. Het is een 23 meter hoge, betonnen toren met een lichthoogte van 24 meter. Het licht geeft iedere 20 seconden 3 flitsen (wit, rood of groen, afhankelijk van de richting). Deze vuurtoren is wit geschilderd, de lantaarn rood. Bij eb is het mogelijk naar het eiland te lopen. In 1956 werd het licht geëlektrificeerd. Hoewel Grótta in de vorige eeuw nauwelijks werd bezocht trekt het nu het hele jaar door (met uitzondering van de vogel broedperiode) lokale en buitenlandse bezoekers. Sinds 1974 is het gebied een natuurreservaat.
Coördinaten: 64° 09′ 53.95” N – 22° 01′ 19,05” W
Foto: Ilonka Glorie


378 – La Marina
Peru, officieel de Republiek Peru, is een land aan de westkust van Zuid-Amerika, grenzend aan de Stille Oceaan. Voor de komst van de Spaanse veroveraars was Peru het hart van het rijk van de Inca’s. Tussen de verovering in 1572 en de onafhankelijkheid in 1821 werd het land door Spanje bestuurd. Vanaf die tijd wisselden dictators en democratische regeringen elkaar af. De vuurtoren la Marina is de oorspronkelijke toren van Punta Coles, die daar in 1900 actief werd. Deze werd daar in 1973 afgebroken en op zijn huidige locatie gereconstrueerd. Hij staat nu in Parque el Faro (vuurtorenpark) aan de kust in Miraflores, ten zuidwesten van Lima en ten zuidoosten van Callao. Dit park ligt op de hoge kliffen aan de kust. De ronde, cilindrische, metalen vuurtoren is 22 meter hoog maar heeft door zijn ligging een lichthoogte van 108 meter. De toren is donkerblauw geschilderd en heeft twee witte banden. Ook de galerij en lantaarn zijn donkerblauw. Elke 15 seconden geeft het licht drie witte flitsen, met zes seconden tussen de tweede en derde flitsen. Er wordt gezegd dat deze vuurtoren ontworpen is door Gustave Eiffel, beroemd om zijn toren in Parijs. Dit is echter niet meer dan een mythe of legende omdat er niets te vinden is dat deze bewering ondersteunt. Het is inmiddels verreweg de bekendste en meest bezochte vuurtoren van Peru geworden.
Coördinaten: 12° 07′ 25.4” Z – 77° 02′ 24.35” W
Foto: Colette van Eck
377 – Dueodde
Bornholm, een Deens eiland in de Oostzee. Het eiland is al sinds de vijfde eeuw bekend onder de naam Borgundarholm. Vanwege deze naam is de theorie wel eens geopperd dat de Bourgondiërs oorspronkelijk van dit eiland afkomstig zijn. Duodde ligt op de zuidoostelijke punt van Bornholm. De uitgang “Odde” kan worden vertaald met “landengte” of “landpunt”. Zo heet de punt in het noordwesten Hammerodde. Het zand bij Dueodde heeft een zeer fijnkorrelige structuur en uitermate geschikt voor gebruik in zandlopers. De Dueodde Fyr werd op 15 augustus 1962 in gebruik genomen ter vervanging van de ernaast staande kleinere oude vuurtoren. De zeshoekige, betonnen toren is 47 meter hoog en heeft een lichthoogte van 48 meter. Iedere 10 seconden geeft hij drie witte flitsen. In 1977 werd het licht geautomatiseerd. De vuurtoren heeft een dubbele galerij en is de enige op Bornholm die bezichtigd en beklommen kan worden. Iedere middag kan je de 196 treden overwinnen en genieten van een prachtig uitzicht over zee en duinen. De toren is wit geschilderd, de galerijen blauw, de lantaarnkoepel heeft de kleur grijs metallic. Het is de hoogste vuurtoren van Denemarken en heeft nog steeds een belangrijke functie in de Oostzee.
Coördinaten: 54° 59′ 30.2” N – 15° 04′ 27.8” O
Foto: Henk van Vuure


376 – Schilbolsnol
Het lichtbaken Schilbolsnol is vernoemd naar het duingebied op Texel ten zuiden van Den Hoorn en ongeveer 2 kilometer van de TESO-veerhaven ’t Horntje. Slechts weinigen zullen deze naam herkennen, het baken staat bekend als het Licht van Troost. We schrijven 1872 als langs de Mokbaai al een vuurtoren staat met een lichtwachterswoning. De eerste lichtwachter was Mattheus Mehl. Hij overleed twee jaar voor zijn pensioen in 1884 en werd opgevolgd door de eerste “Troost”, met de voornaam Klaas. Zowel zijn zoon als kleinzoon traden in zijn voetsporen. Niet onlogisch dat dit baken het Licht van Troost heet. In 1912 werd het oude torentje vervangen door een stalen toren van 22 meter hoog. 14 mei 1940 was een zwarte dag voor lichtwachter Simon Troost, hij kreeg opdracht het optiek van de toren te vernietigen. In 1956 werd een nieuw lichthuis geplaatst, afkomstig van Rottummeroog. De verouderde gasinstallatie werd vervangen door een elektrische lamp. Dit baken deed dienst tot 1977 en werd toen gedemonteerd. De toren werd gesloopt en het lichthuis kwam terecht in Schipbreuk- en Juttersmuseum Flora, tussen De Koog en Den Burg. Het huidige licht werd actief in 1977, heeft een hoogte van eveneens 22 meter en een lichthoogte van 28 meter. De toren is een metalen groenen buis en geeft een continu wit, groen of rood licht, afhankelijk van de richting. Een kleine galerij, eveneens groen, ontbreekt niet.
Coördinaten: 53° 00′ 30.2” N – 04° 45′ 42.3” O
375 – Kvassheim
Noorwegen zou volgens overlevering vernoemd zijn naar de legendarische koning Nor. Het land heeft een ongelofelijk lange kustlijn en het is dan ook niet verwonderlijk dat je er tientallen vuurtorens kunt vinden. Gelukkig is fotomaatje Jos Glorie een jaarlijks bezoeker van dit vaak ruige land en voorziet ook hij deze rubriek van fraaie foto’s. De vuurtoren Kvassheim (in het Noors: Kvassheim fyr) staat bij het strand van Kvassheim in de gemeente Hå in de provincie Rogaland, ongeveer 2,5 kilometer ten zuiden van het dorp Vigrestad. Het station werd actief op 20 oktober 1912 en in 1984 geautomatiseerd. De vuurtoren heeft een hoogte van 12 meter. De rode lantaarn en galerij staan op het dak van een houten huis. Deze toren werd in 1916 uitgerust met een signaal van een elektrische hoorn en 40 jaar later werd een misthoornsysteem geïnstalleerd. In 1990 werd de functie van deze vuurtoren overgenomen door een kleinere, geautomatiseerde vuurtoren op 70 meter van het oude gebouw. Het beheer van de oude toren werd in 2003 overgedragen aan de Jæren Friluftsråd (Recreation Council), die al snel met de restauratie begon. Het complex beschikt nu over een café en een klein museum. Van eind juni tot half augustus is de toren dagelijks geopend. De rest van het jaar ook op zon- en feestdagen (behalve in december/januari).
Coördinaten: 58° 32′ 38” N – 5° 40′ 54” O
Foto: Jos Glorie


374 – Sandstedt
Bremerhaven ligt aan de monding van de Wezer en waar de Geeste in de Wezer uitmondt. Het stadsgebied heeft een lengte van 17 kilometer en een breedte van 8 kilometer. In Bremerhaven staat, tussen de dijk langs de Wezer en de Alter Hafen het Deutsches Schiffartsmuseum. Dit museum werd in 1975 voor het publiek geopend. Binnen vindt je er o.a een in 1380 gebouwde kogge. Deze schepen werden veel gebruikt in de 14e en 15e eeuw. Naast het museum ligt een groot aantal schepen, waaronder het voormalig lichtschip Elbe 3. Het oude vuurtorentje Sandstedt, een dorpje ten zuiden van Bremerhaven, staat voor het museum. Hij werd gebouwd in 1898 en deed dienst tot 1981. Deze vuurtoren is 11 meter hoog. Het is een driehoekige gietijzeren skelettoren met een in verhouding vrij grote galerij. De lantaarnkoepel is groen. Deze vuurtoren werd in 1981 in Sandstedt vervangen en in 1983 verplaatst naar Bremerhaven. De plaats waar hij nu staat is een mooi en nostalgisch stukje Bremerhaven, de moeite waard om nog eens opnieuw te bezoeken. Hoop dan wel dat er geen paraplu nodig is.
Coördinaten: 53° 32′ 18.84” N – 08° 34′ 45.67” O
373 – Neist Point
Het Schotse eiland Skye is het grootste en tevens noordelijkst gelegen eiland van de Binnen-Hebriden. De invloed van de Golfstroom zorgt voor een mild zeeklimaat. Op de meest westelijke punt van het eiland, in de buurt van Glendale, is de vuurtoren Neist Point te vinden. Hij werd ontworpen door David Alan Stevenson. David was vuurtoren ingenieur en bouwde 26 vuurtorens in en rond Schotland. De heer W. Hugh MacDonald uit Oban was de aannemer van de vuurtoren en de woningen die op 1 november 1909 in gebruik werd genomen. Deze prachtige vuurtoren staat aan de rand van een steile klif. Hij is 19 meter hoog en heeft een lichthoogte van 43 meter. Het licht geeft om de vijf seconden een witte flits. Sinds 1990 wordt hij op afstand bestuurd. Het inzetje geeft de gigantische misthoorn weer. Deze ronde cilindervormige toren is bevestigd aan een woonhuis. Hij is wit geschilderd en heeft een zwarte lantaarn. Gedurende een aantal jaren waren de huizen van de voormalige vuurtoren wachters beschikbaar voor vakantieverhuur. Blijkbaar zijn deze panden verkocht en is de vuurtoren niet langer toegankelijk voor het publiek. Je kunt niet meer om de toren heenlopen, de ingang is afgesloten met een traliehek en aan de zeekant maken de afbrokkelende rotsen dit onmogelijk. Op een kleine kilometer van de toren kan je de auto parkeren, de wandeling naar de vuurtoren is schitterend.
Coördinaten: 57° 25′ 24,5” N – 6° 47′ 17.8” W
Foto: Wil Vos


372 – Sillerslev
Het vuurtorentje Sillerslev vind je op het eiland Mors in de Limfjord. De Limfjord, een binnenzee in de kop van Jutland. Deze vuurtoren staat in het havenplaatsje Sønderby en vormt een lichtlijn met de toren die in Sillerslev staat, ongeveer 1,2 kilometer landinwaarts. Sønderby is nu niet direct een plaats waar je blij van wordt. Langs de weg er naar toe staan wat huizen met achterstallig onderhoud en in het kleine jachthaventje is het enige restaurant gesloten. Een foto maken en wegwezen. Het houten gebouwtje is slechts 3 meter hoog en heeft een lichthoogte van 10 meter. Het witte licht gaat 1 seconde aan en 1 seconde uit en is zichtbaar door een vierkant venster. Natuurlijk is ook dit gebouwtje wit geschilderd met een rode horizontale band. Dit vuurtorentje is actief vanaf 1911 en is still going strong. Hij begeleidt schepen die naar het noordoosten varen vanuit het Oddesund gebied. Sønderby ligt aan de zuidkant van Mors, een glooiend landbouwgebied. De noordkant van Mors is een stuk aantrekkelijker, deze is tamelijk steil en rotsachtig. Als je jezelf trakteert om met de oude houten veerboot Næssund weer naar Jutland over te steken maakt dat de dag meer dan goed. En dat voor 65 kronen (nog geen 9 euro).
Coördinaten: 56° 40′ 56” N – 08° 43′ 52” O

371 – Kaap Tourville
Abel Janszoon Tasman, in 1603 geboren in Lutjegast was een ontdekkingsreiziger in dienst van de VOC. Volgens de normen van vandaag beide niet onomstreden. Tijdens zijn reizen tussen 1642 en 1644 ontdekte Tasman Tasmanië (24 november 1642). We vinden Tasmanië 240 kilometer ten zuidoosten van Australië. Freycinet is een nationaal park aan de oostkust van Tasmanië, genoemd naar de Franse navigator Louis de Freycinet en omvat een deel van de oostkust van Tasmanië. Daar is ook Wineglass Bay te vinden met de vuurtoren Kaap Tourville. De vuurtoren Kaap Tourville werd gebouwd door de aannemers Hurburgh en Olbrich Hij werd operationeel in 1971. De weg er naar toe, samen met de elektriciteitsleiding werden aangelegd met een minimale verstoring van het nationaal park. Deze ronde cilindrische betonnen toren is 11 meter hoog en heeft een wit geverfde lantaarn en galerij. De lichthoogte bedraagt 126 meter. Iedere 10 seconden geeft het licht drie witte flitsen. Deze moderne toren verving het Cape Forestier Light. De vuurtoren is over de weg bereikbaar, parkeergelegenheid is aanwezig. Hij is volledig geautomatiseerd maar helaas niet te bezichtigen. Vanaf de promenade rond de toren heb je een spectaculair uitzicht over de Wineglass Bay.
Coördinaten: 42° 07′ 21.6” Z – 148° 20′ 34.8” O
Foto: Rob Prins

370 – Geestemünde
Geestemünde ligt ten zuiden van de monding van de rivier de Geeste en is een district in de gemeente Bremerhaven. In het begin van de 19e eeuw werd Bremerhaven een belangrijke havenplaats. De Geeste mondt uit in de Wezer, niet ver van de Noordzee. Tussen 1891 en 1896 werd de visserijhaven van Geestemünde gebouwd. Tevens is het een belangrijke scheepswerf locatie. Het “Unterfeuer” Geestemünde/Visserijhaven vormt samen met het “Oberfeuer’’ Geestemünde (stroomafwaarts) en Visserijhaven (stroomopwaarts) van de Wezer een lichtlijn. De vuurtoren is in bedrijf sinds 1973, is 11 meter hoog, maar heeft door de plaatsing op de dijk toch een lichthoogte van 17 meter. Het is een slanke, ronde cilindrische toren met een trechtervormige lantaarnkamer. In die lantaarnkamer zijn twee lichten (Geestemünde en Visserijhaven) ondergebracht die worden weergegeven door ramen in de lantaarn. Het licht dimt iedere 6 seconden. Deze opvallende vuurtoren bevindt zich op de Weserpromenade en heeft vanwege zijn eigenzinnige vorm de bijnaam “Champagnefluit” van de inwoners van Bremerhaven gekregen. Langs de monding van de Wezer zijn zo’n elf vuurtorens te vinden, door de modernisering van de navigatie apparatuur niet allemaal meer operationeel, maar gelukkig bewaard. De generaties na ons zullen er waarschijnlijk blij mee zijn.
Coördinaten: 56° 48′ 25” N – 08° 52′ 20.5” O
369 – Maasvlakte
De Maasvlakte, ook wel Eerste Maasvlakte genoemd ter onderscheid van de later aangelegde Tweede Maasvlakte, is een groot industriegebied in de Maasmonding. De vlakte ligt direct aan de Noordzee en maakt deel uit van de Rotterdamse haven. De Maasvlakte is aangelegd in de jaren zestig, er werd een ringdijk gelegd waarbinnen zand uit de Noordzee werd opgespoten. Het gebied is in trek bij fossielenzoekers. De vuurtoren van de Maasvlakte, officieel genoemd Kustlicht Maasvlakte, is ontworpen door W. Colebrander en op 18 september 1974 in gebruik genomen. Het is een achthoekige cilindrische toren met een dubbele galerij. Hij is beschilderd met zes zwarte en zes gelige banden (of zijn het vuil geworden witte banden?). De toren heeft een hoogte van 66 meter en is daarmee de hoogste vuurtoren in Nederland. In oktober 2008 werd het licht gedoofd, tot die tijd gaf het licht iedere twintig seconden vijf witte flitsen. Rijkswaterstaat heeft plannen om de vuurtoren te slopen, de Nederlandse Vuurtorenvereniging is hier fel op tegen. Op de toren is een plaquette aangebracht met het gedicht ‘Kustlicht Maasvlakte’ van Max Dendermonde. Door de aanleg van de Tweede Maasvlakte staat de vuurtoren niet meer direct aan de kust. De toren is niet geopend voor het publiek.
Coördinaten: 51° 58′ 12.1 N – 04° 00′ 51.3” O
Foto: Bram van Broekhoven


368 – Vodstrup
Het eiland Mors of Morsø is het grootste eiland in de Limfjord in het noordwesten van Jutland. Het eiland wordt verbonden met Salling en Thydoor door de Vilsund- en Sallingsundbrug. Natuurlijk kan je op meerdere plaatsen ook van de veerboot gebruik maken, altijd een leuke break. De grootste plaats op het eiland is Nykøbing Mors, gelegen aan de Oostkant. Houtkachels van het merk Morsø zijn in heel veel Deense bungalows te vinden. De noordkant van Mors is tamelijk steil en rotsachtig. De Hanklit en Feggeklit reizen loodrecht uit de zee op. Men schat dat de Hanklit 55 miljoen jaar geleden is gevormd. Het vuurtorentje bij Vodstrup (of moet ik zeggen vuurhuisje) is sinds 1911 actief, meet 4 meter hoog en heeft een lichthoogte van 16 meter. Het rode of groene licht gaat, afhankelijk van de richting, twee seconden aan en twee seconden uit. Je vindt hem aan het einde van de Furvej (Vuurtorenweg, waar anders!) iets ten noorden van Nykøbing Mors. Het licht wordt zichtbaar gemaakt vanuit een vierkant venster. Zoals gebruikelijk bij dit type vuurtoren is hij wit geschilderd en voorzien van een rode band. Een paar banken vlak voor dit torentje nodigen uit plaats te nemen en te genieten van het schitterende uitzicht. Als dan ook nog de zon schijnt is het onmogelijk deze uitnodiging te negeren.
Coördinaten: 56° 48′ 25” N – 08° 52′ 20.5” O
367 – Kaap Arkona
Kaap Arkona is een kaap in de buurt van de noordpunt op het Duitse eiland Rügen. Rügen behoorde samen met het Deense eiland Møn, dat tegenover Rügen aan de andere kant van de Oostzee ligt, tot een groot plateau van krijtkalk. Het overgrote deel van deze landmassa is door erosie en aardverschuivingen weer verdwenen Alleen de beide eilanden, met hun karakteristieke krijtrotsen, bleven nog over. De vuurtorens Kaap Arkona staan aan de rand van een ca. 45 meter hoge en steile kust. De vuurtoren links op de foto werd in 1828 gebouwd naar een ontwerp van Friedrich Karl Schinkel en wordt daarom ook wel de Schinkeltoren genoemd. Het is een drie verdiepingen, 21 meter hoge toren met lantaarn en galerij. Kaap Arkona is de meest prominente en gevaarlijke kaap aan de Baltische kust van Duitsland. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het toenmalig Koninkrijk Pruisen dit lichtstation al in 1828 bouwde. Hij deed dienst tot 1902. Na de hereniging van Oost- en West Duitsland werd de toren hersteld en geopend voor het publiek. Sinds 1996 is er een maritiem en historisch museum gevestigd. De naastgelegen hogere vuurtoren werd actief in 1902. Deze 35 meter hoge, ronde stenen toren heeft een lichthoogte van 75 meter en geeft elke 17 seconden drie witte flitsen. Hij heeft een dubbele galerij en is opgebouwd op een achthoekige granieten sokkel. De toren is ongeverfd, de lantaarn en galerij rood. Ook deze prachtige vuurtoren is sinds 1996 open voor publiek.
Coördinaten: 54° 40′ 46.8” N – 13° 25′ 58” O
Foto: Edith Schol


366 – Neukirchen
Het is dat ik uit beschrijvingen wist waar deze voormalige vuurtoren staat, maar hij blijft ongelofelijk moeilijk te vinden. Als je in het plaatsje Neukirchen de strandafgang neemt en je loopt een paar honderd meter westwaarts dan kan het eigenlijk niet missen. Maar pas als je er vlak onder staat wordt hij zichtbaar. Er staat 30 april op de kalender als ik de foto maak, een week of wat later en hij zal weer een paar maanden achter de bosjes verdwijnen. Het station werd opgericht in 1927, de huidige toren dateert uit 1969. De vuurtoren die tot 1969 op deze plaats stond is verplaatst naar Mönckberg bij Kiel en is daar de zetel van de havenmeester. Het huidige bakstenen gebouw met twee verdiepingen heeft een halfronde betegelde voorzijde, ik kan me niet herinneren dit ooit eerder te hebben gezien. Hij is slechts 6 meter hoog, maar heeft een lichthoogte van 15 meter. Hij deed dienst tot 1996 en gaf, afhankelijk van de richting, een wit, rood of groen licht. Na de buiten bedrijfstelling werd deze vuurtoren samen met het omliggend terrein verkocht aan een particulier die de toren gebruikt als weekendverblijf. Het terrein is niet meer te betreden en alhoewel de huidige eigenaar toch bij het pand kan komen is het me niet gelukt de ingang te vinden.
Coördinaten: 54° 48′ 08.1” N – 09° 45′ 12.5” O
365 – Pointe Saint-Martin
Biarritz is een Franse gemeente aan de Golf van Biskaje. De oorspronkelijke naam van de stad is Béariz. In haar stadsschild zien we de boot van een walvisvaarder, die tot op heden het symbool van de stad is. Het was een bloeiende vissershaven, vooral bekend door de walvisvangst. Deze industrie stortte in na het verdwijnen van de walvissen uit de Golf van Biskaje. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Biarritz het einde van de Atlantikwall. Nu is het een trendy badplaats. De vuurtoren Pointe Saint-Martin bevindt zich in Biarritz en werd operationeel in 1834. Het is een rond gemetselde toren van 47 meter hoog, oplopend vanuit het midden van een achthoekig huis van de vuurtorenwachter. Hij heeft een lichthoogte van 73 meter. Het licht geeft iedere 10 seconden twee witte flitsen. De toren en het huis van de vuurtorenwachter zijn wit geschilderd, de lantaarn en de galerij zwart. Dis is één van de vuurtorens ontworpen door Augustin-Jean Fresnel zelf. Fresnel is bekend geworden door de gelijknamige lenzen. Je hebt bij de vuurtoren een prachtig uitzicht op de Atlantische Oceaan aan de ene kant en de Pyreneeën aan de andere. Je vindt de vuurtoren aan het einde van de Avenue de l’Impératrice aan de noordkant van Biarritz bij het populaire strand “Plage Miramar”. In juli en augustus is de vuurtoren dagelijks geopend, behalve op maandag. Er is voldoende parkeergelegenheid.
Coördinaten: 43° 29′ 38” N – 1° 33′ 14” O
Foto: Gye Hentze


364 – Rinkenæs
Vandaag de 364e aflevering van de vuurtoren van de week. Dat betekent dat de 7 jaar zijn volgemaakt. Het opzoeken en fotograferen van vuurtorens is meer dan een hobby geworden die zich heeft uitgebreid tot mijn naaste omgeving. Ook familie, vrienden en kennissen denken aan mij als ze een vuurtoren tegenkomen. Daar dank ik ze voor….! Rinkenæs is een klein stadje in Zuid-Jutland. Je komt er doorheen als je van Flensburg via Sønderborg naar Fynshav op Als rijdt. Ook Gråsten ligt vlakbij, daar bevindt zich één van de paleizen van de Deense koninklijke familie. De vuurtoren Rinkenæs is in gebruik genomen in 1896 tijdens een periode dat dit deel van Jutland onderdeel van Duitsland was. In 1920 werd de toren weer overgedragen aan de Deense autoriteiten. In 1921 werd hij volledig gerestaureerd en voorzien van elektrisch licht. Het is een ronde, cilindrische toren, 8,5 meter hoog en beschilderd met een rode horizontale band. Ook het dak van de lantaarn is rood geschilderd. De lichthoogte is 10 meter. Het witte en groene licht (afhankelijk van de richting) gaan 1 seconde aan en 1 seconde uit. Ook deze vuurtoren staat op een prachtige locatie met een fantastisch uitzicht over de Flensburger Fjord.
Coördinaten: 54° 53′ 23.77” N – 09° 34′ 38.3” O
363 – Pechiguera
Lanzarote is het meest noordelijke bewoonde eiland van de Canarische eilanden, ongeveer 115 kilometer voor de kust van Marokko. Lanzarote is 62 km lang en 21 km breed, waarvan een groot deel bedekt is met lava en weinig begroeiing heeft. Deze eilanden zijn onderdeel van Spanje. De vuurtoren Pechiguera staat op de zuidwestelijke punt van Lanzarote, in de buurt van de badplaats Playa Blanca. Hij markeert de noordwestelijke toegang tot de zee-engte van La Bocaina tussen de eilanden Lanzarote en Fuerteventura. Op deze locatie staan nu twee vuurtorens, de ‘oude’ en de ‘nieuwe’. De ‘oude’ vuurtoren (rechts op de foto) was gereed in 1866 en bleef in gebruik tot 1988. Het lichthuis is door vandalisme helaas beschadigd. Met de bouw van de ‘nieuwe’ toren werd begonnen in 1986. Deze aanzienlijk hogere, witte toren kwam in 1988 in bedrijf. Het is een vijftig meter hoge, cilindervormige betonnen constructie met in de top een klein lichthuis van metaal en glas. De bovenkant van de lantaarn is metaalgrijs. Deze ranke toren is al van ver te zien. Zijn lichthoogte is 55 meter. Het licht geeft om de dertig seconden drie witte flitsen. Opvallend is nog de dubbele galerij. Jammer dat de onderkant van beide torens vol zit met graffiti.
Coördinaten: 28° 51′ 20” N – 13° 52′ 21” W
Foto: Colette van Eck


362 – Falshöft
De Flensburger Fjord is een 50 kilometer lange fjord die uitmondt in de Oostzee. Hij vormt de grens tussen Duistland in het zuiden en Denemarken in het noorden. Aan de Deense zijde van de grens ligt het eiland Als met de stad Sønderborg. Dieper het Duitse binnenland in ligt Flensburg. De vuurtoren Falshöft is te vinden in Sleeswijk-Holstein in de buurt van het plaatsje Pommerby. Hij werd gebouwd in de jaren 1908 en 1909 en in 1910 in gebruik genomen. Hij is gemaakt van geschroefde gietijzeren elementen, gebouwd op een stenen basis. Deze vuurtoren is ruim 24 meter hoog en heeft een lichthoogte van 25 meter. In 1969 werd de toren geautomatiseerd. Deze vuurtoren deed dienst tot 28 februari 2002 en gaf tot die tijd iedere 16 seconden twee witte en rode flitsen. In overleg met de Deense regering werd besloten de toren te deactiveren. Men vond dat de vuurtorens van Kegnæs (op het Deense Als) en Kalkgrund (midden in de fjord) voldoende grondnavigatie gaven. Deze prachtige vuurtoren is beschilderd met rode en witte banden, heeft een dubbele galerij en herbergt een klein museum. In 2003 werd de vuurtoren verkocht aan het plaatsje Pommerby en sindsdien wordt hij als trouwlocatie gebruikt. Daarnaast is de toren regelmatig geopend en kan beklommen worden. Hij is bereikbaar via de weg, de parkeergelegenheid is beperkt.
Coördinaten: 54° 46′ 01.9” N – 09° 57′ 55.5” O
361 – Grima
De Reyðarfjörður is de grootste fjord aan de ooskust van IJsland. Een fjord, omringd door bergen, waarvan de hoogste 972 meter is. Hoewel het klimaat bijzonder regenachtig en mistig is, heeft het op heldere zomerdagen vaak de hoogste temperatuur in IJsland. De plaats Reyðarfjörður heeft vanaf het begin van de twintigste eeuw een handels- en vissershaven. Vanwege de strategische ligging en goede havenomstandigheden, werd het de op een na grootste van de geallieerde bases in IJsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er is een museum uit de Tweede Wereldoorlog in het oude kamp boven de stad. Aan de zuidkant van de fjord is het vuurtorentje Grima te vinden. Deze ronde cilindrische toren is van top tot teen oranje/rood geschilderd. Hij is operationeel sinds 1961. Met een hoogte van 3 meter bedraagt de lichthoogte door de uitgekiende ligging toch 22 meter. Deze vuurtoren is gemonteerd op een vierkante betonnen witte basis. Iedere 8 seconden geeft het licht een witte flits. Een verharde weg komt tot dicht bij de vuurtoren, alhoewel de foto misschien aangeeft dat hij in ‘the middle of nowhere’ staat. IJsland, met nog geen 400.000 inwoners, een land om eens te bezoeken.
Coördinaten: 65° 00’ 22.05” N – 13° 55’ 19.39” W
Foto: Wim van der Craats


360 – Lågemade
Het vuurtorentje Lågemade is één van de drie torentjes aan de Deense kant van de Flensburger Fjord die qua bouw volkomen identiek zijn. De gelijke torentjes zijn Rinkenæs en Skodsbol. De laatste is een paar weken geleden in deze rubriek besproken. Rinkenæs komt volgende maand aan de beurt. Lågemade staat in het plaatsje Egernsund. Hij is in bedrijf sinds 1896 en gebouwd tijdens de Duitse overheersing. Deze toren is 8 meter hoog en heeft een lichthoogte van 13 meter. Dit torentje is vanaf de doorgaande weg bij Egernsund niet zichtbaar, maar wel makkelijk bereikbaar. Heel wat Egmonders zullen hier, via Als op weg naar Fünen, langsgereden zijn. Coördinaten zijn een onmisbaar hulpmiddel. Hij staat aan een klein weggetje vlak aan het water. Het rode licht gaat 1 seconde aan en 1 seconde uit. Het is een ronde gietijzeren toren, wit geschilderd met een rode horizontale band. De lantaarnplaat is eveneens rood geschilderd. Het is altijd grappig om te zien dat deze kleine vuurtorens voorzien zijn van een galerij. En ja, als je dan een onderkomen hebt op 300 meter van deze toren, ga je natuurlijk na het invallen van de duisternis een foto maken van het vuurtorentje Lågemade in actie.
Coördinaten: 54° 54′ 05.9” N – 09° 36′ 52.4” O
359 – Les Éclaireurs
Het gebied dat nu bekend staat als Argentinië was voor de periode van de kolonisatie tamelijk dun bevolkt. De regio raakte in Europe bekend na de reis van Amerigo Vespucci. Een periode van Spaanse kolonisatie volgde. In 1806 en 1807 deden de Engelsen twee pogingen om de kolonie te veroveren. In 1816 riep de junta de onafhankelijkheid van Argentinië uit. De vuurtoren Les Éclaireurs bewaakt de zee ingang naar Ushuaia. Dit is de zuidelijkste stad ter wereld. De benaming Ushuaia is afkomstig van de naam die de inheemse bewoners gaven aan de streek. In het eerste deel van de twintigste eeuw werd de stad opgebouwd rond een gevangenis voor zware criminelen. De volledige naam van de vuurtoren is Islotes les Éclaiteurs (eilandjes van de verkenners). De toren werd actief op 23 december 1920, is elf meter hoog en heeft een lichthoogte van 22,5 meter. Om de 10 seconden geeft het licht een witte flits. Het is een ronde, bakstenen toren die aan de basis 3 meter breed is. Deze toren is volledig geautomatiseerd, onbewoond en niet toegankelijk voor het publiek. De elektriciteit wordt door zonnepanelen geleverd. De vuurtoren is rood geschilderd en heeft een brede witte band. Hij wordt vaak de toren van het Einde van de Wereld (el faro del fin del mundo) genoemd.
Coördinaten: 54° 52’ 17.5” Z – 68° 05’ 0” W
Foto: Nico de Boer


358 – Balje
Balje is een klein plaatsje in de Duitse deelstaat Nedersaksen. De plaats maakt deel uit van de gemeente Nordkehdingen. Ook bij Balje staat één van de tientallen vuurtorens langs de Elbe. De Elbe ontspringt in het Reuzengebergte in Tsjechië en behoort met een lengte van 1164 kilometer tot de belangrijkste rivieren van Midden-Europa. In Nederland stond de rivier vroeger als Elve bekend. Aan de benedenloop domineert de stad Hamburg, de grootste stad aan de Elbe. De Elbe splitst zich hier in twee takken: de Norderelbe en de Süderelbe, die zich later weer verenigen. Bij Cuxhaven mondt hij uit in zee en heeft daar een breedte van 15 kilometer. Het ‘Oberfeuer’ Balje werd operationeel in december 1980. Het is een ronde betonnen toren met een dubbele galerij en beschilderd met witte en rode banden. Deze vuurtoren is 56 meter hoog en heeft een lichthoogte van 54 meter. Het witte licht gaat 4 seconden aan en vier seconden uit, is gesynchroniseerd met het ‘Unterfeuer’ en heeft een bereik van 37 kilometer. De regio is een natuurgebied en vooral de oude vuurtoren op de achtergrond wordt veel gebruikt om vogels te observeren. Het is een heerlijk gebied om een paar uren door te brengen.
Coördinaten: 53° 51’ 29.78” N – 9° 04’ 50.41” O
357 – Hjalteyri
Het klimaat van IJsland kenmerkt zich als een koud zeeklimaat aan de kust en een toendraklimaat in het binnenland. Het IJslandse klimaat is berucht om zijn wisselvalligheid. Meestal komt er een hardnekkig lagedrukgebied voor in de buurt van IJsland. Het is een ruige bestemming voor vooral natuurliefhebbers die het land steeds vaker weten te vinden. Hjalteyri is een klein vissersdorpje in het noorden van IJsland in de regio Norðurland eystra. Voor zover bekend heeft het 40 inwoners. Het ligt aan de westelijke oever van de Eyjafjörður en is één van de belangrijkste vissershaven in de regio. Het bedrijf Fiskey is hier oorspronkelijk begonnen. De vuurtoren Hjalteyri (Hjalteyrarviti) is een stalen roostertoren die in IJsland bewaard is gebleven en niet door stenen torens is vervangen. Via weg 82 is het mogelijk om vlakbij de toren te komen. Hij is in bedrijf sinds 1920, is 12,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 13 meter. Elke 20 seconden geeft het witte, rode en groene licht (afhankelijk van de richting) twee flitsen. De rood geverfde toren, waar ook de galerij niet ontbreekt, kan zelfs beklommen worden. De reling ziet er wat wankel uit en nodigde nu niet direct uit dat ook echt te gaan doen.
Coördinaten: 65° 51’ 06.3” N – 18° 11’ 27.7” W
Foto: Wim van der Craats


356 – Skodsbol
Vanuit Flensburg, op weg naar het Deense eiland Als, kom je dit fraaie vuurtorentje tegen. Tussen Rendbjerg en Broager is hij goed zichtbaar vanaf de doorgaande weg. Hij staat aan de rand van de Flensburger Fjord. Deze vuurtoren is in gebruik sinds 1896 . Hij is gebouwd in de periode dat het zuiden van Denemarken, na de slag in 1864 bij Dybbøl, onderdeel van Duitsland was. In 1920 vond een referendum plaats en kozen de bewoners weer voor aansluiting bij Denemarken. Volgend jaar is dat 100 jaar geleden en 2020 is uitgeroepen tot historisch jubileumjaar. De vuurtoren Skodsbol is 8 meter hoog en heeft een lichthoogte van 11 meter. Het is een ronde cilindrische toren met zelfs een galerij. Hij is wit geschilderd met een rode horizontale band. Ook de kap van de lantaarn is rood geschilderd. Het witte licht gaat 1 seconde aan en 1 seconde uit. Hij staat midden in landerijen maar is makkelijk bereikbaar. Je zet de auto aan het begin van de Egeskovvej (op de weg zelf geldt een parkeerverbod), loopt een paar honderd meter tot het Gendarmenpad. Dit pad is een oude route langs het Flensburger Fjord waar ooit door Deense grenswachten gepatrouilleerd werd. Het is één van de mooiste wandelroutes in Denemarken. Vanaf het Gendarmenpad nog een stukje wandelen door modderige landerijen en je bent er. In 1976 is het torentje volledig gerenoveerd.
Coördinaten: 54° 53’ 36.60” N – 09° 38’ 26.16” O
355 – Key West
De Spanjaarden waren de eerste Europese kolonisten in de Florida Keys en ze noemden het Caya Hueso, een naam die later is gewijzigd in Key West. In 1821 deed Spanje officieel afstand van Florida ten gunste van de Verenigde Staten. In datzelfde jaar kocht John W. Simonton, voor een bedrag van 2000 dollar, Key West van een Spanjaard. In 1822 werd commandant Matthew C. Perry uitgezonden om de riffen van Florida te onderzoeken. Perry adviseerde in de regio 4 vuurtorens te bouwen om de schepen te helpen de gevaarlijke riffen te vermijden. Het congres maakte geld vrij en op 29 augustus 1824 verliet Samuel B. Lincoln per schip Boston met aan boord een deel van het benodigd bouwmateriaal. Hij is nooit in Florida aangekomen en het schip zal vergaan zijn. De oorspronkelijke vuurtoren werd aansluitend gebouwd in 1825. Deze werd in in 1846 verwoest door de grote orkaan van dat jaar. De huidige, ronde, bakstenen vuurtoren dateert van 1847 en was 20 meter hoog. In 1895 werd de toren verhoogd tot 26 meter. Een Fresnel-lens uit 1858 bevindt zich nog in de lantaarn, hoewel de vuurtoren sinds 1969 niet meer in gebruik is. In 2015/2016 werden de toren en het huis van de vuurtorenwachter gerestaureerd. Je vindt de vuurtoren aan Whitehead Street en Truman Avenue in Key West. De toren is dagelijks geopend en tegen vergoeding te beklimmen.
Coördinaten: 24° 33’ 02.17” N – 81° 48’ 03.18” W
Foto: Henk Joosten


354 – Kaiserschleuse
In het begin van de 19e eeuw werd Bremerhaven een belangrijke havenplaats. Bremen was door de Wezer verbonden met de Noordzee, maar deze verzandde waardoor de schepen de haven steeds moeilijker konden bereiken. In 1827 kocht Bremen land en in 1830 kwam de eerste haven, de Alte Hafen, gereed. De groei ging door en snel volgde de veel grotere Neue Hafen. Beide havens lagen achter een schutsluis zodat de schepen geen last van het getij hadden. Aan het einde van de 19e eeuw volgde de Kaiserhafen 1 t/m 3 achter de zeer grote Kaiserschleuse. Dit deel van de haven wordt nu vooral gebruikt voor de in- en uitvoer van voertuigen. De vuurtoren Kaiserschleuse is naar deze sluis vernoemd. Soms heb je geluk en soms heb je pech. Deze vuurtoren stond tijdens mijn bezoek, net als op dit moment de Van Speyk, in de steigers. Hij werd op 15 juli 1900 in gebruik genomen en was operationeel tot augustus 2011. Hij heeft een hoogte van 15 meter, de lichthoogte is 10 meter. Het is een ronde, taps toelopende bakstenen toren met lantaarn en galerij. De lantaarn is bekroond met een spies als die van een legerhelm. Zal het iets met de Kaiser te maken hebben gehad? De originele mistbel is aan de zijkant van de toren gemonteerd, waardoor deze vuurtoren de bijnaam Klingelturm of Pingelturm kreeg. Deze mistbel is nog steeds in gebruik.
Coördinaten: 53° 33’ 13” N – 8° 33’ 36” O
353 – Ballebro
Ballebro is eigenlijk niet meer dan een aanlegsteiger op 2 kilometer ten oosten van het plaatsje Blans. Er vaart al minstens 300 jaar een veerboot over de Als Fjord naar Hardeshøj op Als. Die overtocht duurt ongeveer 10 minuten. Je vindt er een strandje en een Kro en that’s it. Maar het is juist die kleinschaligheid in veel plaatsen in Denemarken die mij jaarlijks doet besluiten het drukke Nederland achter me te laten. De Ballebro Færgekro (vrij vertaald veer herberg), die in 1729 werd gebouwd als een boerderij onderging tussen 1993 en 1996 een renovatie. De 6 meter hoge Ballebro-vuurtoren werd gebouwd in 1904 in de periode dat Zuid-Jutland deel uitmaakte van Duitsland. In 1920 werd de vuurtoren Deens. Ten tijde van de overname had hij een lenticulair apparaat met alcoholbrander. Het jaar na de overname ging men over op het gebruik van acetongas in plaats van alcohol. In 1954 is het licht geëlektrificeerd. De lichthoogte is 11 meter. Het witte, rode en groene licht gaat 1 seconde aan en 1 seconde uit. Het is een ronde, gietijzeren toren met een donkergrijs lantaarn dak en zelfs een kleine galerij. De functie is begeleiden van de veerboten die de Fjord oversteken van Hardeshøj naar het vasteland. De toren is wit geschilderd en heeft de bekende rode band. Het is één van een serie kleine gietijzeren torens, geprefabriceerd door de Duitse firma Pintsch in Fürstenwalde.
Coördinaten: 54° 40’ 17.1” N – 10° 02’ 10.5” O


352 – Table Cape
Abel Janszoon Tasman, in 1603 geboren in Lutjegast was een ontdekkingsreiziger in dienst van de VOC. Volgens de normen van vandaag beide niet onomstreden. Tijdens zijn reizen tussen 1642 en 1644 ontdekte Tasman Tasmanië (24 november 1642), Nieuw Zeeland en Tongatapu. We vinden Tasmanië 240 kilometer ten zuidoosten van Australië. De vuurtoren Table Cape staat aan de noordkant van het eiland. Na de stranding van de Emma Prescott in 1867 en die van de Orson in 1884 werd besloten een vuurtoren te bouwen. Op 1 augustus 1888 was zijn licht voor het eerst te zien. Hij werd ontworpen door Huckson en Hutchinson uit Hobart. De bouw had nogal wat vertraging door bakstenen van onvoldoende kwaliteit uit de oven van het nabijgelegen stadje Nurbie. Deze ronde, stenen vuurtoren is 25 meter hoog en heeft een lichthoogte van 180 meter. De diameter aan de voet is 8,5 meter. Het licht geeft om de 10 seconden twee witte en rode flitsen. De rode flitsen worden weergegeven in oost en west, wat wijst op ondiep water dichtbij de kust. In1926 werden de huizen van de bewakers gesloopt. In 1979 werd de vuurtoren gerenoveerd en de lantaarn herbouwd. Deze historische vuurtoren is een bekende bezienswaardigheid aan de noordkust van Tasmanië. Hij staat zo hoog dat het licht soms wordt afgeschermd door lage bewolking. Gelegen op de kaap ongeveer 8 km ten noorden van Wynyard. Je kunt hem bereiken via een onverharde weg.
Coördinaten: 40° 57’ 2” Z – 145° 43’ 31” O
Foto: Rob Prins
351 – Schleimünde
Flensburg, een stad in het noorden van Duitsland, was tussen 1460 en 1864 één van de belangrijkste havens van Denemarken. De stad werd tijdens de Tweede Duits-Deense oorlog in 1864 veroverd door de Pruisen. In 1920 werd een referendum gehouden over de toekomstige indeling van het voormalige Hertogdom Sleeswijk. In Flensburg koos 75 % van de inwoners voor aansluiting bij Duitsland. Een kilometer of 40 ten zuidoosten van Flensburg is het schiereiland Schleimünde te vinden. Dit schiereiland is 112 hectare groot en liep bij stormvloeden regelmatig onder. Oorspronkelijk werd het bewoond door loodsen, hun voormalig onderkomen wordt nu gebruikt als conferentiecentrum. Aan de zuidpunt van het schiereiland is de gelijknamige, 14 meter hoge vuurtoren te vinden. Deze ronde, stenen toren is in bedrijf sinds 1861, het oorspronkelijk station dateert van 1841. Loodsen en vuurtorenwachter leven niet langer op het eiland. De vuurtoren wordt vanaf 1969 op afstand bestuurd vanuit Lübeck-Travemünde. De lichthoogte is gelijk aan de hoogte van de toren. Iedere twintig seconden geeft het licht drie flitsen van twee seconden in rood en wit, afhankelijk van de richting. In 2015 werd de vuurtoren gerestaureerd en geverfd met groene en witte horizontale banden, eerder was hij bedekt met vezelplaatpanelen die zwarte en witte horizontale banden vormden. Het grootste deel van het schiereiland is vandaag de dag natuurgebied.
Coördinaten: 54° 40’ 17.1” N – 10° 02’ 10.5” O


350 – Maasmond
De Nieuwe Waterweg is het laatste stuk van de verbinding van Rotterdam met de zee en kwam in 1872 tot stand. De lengte van deze doorgraving van de duinen bij wat nu Hoek van Holland heet, maar destijds tot de gemeente ‘s-Gravensande behoorde, bedroeg 4,3 km. Vanaf 1877 werd de doorgang belangrijk verbreed en verdiept en kwam echt een nieuwe waterweg tot stand. Rotterdam was in het midden van de 19e eeuw al een van de grootste havensteden geworden. Dit kwam onder meer door het grote aandeel aan doorvoer naar Duitsland en Engeland. Met het ontstaan van de Maasvlakte werd de aanleg van moderne lichtlijnen noodzakelijk. Men bedacht hoge en lage lichten die precies gelijk aan en uit gingen. Na de diverse lichtlijnen zijn er in 1974 ook twee betonnen havenlichten aan de mond van de Nieuwe Waterweg geplaatst. Daar ze relatief ver in zee staan is een stevige constructie vereist om het geweld van golven te kunnen weerstaan. De havenlichten hebben beide een helikopter platform. Het is de enige manier om de torens te bereiken voor onderhoud en aanvoer van materialen. De torens zijn ook voorzien van windturbines in verband met de energievoorziening. Als er geen wind is zorgen accu’s voor de stroom. De lichthoogte bedraagt 25 meter.
Coördinaten: 51° 59’ 40.2” N – 4° 02’ 50.4” O
Foto: Bram van Broekhoven
349 – Cape du Couedic
Kangaroo Island is een eiland voor de zuidkust van Australië. De belangrijkste plaatsen op het eiland zijn Kingscote en Penneshaw. Tussen Penneshaw en Cape Jervis op het vasteland vaart een veerboot. Het eiland werd ooit door een stijging van de zeespiegel van het vasteland van Autralië gescheiden. De Fransman Nicolas Baudin bracht een groot deel van Kangeroo Island in kaart. Veel plaatsen op het eiland dragen nog steeds een Franstalige naam. De Franse marine officier Charles Louis du Couedic kwam met Baudin in 1803 naar Kangaroo Island en mocht zijn naam geven aan de kaap op de meest zuidwestelijke punt. Tussen 1906 en 1909 werd op die plaats de gelijknamige vuurtoren gebouwd, opgetrokken uit 2000 stukken lokale zandkleurige steen. Het lichthuis is wit geschilderd, de galerij en het dak hebben een rode kleur. De vuurtoren is 25 meter hoog en heeft een lichthoogte van 103 meter. Het licht geeft iedere 10 seconden twee witte flitsen, gescheiden door 2 seconden. Bij de toren staan drie kleine huisjes, oorspronkelijk bewoond door de bewakers. In 2000 zijn ze volledig gerestaureerd en nu beschikbaar om te overnachten. Dit is een van de meest historisch authentieke lichtstations in Australië; alle oorspronkelijke gebouwen zijn bewaard gebleven en zelfs de omgeving is weinig veranderd. Bereikbaar via de weg (4WD aanbevolen), parkeergelegenheid is aanwezig.
Coördinaten: 36° 03’ 40.02” Z – 136° 41’ 55.26” O
Foto: Rob Prins


348 – Tossens
Butjadingen is een schiereiland in de Duitse deelstaat Nedersakesen, behorend tot het “Landkreis” Wesermarsch. Het ligt aan de Jadeboezem en de Waddenzee, waarin aan de oostkant de Wezer en aan de westkant de Jade uitmonden. Op Butjadingen vind je ook het vissersplaatsje Fedderwardersiel waar je aan het einde van de middag een vers maaltje garnalen direct van de vissers kunt kopen. Het schiereiland is door middel van veerdiensten verbonden met Wilhelmshaven en Bremerhaven. Het is een overwegend agrarisch gebied. De bewoners van dit gebied zijn ook Friezen, een volk dat leefde aan de Noordzeekust van Nederland en Duitsland. Het “Oberfeuer” Het plaatsje Tossens, aan de weskant van het schiereiland, kent vakantieparken die adverteren met de te vinden rust en een spectaculair uitzicht over het wad. De vuurtoren Tossens staat een paar kilometer ten zuiden van deze badplaats aan de voet van de dijk. Hij is in gebruik sinds 1987. Met een hoogte van 52 meter is hij sterk beeldbepalend in het landschap. De lichthoogte bedraagt 51 meter. Hij geeft een wit licht met iedere zes seconden een onderbreking. Deze betonnen toren is beschilderd met rode en witte horizontale banden. Hij moet er mede voor zorgen dat schepen veilig naar Wilhelmshaven kunnen varen.
Coördinaten: 53° 42’ 44.44” N – 08° 14’ 35.67” O
347 – Port Germein
Port Germein is een klein stadje aan de zee in de Australische staat Zuid-Australië, ongeveer 219 kilometer ten noorden van de hoofdstad Adelaide. Port Germein is vernoemd naar Samuel Germein, die het in 1840 ontdekte, alhoewel sommigen het aan zijn broer John toeschrijven. Port Germein was ooit een belangrijk knooppunt voor de omliggende districten, zeker na de opening van de langste steiger op het zuidelijk halfrond in 1881. Deze lange steiger was noodzakelijk vanwege het ondiepe water langs de kust. In 1883 werd hij verlengd tot 1680 meter. Er wordt beweerd dat Port Germein op zijn hoogtepunt de grootste graanlaadhaven in Australië was. Aan het einde van de steiger werd in 1894 een vuurtoren gebouwd ter vervanging van het Port Germein lichtschip. Het is een 12 meter hoge, achthoekige gietijzeren toren zonder galerij. Met een vast licht met 2 witte sectoren en 1 rode sector was hij actief tot 1917. Hij is wit geschilderd. Het is zeldzaam dat deze toren bewaard is gebleven. In 1975 werd de verwaarloosde toren verplaatst naar een punt aan de rand van de steiger en gerestaureerd door het Port Germein Village Museum. Ten gevolge van stormschade is de lengte van de steiger op dit moment 1532 meter.
Coördinaten: 33° 01’ 24.12” Z – 137° 59’ 54.72” O
Foto: Rob Prins


346 – Twielenfleth
Het zogenaamde Altes Land is waarschijnlijk het grootste aaneengesloten fruitteeltgebied in Europa. Je vindt er voornamelijk appel- en kersenbomen. De naam Altes Land is een verbastering van de Nedersaksische naam Olland, een verwijzing naar de Nederlandse kolonisten die het gebied in de middeleeuwen inpolderden. Priester Hendrik uit het Zuid-Hollandse Rijnsaterwoude wordt gezien als de stichter van het Altes Land. In Steinkirchen staat een standbeeld van deze priester, een kopie van dit standbeeld staat in Rijnsaterwoude. De oude vuurtoren Twielenfleth werd actief in 1893 en deed dienst tot 1984. In dat jaar werd hij vervangen door een hogere nieuwe toren en verplaatst naar zijn huidige locatie achter de dijk van de Elbe, met zicht op zijn nieuwe broertje. Het is een vierkante cilindrische toren met lantaarn en galerij, gemonteerd op een vierkante skelettoren. Hij is slechts 7 meter hoog. De oorspronkelijk lichthoogte was 13 meter. De vuurtoren is wit geverfd, skelet, lantaarndak en galerij zwart. Tegenwoordig dient de oude vuurtoren als een technisch industrieel monument, waarin een klein museum is ondergebracht, dat op afspraak kan worden bezocht. Het museum wordt beheerd door vrijwilligers. Als je plaatsneemt op het bankje voor de toren…..dan voel je de historie!
Coördinaten: 53° 36’ 19.62” N – 09° 33’ 25.56” O
345 – Streitisviti
Streitishvarf is een klein schiereiland tussen de fjord Berufjörður en de baai Breiðdalsvík in het oosten van IJsland. Op het puntje van dit schiereiland, over de weg goed bereikbaar, staat de kleine vuurtoren Streiti (Streitisviti). Volgens de folklore in de oostelijke regio woont een reus in de rots bij de weg. Hij heeft twee broers; de ene woont op het eiland Skrúður, niet ver van Steinshvarf en de ander woont op het eiland Papey, vlakbij de kust. Men gelooft dat deze reus goedaardig is en op goede voet staat met zijn broers. Eenmaal per jaar rond Kerstmis ontmoeten ze elkaar voor een praatje. De vuurtoren staat op de plaats van een stalen toren uit 1922. Deze werd in 1958 gesloopt, de functie werd overgenomen door een vuurtoren op het eiland Hlöðu. De laatste werd tijdens een zware storm in januari 1984 verwoest. De herbouw vond datzelfde jaar plaats en er werd gekozen voor de oorspronkelijke locatie. De nieuwe vuurtoren is slechts 12 meter hoog en heeft een lichthoogte van 22 meter. Om de 20 seconden geeft hij drie flitsen, wit, rood of groen, afhankelijk van de richting. Het is een achthoekige cilindrische toren met galerij. De vuurtoren is wit geschilderd met rond de ramen een verticale zwarte balk. Ook de lantaarn is wit. Vanaf de vuurtoren van Streiti is er een spectaculair uitzicht over de oceaan.
Coördinaten: 64° 44’ 47.51” N – 13° 59’ 08.87” W
Foto: Wim van der Craats


344 – Voslapp
Wilhelmshaven is een havenstad in de Duitse deelstaat Nedersaksen. De stad ligt aan de westkust van de Jadeboezem, een baai van de Noordzee. De Jadeboezem is een 190 km² grote zeearm van de Noordzee. Hij is in de Middeleeuwen ontstaan ten gevolge van een reeks stormvloeden. Na de Sint-Antoniusvloed van 1511 bereikte de Jadeboezem zijn grootste uitgestrektheid. Begin 16e eeuw startte de inpolderingen in dit gebied. Ten gevolge van de bedijking kreeg de Jadeboezem zijn huidige vorm. In 1856 begon de bouw van de grootste stad aan de zeearm, de (marine) havenstad Wilhelmshaven. Een district van het Nedersaksische Wilhelmshaven is Voslapp. Het “Oberfeuer” Voslapp staat 8 kilometer ten noorden van Wilhelmshaven en vormt met het “Unterfeuer” een lichtlijn aan de westkant van de ingang van de boezem. De toren is in gebruik sinds 1962. Het is een ronde cilindrische betonnen toren met drie galerijen. Hij is 64,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 62 meter. Hij is beschilderd met rode en witte horizontale banden. Het witte licht gaat drie seconden aan en drie seconden uit, gesynchroniseerd met het “Unterfeuer”. Dit is de tweede hoogste toren van Duitsland, 4,3 kilometer ten zuidwesten van het “Unterfeuer” gelegen.
Coördinaten: 53° 34’ 54.8” N – 08° 07’ 49.7” O
343 – Entrance Island Light
Tasmanië is een eiland op 240 kilometer ten zuidoosten van het Australische vasteland en was daar oorspronkelijk mee verbonden. De hoofdstad van Tasmanië is Hobart. De oorspronkelijke bewoners zagen eruit als donkere Afrikanen. De voormalig gouverneur van Nederlands-Indië, Antonie van Diemen, gaf Abel Tasman opdracht voor een ontdekkingsreis naar Australië. Op deze reis ontdekte Tasman het later naar hem vernoemde eiland. We schrijven 24 november 1642. Na de kolonisatie door de Engelsen werden de Tasmaniërs bijna volledig uitgeroeid. Er leven nu geen rechtstreekse afstammelingen meer. De Entrance Island Lighthouse en zijn tweeling de Bonnet Island Lighthouse zijn te vinden aan de monding van Hell’s Gate, een ondiepe en zeer gevaarlijke kanaalingang naar de haven van Macquarie Head. Het Entrance Island Light dateert van 1892. Het torentje is slechts 8 meter hoog en heeft een lichthoogte van 10 meter. Om de twee seconden, afhankelijk van de richting, geeft het licht een witte en rode flits. Het is een zeshoekige toren, gebouwd op een stenen voet. De geheel wit geschilderde vuurtoren doet me sterk denken aan veel torens die je in Zweden tegenkomt. Tot 1977 werd het licht aangedreven door gas, daarna namen batterijen en zonnepanelen het over. In 1989 werd de buitenbekleding geheel vernieuwd.
Coördinaten: 42° 12’ 36.5” Z – 145° 12’ 58.8” O
Foto: Rob Prins


342 – Skagen
Denemarken, al bijna twintig jaar mijn favoriete vakantiebestemming. Op een met Nederland vergelijkbare oppervlakte wonen 5,5 miljoen mensen, waarvan 2 miljoen op Seeland. Het is dan ook vanzelfsprekend dat je in Jutland rust en ruimte vindt. Ook dit jaar is het mijn vakantiebestemming. Aan het einde van de landtong ten noorden van Skagen ligt Grenen. Het is de plaats waar het Skagerak en het Kattegat bij elkaar komen, te zien aan het tegen elkaar botsen van de golven. Vanaf het parkeerterrein (één van de weinige in Denemarken waar betaald moet worden) is het een 1,5 kilometer om deze populaire bezienswaardigheid te bezoeken. De grijze vuurtoren van Skagen werd gebouwd in 1858 en werd op 1 november van dat jaar operationeel. De ronde, stenen toren is 46 meter hoog (In Denemarken is slechts de vuurtoren van Duodde op Bornholm een meter hoger). De lichthoogte is 44 meter. Hij kan beklommen worden, je mag dan 210 treden overwinnen. Aansluitend is het uitzicht over Skagen en Grenen spectaculair. Deze vuurtoren werd ontworpen door de Deense architect N.S. Nebelong. In 2013 werd deze vuurtoren door de Deense maritieme autoriteit doorverkocht aan Realdania. Helaas heb ik niet kunnen ontdekken of het licht, een witte flits om de vier seconden, nog operationeel is. De Dansk Fyrliste van 2018 zegt ja. De vuurtoren zelf werd in 2008 gerestaureerd, de bijgebouwen tot de opening in 2017. Er is nu een vogelbelevingscentrum in gevestigd. Het land schuift jaarlijks gestaag op, waardoor deze toren inmiddels gevaarlijk dicht bij het water staat.
Coördinaten: 57° 44’ 06.7” N – 10° 37’ 50.7” O
341 – Skansin
De Faeröer is een archipel van 18 eilanden in de Noord-Atlantische Oceaan, ongeveer op gelijke afstand van Noorwegen, Schotland en IJsland. De Faeröer, die in de 7e eeuw door de Noormannen werd veroverd, heeft ongeveer 51.000 inwoners. Hoewel ze deel uitmaken van het Koninkrijk Denemarken, hebben de eilanden in bijna alle opzichten zelfbestuur. In feite weigerden de Faeröer om toe te treden tot de Europese Unie toen Denemarken dit deed. Het woord voor vuurtoren in het Faeröers is viti, hetzelfde woord als in het IJslands. Streymoy is het grootste en meest bevolkte eiland van de Faeröer. Tórshavn, de nationale hoofdstad, ligt aan de zuidoostkust van het eiland. In Tórshavn is de vuurtoren Skansin te vinden. Deze vuurtoren staat op een hoek van het gelijknamige fort, gebouwd in 1580 om de haven van Tórshavn te beschermen tegen aanvallen van piraten. De toren is in gebruik sinds 1888. Met een hoogte van 12 meter bedraagt de lichthoogte toch 25 meter. Afhankelijk van de richting geeft het witte, rode of groene licht ieder 5 seconden een flits. Het is een ronde, gietijzeren toren met lantaarn en galerij. Deze vuurtoren is wit geschilderd en voorzien van een rode, horizontale band. Ook het dak van de lantaarn is rood geschilderd. Het is de bekendste Faeröerse vuurtoren.
Coördinaten: 62° 00’ 27.7” N – 06° 45’ 46.9” W
Foto: Wim van der Craats


340 – Obereversand
Halverwege Bremerhaven en Cuxhaven is het plaatsje Dorum-Neufeld te vinden. Het is de huidige locatie van het “Oberfeuer Eversand”,ook wel Obereversand genoemd. Deze vuurtoren werd in 1886 gebouwd en was slechts actief van 1887 tot 1923 op het Evesandwatt aan de Buitenweser. Deze vierkante, gietijzeren toren was 29 meter hoog en had een lichthoogte van 34 meter. Hij had drie verdiepingen met bewakersvertrekken. Het komt regelmatig voor dat in de Elbe en Weser de vaargeulen verlegd worden. Ook deze vuurtoren verloor zijn betekenis voor de scheepvaart door het verleggen van de hoofdvaargeul. Zo’n 70 jaar bleef hij behouden als reddingsbaken, een zogenaamd toevluchtsoord voor schipbreukelingen. Door zware ijsgang in de winter 1994/95 werd de onderbouw van de toren zwaar beschadigd. De toren dreigde in te storten. Er werd gewerkt aan restauratie en er ontstonden plannen voor verplaatsing. Begin 2003 werd de vuurtoren op ingenieuze wijze van de fundering getild en naar de haven van Dorum gebracht, waar hij op een nieuwe fundering werd geïnstalleerd net voor de kust. Volledig herstel volgde. Via een pier kom je aan de voet van de toren. De thans 35 meter hoge toren kan via de naastgelegen trap vrij beklommen worden. De vuurtoren geeft een continu wit licht en doet dienst als lichtbaken voor de haven van Dorum-Neufeld. Dat het een toeristische attractie is laat zich raden. De trap naar boven hangt vol met de zogenaamde “liefdesslotjes”.
Coördinaten: 53° 44’ 32.6” N – 8° 30’ 49.2” O
339 – Vattarnes
Terwijl in Nederland het voorjaar al langzaam zijn intrede doet, de krokussen bloeien, de temperatuur boven de tien graden uitkomt en de zon regelmatig schijnt is het in Vattarnes rond het vriespunt en bewolkt. Je zou zeggen…IJsand….het moet er nu veel kouder zijn. Is de aarde toch aan het opwarmen? Het oorspronkelijke station van Vattarnes werd opgericht in 1912. De huidige vuurtoren is operationeel geworden in 1957. Zoals veel vuurtorens op IJsland is hij oranje/geel geschilderd en heeft hij een rode lantaarn. Ook bij deze vuurtoren ontbreekt de galerij niet. Het is een ronde, 12 meter hoge, betonnen toren. De lichthoogte bedraagt 26 meter. Om de 15 seconden geeft het licht twee flitsen in de kleuren wit, rood en groen. Dat laatste is afhankelijk van de richting. Je vindt deze vuurtoren op een prominente kaap aan de zuidkant van de ingang van de Reyðarfjörður. Hij is via de weg bereikbaar, de toren is niet toegankelijk voor het publiek. Het schiereiland Vattarnes heeft een fantastische kustlijn en is te vinden in de Oostfjorden van IJsland. Het gebied is de landkloof tussen Reyðarfjörður en Fáskrúðsfjörður. Fáskrúðsfjörður is een prachtige fjord met een schilderachtig klein dorpje met dezelfde naam. Reyðarfjörður is een nog mooiere fjord, maar helaas is de stad met dezelfde naam groot met veel industrie.
Coördinaten: 64° 56’ 17” N – 13° 41’ 11” W
Foto: Wim van der Craats


338 – Cape Leeuwin
Cape Leeuwin, het meest zuidwestelijke punt op het vasteland van het Australische continent. De historische, gelijknamige vuurtoren ligt net ten zuiden van Augusta, aan het einde van een smal schiereiland met een spectaculair uitzicht op de Indische Oceaan in het noorden en de Zuidelijke Oceaan in het zuiden. Voor zover bekend werd het gebied voor het eerst bezocht in 1622 door het Nederlandse schip De Leeuwin, waarvan de bemanning de opdracht had de regio in kaart te brengen. Het logboek van die reis is helaas niet bewaard gebleven. In 1801 verkende Matthew Flinders het gebied. Hij wist van de Nederlandse benaming Leeuwins Land en gaf de kaap zijn naam. De eerste steen van deze vuurtoren werd gelegd op 13 december 1895. In de loop van 1896 werd hij in gebruik genomen. Het is een ronde kalkstenen toren met een hoogte van 39 meter. Hij staat op een vierkante voet. De lichthoogte bedraagt 56 meter. Elke 7,5 seconde geeft het licht (een halogeenlamp van 1000 watt) een witte flits. Deze vuurtoren was voorheen ongeverfd, in 2003 werden toren, galerij en lichthuis wit geschilderd. Sinds september 1992 is de bediening volledig geautomatiseerd. Er zijn plannen om in de huizen van de voormalige bewakers een museum onder te brengen. De toren kan beklommen worden, reserveren is wel verplicht. Hij staat aan het einde van de Leeuwin Road waar parkeergelegenheid aanwezig is.
Coördinaten: 34° 22’ 0” Z – 115° 8’ 0” O
Foto: Rob Prins
337 – Alte Liebe
Cuxhaven ligt aan de Noordzee, bij de monding van de Elbe. Met een veerdienst is vanuit Cuxhaven Helgoland bereikbaar. Voor de kust ligt het eiland Neuwerk, bij eb te voet of met de waddenwagen bereikbaar. De “Hamburger vuurtoren” werd in opdracht van de vrije Hanzestad Hamburg gebouwd in de jaren 1802 t/m 1804. De toren kostte destijds 102.000 mark en werd op 15 november 1805 in gebruik genomen. Na slechts een korte diensttijd werd het licht van de vuurtoren gedoofd tot het einde van de Napoleontische oorlogen in 1814. Door zijn ligging aan de voormalige pier Alte Liebe wordt deze vuurtoren in de volksmond “Alte Liebe” genoemd. De toegang tot de vuurtoren is versierd met het wapen van Hamburg. Deze vier verdiepingen bakstenen toren, met muren van 1 meter dik, is 23 meter hoog en heeft een lichthoogte van 24 meter. Om boven te komen moet je 104 treden overwinnen. De lantaarn heeft een koperen dak. Deze lantaarn heeft een diameter van 5 meter en bestaat uit drie op elkaar geplaatste rijen ramen van vlak spiegelglas. In 1913 werd deze vuurtoren geëlektrificeerd. Na bijna twee eeuwen in dienst te zijn geweest werd de toren in 2001 gedeactiveerd en verkocht aan een particulier, Klaus-Otto Lammert. Deze heeft de vuurtoren in 2005 zowel aan de binnenkant als de buitenkant gerestaureerd.
Coördinaten: 53° 52’ 19.2” N – 8° 42’ 30.06” O


336 – Æðarsteinn
IJsland wordt omringd door de Atlantische Oceaan, de Straat van Denemarken, de Groenlandzee en de Noordelijke IJszee. Het noordoosten van het land ligt net onder de Poolcirkel. Met zijn 351.000 inwoners is IJsland het dunstbevolkte land van Europa. Het eiland is geologisch zo’n 20 miljoen jaar geleden ontstaan door vulkanische activiteit in de Atlantische Oceaan. Lange tijd bleef het echter onbewoond. Volgens overlevering was de Noor Ingólfur Arnarson in het jaar 874 de eerste permanente bewoner. Het merendeel van de IJslanders stamt af van Noorse en Ierse kolonisten. De vuurtoren Æðarsteinn ligt ten noordwesten van Djúpivogur. Heerlijk om deze namen uit te spreken. Om de toren te bereiken rijd je vanaf de ringweg een kleine doodlopende weg in maar het is lastig om vlakbij de vuurtoren te komen. Deze toren werkt sinds 1922. In 1987 werd hij geëlektrificeerd. Het is een vierkante, betonnen toren met galerij en een oranje/rood geschilderde lantaarn. Het gebouw is 5,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 12 meter. Om de vijf seconden geeft het witte, groene en rode licht één flits. Tot 1966 was de vuurtoren beschilderd met rode en witte horizontale banden, daarna kreeg hij zijn geel/oranje kleur.
Coördinaten: 64° 40’ 5.6” N – 14° 17’ 37.6” W
Foto: Wim van der Craats
335 – Borgsted
Møn is een 218 km² groot eiland in de Oostzee tussen Seeland en Falster. Via twee bruggen over land bereikbaar. Op het eiland vind je een doorsnee van het Deense landschap. Met glooiende akkers, zandstranden en in het oosten de steile krijtrotsen is het een eiland waar iedereen zich prettig kan voelen. Midden op het eiland ligt Stege, eigenlijk het enige stadje van betekenis. In het noordoosten is nog een park met het Liselund slot te vinden, heb daar een aantal prettige uren mogen doorbrengen. Møn behoorde met het Duitse eiland Rügen ooit tot het Muschelkalk plateau. Deze landmassa is, met uitzondering van de twee eilanden, door erosie weer verdwenen. De vuurtoren Borgsted staat aan de westkant van het eiland Møn, niet ver van de weg die Bogø en Møn met elkaar verbindt. Om bij de vuurtoren te komen, leidt een pad naar de kust (Marie Grubbes Vej) tot vlak voor de toren. De laatste tweehonderd meter loopt over een privéterrein. Deze vuurtoren (het is natuurlijk geen Van Speyk) is in bedrijf sinds 1898, is 4 meter hoog en heeft een lichthoogte van 3,5 meter. Het witte, groene en rode licht (afhankelijk van de richting) brandt vijf seconden met daarna een onderbreking van één seconde. Borgsted dankt zijn naam aan een platte, ovale hoogte, van waar in oorlogstijd de omgeving gecontroleerd kon worden.
Coördinaten: 54° 54′ 09.6” N – 12° 06′ 28.04” O


334 – Balje
Balje is een klein plaatsje in de Duitse deelstaat Nedersaksen. Het telt ongeveer 1000 inwoners. De opening van het kanaal van Kiel vereiste de aanleg van extra bakens in de beneden-Elbe aan het begin van de twintigste eeuw. In verband hiermee werd in 1903 deze vuurtoren gebouwd en op 1 februari 1904 in gebruik genomen. Hij staat ongeveer 10 km ten noordwesten van Balje. Deze ronde stenen toren is 17 meter hoog en voorzien van bewakersvertrekken. Hij heeft zelfs twee galerijen. De vuurtoren is wit geschilderd, het conische dag grijs. De lichthoogte van deze toren is 14 meter. Het witte, rode en groene licht gaf iedere 20 seconden een langere lichtflits. De ligging aan de rand van de zuidoever van de monding van de Elbe maakt het helaas onmogelijk de toren ‘en front’ te fotograferen. In 1962 werd deze vuurtoren geëlektrificeerd en eindigde ook het tijdperk van de vuurtorenwachter. Op 15 december 1980 werd het licht gedoofd, een nieuwe lichtlijn was in gebruik genomen. Hij is nu geklasseerd als maritiem en historisch monument. Het omringende landschap is uitgeroepen tot natuur- en vogelreservaat. Mede hierdoor heb ik wel een paar verkeersborden moeten negeren om bij de toren te kunnen komen. Met de fiets was het makkelijker geweest. In 2009 en 2010 is de toren gerenoveerd. Gedurende de zomermaanden is de toren open en wordt veel gebruikt om vogels te observeren.
Coördinaten: 53° 51′ 34.66” N – 09° 04′ 49.38” O
333 – Seal Point
Seal Point / Zuid-Afrika, officieel de Republiek Zuid-Afrika is een land aan de zuidpunt van het werelddeel Afrika. Het land heeft sinds de zeventiende eeuw een rijke koloniale geschiedenis. In 1652 kwamen de Nederlanders die op de Kaap een verversingspost voor de VOC stichtten. Na anderhalve eeuw van Nederlandse kolonisatie werd de Kaapkolonie overgenomen door het Verenigd Koninkrijk. In de 20e eeuw werd het land overschaduwd door de apartheid, deze werd in 1990 afgeschaft. Cape St. Francis is een dorp in Zuid-Afrika, gelegen op een landtong in de provincie Oost-Kaap. Het is populair vanwege de schone stranden en als surflocatie. De vuurtoren Seal Point werd operationeel op 4 juli 1878. De totale kosten bedroegen indertijd 20.000 Pond. Deze vuurtoren werd ontworpen door Joseph Flack en W.B. Hays. Hij is 28 meter hoog en heeft een lichthoogte van 36 meter. De stenen toren en het lichthuis zijn geheel wit geschilderd. Een fraaie galerij ontbreekt niet. Om de vijf seconden geeft hij een witte flits. Bij slecht zicht geeft de misthoorn iedere 30 seconden een signaal kort-lang-kort-lang. Je vindt deze vuurtoren aan het einde van de R330 snelweg, ongeveer 30 km ten zuiden van Humansdorp. In de gebouwen bij de toren is een museum gevestigd. Onder begeleiding kan de vuurtoren beklommen worden.
Coördinaten: 34° 12’ 44.6” Z – 24° 50’ 10.4” O
Foto: Merel Avery


332 – Bützflethersand Unterfeuer
Dit Unterfeuer staat aan de oever van de Elbe. Deze rivier is met een lengte van 1164 km één van de belangrijkste rivieren van Midden-Europa. Hij ontspringt in het Reuzengebergte en mondt bij Cuxhaven uit in de Noordzee. Daar bereikt hij zijn grootste breedte: 15 km. Een bekende zijrivier is de Moldau. In 1962 werd in het bijzonder Hamburg getroffen door een stormvloed. In 2002 hadden grote delen van het stroomgebied van de Elbe te maken met ernstige overstromingen ten gevolge van overvloedige regenval. Aan de oever van deze Elbe staat, iets ten noorden van de zwaaimond bij Stade, deze vuurtoren. Het is een witte, ronde toren met een rode band en een rode, trechtervormige lantaarn met een plat dak. De stalen toren is gemonteerd op een betonnen voetstuk en staat aan het einde van een kleine landengte. Deze vuurtoren is 20 meter hoog en heeft een lichthoogte van eveneens 20 meter. Het oorspronkelijke station stamt uit 1898, de huidige toren werd in 1970 operationeel. Het witte licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit, gesynchroniseerd met het Oberfeuer. In september 1996 en in de zomer van 2008 vonden herstelwerkzaamheden plaats.
Coördinaten: 53° 37′ 56” N – 09° 31′ 30” O
331 – IJmuiden
Het Lage Licht in IJmuiden werd gebouwd in 1878 naar een ontwerp van Q. Harder. De toren vormt een lichtlijn met het Hoge Licht. Het werk werd uitgevoerd door ijzergieterij Schretlen en Co die waarschijnlijk niet goed gecalculeerd had want het bedrijf ging in 1890 failliet. In 1909 werden de bovenste drie etages verwijderd en werd de toren van een nieuw lichthuis voorzien. Het oude lichthuis werd op een duin op Vlieland gezet waar hij ook als vuurtoren dienst ging doen. De toren was oorspronkelijk rood geschilderd maar werd al snel na de bouw voorzien van witte banden om verwarring te voorkomen met de J.C.J. van Speyk in Egmond, die op dat moment ook een roodbruine kleur had. Nu heeft hij de oorspronkelijke kleur weer terug met een zwart geschilderde galerij. Na aanpassingen in de havenmond is de vuurtoren in 1966 veertig meter verplaatst om de lichtlijn met het Hoge Licht te herstellen. De toren heeft nu een hoogte van 24 meter, de lichthoogte bedraagt 31 meter. Sinds 1981 is het een Rijksmonument.
Coördinaten: 52° 27′ 42.4” N – 04° 34′ 28.7”


330 – Galle
Sri Lanka, voorheen Ceylon geheten, is te vinden in Zuid-Azië. Het is een eilandstaat in de Indische Oceaan. Sri Lanka staat bekend om de productie en export van o.a. thee, koffie, rubber en kokosnoten. Tropische bossen en stranden maken het land tot een geliefde vakantie bestemming. In de 16e eeuw werd het land gekoloniseerd door Portugal en Nederland. In 1815 kwam het land onder het bestuur van het Britse Rijk, in 1948 werd het zelfstandig. De havenstad Galle is de hoofdstad van het gelijknamige district. In de stad is nog veelte zien van de vroegere Nederlandse overheersing. In Matara, op 40 km van Galle staat zelfs een fort met de naam ‘Redoute van Eck’. Het oorspronkelijke station van de vuurtoren van Galle werd opgericht in 1848, deze werd in 1934 door brand verwoest. Het is het oudste lichtstation van Sri Lanka. De huidige vuurtoren bevindt zich 100 meter van de oorspronkelijke locatie en in 1939 binnen de muren van het oude Galle fort gebouwd. Deze gietijzeren toren is 26,5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 28 meter. Om de 15 seconden geeft het licht twee witte flitsen. Je vindt hem aan het einde van het schiereiland dat de haven van Galle beschermt.
Coördinaten: 6° 01’ 53” N – 80° 13’ 10” O
Foto: Marco Konijn
329 – Kjelds Nor
Het Deense eiland Langeland ligt tussen de Grote Belt en de baai van Kiel. Aan de oostkant is een veerverbinding met Lolland, aan de westkant kom je via de Langelandbrug en het eiland Tåsinge op Fünen. Op Langeland vind je nog rust en ruimte met aan de zuidkant klifpaden. Tot op heden heb ik er helaas nog geen fraaie vakantie bungalow kunnen vinden. Om bij de vuurtoren te komen rij je over slingerende smalle wegen door een glooiend landschap. Begin mei staan de sterk geurende koolzaadvelden volop in bloei. De vuurtoren Kjelds Nor staat op het zuidelijkste puntje van Langeland, vlak bij een klein strandje, afgeschermd met rotsblokken. Hij is sinds 1905 in bedrijf en werd in 1991 geautomatiseerd. Ook deze vuurtoren heeft een fraaie galerij en boven het lichthuis de gebruikelijke rode kap. Hij is 34 meter hoog en heeft een lichthoogte van 39 meter. Iedere 20 seconden geeft het licht twee witte flitsen. Volgens mijn laatste informatie kan hij nog beklommen worden, je moet wel 147 treden overwinnen, het uitzicht maakt deze inspanning meer dan goed. Langeland, een eiland waar je graag terugkomt.
Coördinaten: 54° 43′ 51.8” N – 10° 43′ 17.2” O


328 – Sædding Strand
Sædding, een badplaats ten noordwesten van Esbjerg. De vertaling van Sædding is Waddenzee. Een toepasselijke naam voor het gebied tussen het vasteland en het schiereiland Skallingen en het waddeneiland Fanø. Door de vele zandbanken zijn de diverse vuurtorens nog steeds noodzakelijk. Naast de havenlichten staan er rond Esbjerg en Sædding welgeteld acht! De toegang tot de haven van Esbjerg is altijd gevaarlijk geweest. Het strand bij Sædding is ruim drie kilometer lang, de duinvoet is voorzien van een verhard wandel/fietspad. Diverse vrije parkeerplaatsen en trappen naar beneden maken het strand makkelijk bereikbaar. Vrijstaande woningen geven mede aan dat er in Denemarken nog voldoende ruimte is. De 22 meter hoge vuurtoren werd gebouwd in 1953. Met een lichthoogte van 37 meter heeft het continue witte licht bij helder weer een bereik van wel 32 kilometer. Natuurlijk, het is geen fraaie vuurtoren, maar in Denemarken is het functionele vaak doorslaggevend. En dit stalen bouwwerk voldoet daaraan. Deze vuurtoren vormt met de “forfyr” (linksboven) en “mellemfyr” (rechtsonder) een lichtlijn. De twee laatste torentjes zijn in deze rubriek eerder besproken.
Coördinaten: 55° 30’ 10.6” N – 08° 24’ 55.3” O
327 – Raufarhöfn
Raufarhöfn is een plaats in het noordoosten van IJsland in de regio Norðurland eystra. Het ligt aan de oostkust van de vlakke en tamelijk troosteloze Melrakkaslétta vlakte. Oorspronkelijk was Raufarhöfn eigenlijk niets meer dan een boerderij, genaamd Reiðarhöfn. In 1836 kreeg het de status van handelscentrum. De naam betekent zoiets als Gathaven, waarbij het gat slaat op een opening in de kust naar zee toe. In het begin van de grote haringvangsten rond IJsland werd de haven opgeknapt en in de vijftiger jaren van de vorige eeuw had Raufarhöfn even de grootste haringverwerkingsindustrie van IJsland. De poolcirkel ligt 10 kilometer naar het noorden. Aan de oostkant van de ingang van de haven is deze vuurtoren te vinden. Actief sinds 1931. Met een hoogte van slechts 10 meter is de lichthoogte toch 33 meter. Iedere 20 seconden geeft het licht drie flitsen (wit, rood of groen), afhankelijk van de richting. Het is een vierkante betonnen toren met een fraai rode lantaarn en galerij. De toren is via de weg bereikbaar. Een tafel naast de vuurtoren nodigt uit even te gaan zitten en te genieten van het uitzicht.
Coördinaten: 66° 27’ 14.7” N – 15° 55’ 57” W
Foto: Wim van der Craats


326 – Lühe Grünendeich
Het afgelopen jaar zijn in deze rubriek al diverse keren vuurtorens besproken die langs de Elbe staan. In tegenstelling tot wat de foto suggereert staat deze vuurtoren aan de Kirchstieg, midden in het dorp, ongeveer 350 meter van de Elbedijk. Door zijn lengte van 38 meter is hij echter niet te missen. De lichthoogte van deze toren is 35,5 meter. Hij is ontworpen door de Hamburgse architect J.H. Hartje en werd op 1 januari 1900 in gebruik genomen. Het licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit, gesynchroniseerd met het op 1500 meter staande Unterfeuer en werd in 1927 geëlektrificeerd. Automatisering volgde in 1972. Het is een zeshoekige stalen toren met een centrale buis, gemonteerd op een bakstenen voet. Een wenteltrap in deze buis leidt naar de ronde lantaarn. Het dak van de lantaarn en de galerij zijn zwart geschilderd. Onder de lantaarn bevinden zich de voormalige opslagruimte en de wachtkamer. Deze vuurtoren is sinds 1928 beschilderd met rode en witte horizontale banden, oorspronkelijk was hij geheel wit. In 1994 werd deze toren gerestaureerd en gemoderniseerd. Lühe ligt in het zogenaamde Altes Land, een enorme fruit producerende regio. In het voorjaar met ontelbaar bloeiende fruitbomen.
Coördinaten: 53° 34’ 25.8” N – 09° 36’ 34.6” O
325 – Cayeux-sur-Mer
In het noorden van Frankrijk, tussen Dieppe en Boulogne-sur-Mer is de vuurtoren van Cayeux-sur-Mer te vinden. Hij staat in het dorpje Brighton-les-Pins. Het oorspronkelijke station werd opgericht rond 1770. Op 1 december 1835 werd op die plaats een 27 meter hoge, metalen toren in gebruik genomen. Zoals veel vuurtorens aan de Franse kusten werd deze op 31 augustus 1944 door Duitse troepen vernietigd. Op 25 april 1947 wordt een voorlopig licht operationeel, dit in afwachting van de bouw van de huidige toren. Deze nieuwe vuurtoren is klaar in september 1951. Het is een ronde, gemetselde toren met een hoogte van 32 meter. De lichthoogte is eveneens 32 meter. De lantaarn en dubbele galerij zijn rood geschilderd, de onderkant wit. Om de vijf seconden geeft hij een rode flits. De vuurtoren is ontworpen door de architecten Cahon en Barrière. In 1999 is deze vuurtoren geautomatiseerd. Gelegen op de klif Route Blanche in het dorp Brighton, 2 km ten noordoosten van Cayeux-sur-Mer en ongeveer 20 km ten westen van St. Valery-sur-Somme.
Coördinaten: 50° 11’ 40.5” N – 01° 30’ 41.7” O
Foto: Ryanne Richter


324 – Havenlichten Esbjerg
Esbjerg is de grootste havenstad van Denemarken en ligt aan de westkust van Jutland. De laatste tijd is Esbjerg nog wel eens in het nieuws sinds Rafael van der Vaart daar, samen met zijn vriendin Estavana Polman, woont. Ook Van der Vaart is tot de conclusie gekomen dat het in Denemarken goed toeven is. “Het is hier heel rustig. Er gebeurt niet zo veel”, aldus Van der Vaart. Tot de bouw van de havenstad werd door de Deense regering in 1868 besloten nadat Denemarken door de Tweede Duits-Deense oorlog de hertogdommen Sleeswijk en Holstein en daarmee ook Altona, zijn Noordzeehaven was kwijtgeraakt. Visserij en zeevaart uit naburige plaatsen vestigden zich te Esbjerg, waardoor de plaats snel groeide. De laatste jaren neemt het belang van de visserij af. Esbjerg is nu een belangrijke haven voor Offshore. Bij de ingang van de visserijhaven staan twee havenlichten, oorspronkelijk geplaatst in 1889. Ze zijn beide 3 meter hoog en hebben een lichthoogte van 8 meter. Het oranje/rode havenlicht geeft iedere 3 seconden een rode flits van 0,7 seconde, het groene havenlicht iedere 3 seconden een groene flits van 0,75 seconde.
Coördinaten: 55° 28’ 18.6” N – 08° 25’ 24.3” O
323 – Lichtschip XVII (Gedser Rev)
Het lichtschip (fyrskip) XVII (Gedser Rev) werd in 1895 op de scheepswerf N.F. Hansen in Odense van eikenhout gebouwd. Met een lengte van 33,6 meter en een breedte van 6,4 meter werd het een grotere versie van de gebruikelijke lichtschepen. Hij dankt zijn naam aan het Gedser Rev ten zuiden van Falster waar hij het grootste deel van zijn werkzame leven gestationeerd was. Tussen 1895 en 1919 lag het schip op de positie “Lappegrund”, 2 kilometer ten noorden van Kasteel Kronborg in Helsingør. Daarna werd het verplaatst naar Gedser Rev. Tijdens de Tweede Wereldoorlog eiste de Wehrmacht een verplaatsing naar de Storebelt en Anhold omdat het lichtschip een risico vormde bij het leggen van mijnen. Na de oorlog keerde het terug naar Gedser Rev. Tijdens een restauratie in 1954 werd het schip aangevaren en zonk. Het werd gelicht en hersteld om weer dienst te doen. In 1972 werd dit lichtschip ontmanteld en voor 50.000 kronen aangekocht door het A.P. Møller Fonds die het schonk aan het Nationaal Museum in Roskilde. Gepensioneerden zorgden in eerste instantie voor het onderhoud. Groot onderhoud bleek echter onvermijdelijk, uitgevoerd door Hvide Sande Shipping en in 2014 voltooid. Door de aanwezigheid van veel van zijn technische uitrusting bleek het schip erg geschikt als museumschip en kreeg het een plaats in de Nyhavn in Kopenhagen, een fantastische plek met de gekleurde panden op de achtergrond.
Coördinaten: 55° 40’ 47.77” N – 12° 55’ 22.92” O
Foto: Martin Gerritsen


322 – Sillerslev
Het vuurtorentje van Sillerslev vind je op het eiland Mors in de Limfjord. De Limfjord, een binnenzee in de kop van Jutland. Op Mors is ook het dorpje Gjølte vinden, hier werd in 1959 voor het eerst de ‘troll doll’ gemaakt, een populair houten poppetje. De vuurtoren staat een stukje landinwaarts. Als je naar het haventje rijdt en naar het binnenland kijkt is hij niet te missen. Hij vormt met het torentje in de haven een lichtlijn. De afstand tussen beide is ongeveer 1,2 kilometer. Het gebouw is 13 meter hoog, de lichthoogte is 28 meter. Het is een piramidevormige houten toren met lantaarnkamer en galerij. Het licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit en komt naar buiten door een vierkant venster. De vuurtoren is wit geschilderd en heeft onder de galerij een rode band. In het haventje is een kleine whisky stokerij te vinden. In Denemarken zijn tientallen houten torens te vinden die min of meer hetzelfde uiterlijk hebben. Deze is nog redelijk hoog, mede door de plaatsing op ruim een kilometer van het water, vaak zijn ze niet hoger dan een paar meter.
Coördinaten: 56° 41’ 29.1” N – 08° 44’ 27.3” O
321 – Cap d’Arme
Het eiland Porquerolles is de meest westelijke van de Zuid-Franse eilandengroep Îles d’Hyères. Het eiland is ongeveer 7,5 kilometer lang en 3 kilometer breed. De zuidkust is heuvelachtig met kliffen. De noordkust heeft lange stranden. Het hoogste punt ligt op 142 meter. Van 1912 tot 1935 was het eiland eigendom van de Belgische ondernemer François Joseph Fournier die er wijn verbouwde. Porquerolles heeft zo’n tweehonderd inwoners die merendeels rond de haven wonen. Het eiland is grotendeels natuurgebied. De vuurtoren van Cap d’Arme bevindt zich op de uiterste zuidelijke punt van het eiland en werd operationeel in 1837. Het is een 20 meter hoge, vierkante stenen toren met lantaarn en galerij, oplopend vanuit een stenen huis met één verdieping. Hij is gebouwd van ongeverfde witte stenen. De lantaarn, met een lichthoogte van 80 meter, is zwart geschilderd. In 1944 redde de eenmansactie van bewaker Joseph Pellegrino de vuurtoren van de ondergang door een klein detachement Duitse troepen te weerstaan die de toren wilden vernietigen. Voor deze heldendaad kreeg Pellegrino de Croix de l’Légion d’Honneur, de hoogste onderscheiding van Frankrijk. De vuurtoren is een populaire attractie vanwege het spectaculaire uitzicht op de Middellandse Zee en de Îles d’Hyères. Hij is bereikbaar na een wandeling van ongeveer 2,5 km vanuit het dorp Porquerolles. In de vuurtoren is een klein museum aanwezig.
Coördinaten: 42° 59’ 00” N – 6° 12’ 22” O
Foto: Robert-Jan Zwart


320 – Unterfeuer Krautsand
Het Unterfeuer Krautsand werd gebouwd in 1978. Deze vuurtoren staat langs de drukbevaren Elbe. Hij verving het oude Unterfeuer die in datzelfde jaar helaas is gesloopt. Deze oude toren werd operationeel in 1901. Halverwege de jaren zeventig werden langs de oevers van de Elbe nieuwe dijken aangelegd, de oude toren stond in de weg en werd afgebroken. De fundering is in de dijk achtergebleven. De nieuwe toren bestaat uit één stuk en is met behulp van een kraan op de voorbereide fundering geplaatst. Vervolgens moesten alleen de fundering en toren aan elkaar worden geschroefd en de elektrische verbindingen tot stand worden gebracht. Mochten toekomstige veranderingen in de loop van de Elbe het noodzakelijk maken om de gerichte vuurlijn aan te passen, dan kan de toren eenvoudig worden verplaatst. De 20,3 meter hoge vuurtoren is gemaakt van glasvezelversterkte kunststof. De lichthoogte bedraagt 20 meter. Het licht gaat vier seconden aan en vier seconden uit. De toren is beschilderd in de gebruikelijke kleuren rood en wit. Deze vuurtoren staat aan de binnenkant van de Elbe-dijk, tegenover Glückstadt. De lantaarnkamer is van binnen zwart geverfd, zodat er geen reflecties zijn.
Coördinaten: 53° 45’ 18.65” N – 09° 23’ 15.02” O
319 – Shabla
De vuurtoren Shabla (Шабленски фар) is de oudste vuurtoren aan de kust van de Bulgaarse Zwarte Zee. Hij staat op de meest oostelijke punt van het land, kaap Shabla. Het nieuwjaar begint hier 19 minuten eerder dan in de hoofdstad Sofia. Het oorspronkelijke station werd opgericht in 1786, Bulgarije behoorde op dat moment nog tot het Ottomaanse Rijk. De huidige toren is operationeel geworden in 1856. Het verhaal gaat dat men heeft getracht één van de zeven wereldwonderen, de vuurtoren van Pharos, te kopiëren. Deze vuurtoren is 32 meter hoog en heeft een lichthoogte van 36 meter. Iedere 20 seconden geeft hij drie witte flitsen. Het is een achthoekige bakstenen toren met lantaarn en galerij, gebouwd op een grote vierkante voet. Hij is beschilderd met rode en witte banden, alhoewel het rood wat verbleekt is. Aan de voet van de toren staat het huis van de vuurtorenwachter. Deze vuurtoren is niet alleen de oudste, maar ook de hoogste en bekendste vuurtoren van Bulgarije en nog steeds bemand. Zoals veel objecten in Bulgarije ziet de toren er vervallen uit. Rond de vuurtoren zijn stalen banden gespannen, waarschijnlijk om uiteenvallen te voorkomen. De regio staat bekend om zijn onderwater riffen. Mede hierdoor heeft deze vuurtoren een belangrijke functie, ook in 2018 zijn nog niet alle schepen uitgerust met GPS-systemen.
Coördinaten: 43° 32’ 25.02” N – 28° 36’ 25.27” O
Foto: Koos Woestenburg


318 – Havenlicht Stavoren
Stavoren, en klein plaatsje in de zuidwest punt van Friesland, is zo’n 300 jaar voor Christus ontstaan. In de 11e eeuw kreeg het stadsrechten. Stavoren was destijds een belangrijke havenstad en van hieruit werden de handelsrelaties met de landen rond de Oostzee onderhouden. Daar vandaan werd veel graan vervoerd naar o.a. Amsterdam. In 1385 werd Stavoren lid van de Hanze, een samenwerkingsverband van handelaren en steden tijdens de Middeleeuwen. Aan het einde van de Middeleeuwen raakte het stadje steeds meer in verval. De haven verzandde en bij de graanhandel speelde Stavoren geen rol van betekenis meer. Velen zullen ook de sage kennen over het Vrouwtje van Stavoren. Het rode havenlicht is in gebruik sinds 1885. De rode verf draagt de toren pas sinds 1919. Daarvoor was hij groen geverfd. Pas sinds de inwerkingtreding van internationale overeenkomsten, die gericht waren op het standaardiseren van het zeescheepvaartsysteem, veranderde dit noordelijk havenlicht van kleur. Er werd afgesproken dat havenlichten aan bakboordzijde rood moesten zijn. Dit havenlicht is opgebouwd uit zes gietijzeren panelen. Een trap leidt naar de balustrade. Het gietijzeren lichthuis heeft een koepeldak. Het geplaatste optiek is nog origineel maar werkt met een elektrische lamp. De lichthoogte is 8 meter. Sinds 1999 is dit havenlicht een Rijksmonument.
Coördinaten: 52° 53’ 11.24” N – 05° 21’ 08.45” O
317 – Súgandisey
Stykkishólmur is een stad die te vinden is in het westen van IJsland, gelegen op het noordelijke deel van het schiereiland Snaefellsnes. Het is een centrum van diensten en handel voor het gebied. De meeste mensen leven van vissen en toerisme. De oorsprong van Stykkishólmur kan worden herleid tot zijn natuurlijke haven. Schaakkampioen Bobby Fischer was van plan te verhuizen naar Stykkishólmur, vlak voor zijn plotselinge dood in 2008. De omgeving heeft een echt subpolair zeeklimaat, de minst koude van alle poolklimaten. De zomers zijn er koel. De hele vuurtoren Súgandisey bestaat uit de lantaarnkamer die ooit werd gebruikt in de vuurtoren van Grótta, dichtbij Reykjavik. Deze werd in 1948 verplaatst naar Súgandisey en vanaf dat moment operationeel. De lantaarnkamer werd gebouwd in 1897 en is de oudste die nog steeds in gebruik is in IJsland. De 3,5 meter hoge vuurtoren is rood geschilderd, met uitzondering van de gele voet. De lichthoogte is 30 meter. Je vindt hem op het hoogste punt van het eiland Súgandisey ten noorden van de haven van Stykkishólmur.
Coördinaten: 65° 04’ 49.0” N – 22° 43’ 24.4” W
Foto: Wim van der Craats


316 – Unterfeuer Bremerhaven
Bremen was met de Noordzee verbonden via de Wezer, maar deze verzandde waardoor schepen de haven steeds moeilijker konden bereiken. In 1827 kocht de stad land en de eerste (Bremer)haven kwam in 1830 tot stand, waardoor Bremerhaven een belangrijke havenplaats werd. De groei ging snel en na de Alter Hafen volgde de Neue Hafen. Ze lagen beide achter een schutsluis zodat ze van het getij geen last hadden. Inmiddels heeft ook Bremerhaven containerterminals, de kade hiervan heeft een lengte van 5 kilometer. Het Unterfeuer Bremerhaven is in werking sinds 1893. Door de lokale bevolking wordt hij de “minaret” genoemd alhoewel hij op afstand ook wel op een speelgoedtoren lijkt. Anderen spreken over “uientoren”, deze bijnaam verwijst naar de ronde bal in de top. Het is een ronde, gietijzeren toren met galerij. Deze vuurtoren werd in 1942 geëlektrificeerd. Vanaf 1973 wordt hij op afstand bestuurd. De toren is 26 meter hoog en heeft een lichthoogte van 21 meter. Het witte licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit. In 1992 werd deze vuurtoren 56 meter verplaatst naar de huidige locatie en tegelijkertijd op een iets hogere basis geplaatst. Dit om de zichtbaarheid te verbeteren. Hij staat nu net naast het buitenterrein van de dierentuin.
Coördinaten: 53° 12’ 40” N – 08° 34’ 11.27” O
315 – Punta Jandia.
De Canarische eilanden, een archipel in de Atlantische oceaan. Wie kent ze niet? Het is voor velen een geliefde vakantie bestemming. Eén van deze eilanden is Fuerteventura. Het eiland hoort bij Spanje en ligt ongeveer 100 kilometer voor de noordwestkust van Afrika. Het eiland is van vulkanische oorsprong en heeft een zeer droog klimaat. Het landschap wekt op het eerste gezicht een onherbergzame indruk. Het is moeilijk voor te stellen, maar ooit was ook Fuerteventura voor een groot deel bedekt met bossen. Ongereguleerde houtkap in het verleden deden de bossen in snel tempo verdwijnen. Het station van de vuurtoren Punta Jandia werd opgericht in 1864. De naam is afgeleid van de locatie op het eiland, de Punta de Jandia op het zuidwestelijk deel van Fuenteventura. Het is een ronde toren met lantaarn en galerij, verbonden met het huis van de bewaker. De vuurtoren is niet geschilderd. Hij is 19 meter hoog en heeft een lichthoogte van 33 meter. Om de vier seconden geeft hij een witte flits. De lantaarn is geheel van glas, zelfs de koepel. Het is één van de oudste vuurtorens van de Canarische eilanden, de vuurtoren Punta de Anaga op Tenerife werd ook in hetzelfde jaar geopend.
Coördinaten: 28° 03’ 56.88” N – 14° 30’ 26.5” W
Foto: Wim van der Craats


314 – Oberfeuer Geestemünde
Geestemünde ligt ten zuiden van de monding van de rivier de Geeste en is een district in de gemeente Bremerhaven. In het begin van de 19e eeuw werd Bremerhaven een belangrijke havenplaats. De Geeste mondt uit in de Wezer, niet ver van de Noordzee. Tussen 1891 en 1896 werd de visserijhaven van Geestemünde gebouwd. Tevens is het een belangrijke scheepswerf locatie. Het Oberfeuer Geestemünde heeft een moderne look, zoals veel vuurtorens langs de Elbe en de Wezer. Deze look komt meestal niet overeen met het beeld dat we van vuurtorens hebben. Ze staan ook vaak in industriegebieden en zijn lastig vrijstaand te fotograferen. Maar ja, ze worden ook niet gebouwd om fotografen te plezieren. Deze toren werd operationeel in 1973. Hij is 25 meter hoog en heeft een lichthoogte van 27 meter. Het is een slanke ronde cilindrische toren met een grote trechtervormige, rode bovenkant. Hij geeft een wit licht dat iedere 6 seconden gedurende 5 seconden uitgaat. De rood en wit gestreepte pijp staat ongeveer 340 meter van het Unterfeuer en wijst de schepen door de ‘Blexener Bogen’ naar de Noordzee.
Coördinaten: 53° 31’ 59” N – 08° 34’ 47” O
313 – Ardnamurchan Lighthouse
Schotse vuurtorens hebben nog zelden in deze rubriek gestaan. Was dan ook blij verrast dat Jan-Jaap Koopman een foto van de Ardnamurchan Lighthouse naar mij toestuurde. Deze vuurtoren werd operationeel in 1849. Het is een granieten cilindrische toren. Het graniet kwam van het eiland Mull. De lantaarn is zwart geschilderd. Deze toren is 36 meter hoog en heeft een lichthoogte van 55 meter. Hij werd ontworpen door Alan Stevenson. Het is de enige vuurtoren in het Verenigd Koninkrijk die in de Egyptische stijl is gebouwd. Iedere 20 seconden geeft hij twee witte flitsen. Het schiereiland Ardnamurchan ligt ten westen van Fort William in de West Highlands van Schotland. Net als alle andere vuurtorens in Schotland werkt deze vuurtoren nu automatisch, maar hij blijft volledig operationeel en speelt nog steeds een vitale rol bij het waarborgen van de veiligheid van alle schepen die de wateren langs de westkust van Schotland bevaren. U kunt zich een leven als vuurtorenwachter voorstellen door in het Keeper’s West Cottage te verblijven, dat het hele jaar door te huur is als vakantiewoning met eigen kookgelegenheid. Het huisje werd gebouwd op hetzelfde moment als de vuurtoren en biedt nu een unieke vakantie-ervaring. Van 1 april tot 31 oktober kan de vuurtoren beklommen worden. Heb je niet de energie om te toren te beklimmen? Vanaf het uitkijkplatform (met de gigantische misthoorn) heb je een spectaculair uitzicht over de omgeving. De toren staat aan het einde van een smalle weg (met passeerplaatsen), ongeveer 11 kilometer ten westen van Klichoan. Bij de vuurtoren is voldoende parkeerruimte beschikbaar.
Coördinaten: 56° 43’ 37.56” N – 6° 13’ 33.6” W
Foto: Jan-Jaap Koopman


312 – Sandstedt
Het oude Oberfeuer Sandstedt staat op de oostelijke oever van de Weser, niet ver van de veerboot die je naar de westelijke oever kan brengen. Het is een 19 meter hoog bouwwerk, rood geschilderd, heeft een rode lantaarn en een koperen dak. Zoals gebruikelijk bij koper laten weersinvloeden het dak groen uitslaan. De vuurtoren is voorzien van een ronde galerij. Door plaatsing achter de dijk bedroeg de lichthoogte slechts 14 meter. Deze vuurtoren is operationeel geweest tussen 1898 en 1981. Tussen 1896 en 1898 werden veel grotendeels gestandaardiseerde vuurtorens gebouwd tussen Bremen en Bremerhaven. De reden hiervoor was een correctie van het verloop van de Weser om het nog grotere schepen mogelijk te maken Bremen te naderen. Een verdere correctie van de Weser vond plaats tussen 1973 en 1979 en maakte het noodzakelijk dat de vuurtoren in 1981 werd vervangen door een nieuwe, die slechts een paar honderd meter verder staat. De oude toren is natuurlijk niet direct moeders mooiste….maar om één of andere manier heb ik iets met dit nostalgische torentje. En het is natuurlijk fantastisch dat hij bewaard wordt, alhoewel een opknapbeurt inmiddels wel noodzakelijk is.
Coördinaten: 53° 22’ 01” N – 8° 30’ 51” O
311 – Le phare de Chassiron
De vuurtoren van Chassiron, gelegen op een rotsachtige klif, bevindt zich aan het noordelijke uiteinde van het eiland Oléron, nabij de stad Saint-Denis-d’Oléron. De vuurtoren stelt zeilers in staat om de wateren van de Pertuis d’Antioche binnen te komen, een plaats bezaaid met riffen en beroemd om zijn vele scheepswrakken. De eerste toren van Chassiron, 33 meter hoog, werd in 1685 gebouwd. De huidige toren werd gebouwd in 1836 en op 1 december van dat jaar in gebruik genomen. Deze vuurtoren heeft een hoogte van 43 meter, de lichthoogte bedraagt 50 meter. Iedere 10 seconden geeft hij 8 witte flitsen. De fundering heeft een diameter van 18 meter en is 3 meter diep. Elektrificatie vond plaats in 1930 en in 1998 werd hij geautomatiseerd. Vóór 1926 was de vuurtoren van Chassiron helemaal wit. Vanaf deze datum zijn drie zwarte banden geschilderd om hem beter te onderscheiden van de vuurtoren van Whales. Vandaag werkt de vuurtorenlamp met een halogeenlamp van 250 watt en kunnen de acht lichtstralen op een heldere dag tot 52 kilometer zichtbaar zijn. Deze vuurtoren heeft een wenteltrap van 224 treden, bij helder weer kunt u de steden La Rochelle, het Ile de Ré en een noordelijk deel van het eiland Oléron bewonderen.
Coördinaten: 46° 02’ 48” N – 1° 24’ 37” W
Foto: Christine Deumers


310 – Lemmer
Ook Lemmer had ooit een boeiend maritiem verleden. Deze lag in de zeventiende en achttiende eeuw. Lemmer fungeerde als doorvoerhaven tussen het noorden van Nederland en Amsterdam. Ook is er vanuit Lemmer een paar eeuwen intensief visserij op de voormalige Zuiderzee bedreven. In 1887 werd een nieuwe vuurtoren gebouwd, alhoewel daarvoor ook al over ‘vuren’ werd gesproken. Deze werd in 1896 verplaatst naar de westelijke havendam. Nadat in 1939 de dijk tussen Lemmer en Urk werd gesloten is het licht gedoofd. In de jaren daarvoor werd er aan de toren al geen onderhoud meer gepleegd. Er is meerdere malen overwogen de toren op te knappen en voor het nageslacht te bewaren. De jeugd nam de vuurtoren in bezit als speelobject. Uiteindelijk werd besloten de toren af te breken, hetgeen geschiedde in 1968. Pieter Verhoeff, een filmmaker uit Lemmer, had voor zijn film “De vuurtoren” een vuurtoren nodig. Hij zorgde voor een replica van “De reus van Lemmer”. Dat die opnamen gemaakt zijn in Stavoren, ach… De toren werd daarna in Stavoren weer afgebroken en naar Lemmer vervoerd. Daar staat hij sinds 17 januari 1994 op zijn oude plek. Zonder licht, dat mag niet van Rijkswaterstaat, het zou voor verwarring kunnen zorgen in combinatie met de huidige havenlichten.
Coördinaten: 52° 50’ 19” N – 5° 42’ 28” O
309 – Kaap Finisterre
Kaap Finisterre is een 600 meter hoge granietheuvel in de gemeente Fisterra in het Spaanse Galicië. De naam is afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, ofwel daar waar de wereld ophoudt. Volgens overlevering kreeg de kaap deze naam toebedeeld door de Romeinen die dachten dat de westelijke wereld tot het einde van dit schiereiland reikte. Kaap Finisterre is het eindpunt van de Camiño de Santiago (de weg van St. James), een traditionele route van bedevaart die 90 km vanaf de Kathedraal van Santiago de Compostela doorloopt. De vuurtoren is de tweede meest bezochte toeristische bestemming in Galicië, na de kathedraal. Jan van der Reep, de maker van de foto liep een groot deel van deze pelgrimsroute. De vuurtoren op deze kaap dateert van 1853. Het is een achthoekige cilindrische granieten toren. De toren is gelukkig niet geschilderd, de lantaarn is van zilverachtig metaal. Deze actieve vuurtoren is 17 meter hoog en heeft een lichthoogte van 143 meter. Om de vijf seconden geeft hij een witte flits. Dit is een van de beroemdste vuurtorens van Spanje, aan het einde van een smal, naar het zuiden gericht voorgebergte met een spectaculair uitzicht op de Atlantische Oceaan. De vroege geschiedenis van het station is niet goed bekend, maar er zijn al in 1673 meldingen van lichten op de kaap. Deze vuurtoren is via de weg bereikbaar, het aantal parkeerplaatsen is echter beperkt.
Coördinaten: 42° 52’ 56.38” N – 9° 16’ 18.71” W
Foto: Jan van der Reep


308 – Fedderwardersiel
Fedderwardersiel is een Duits dorpje in de gemeente Butjadingen in het noordwesten van Nedersaksen, gelegen aan de monding van de Wezer. Zoals de naam al aangeeft ligt het dorp nabij een ‘zijl’. Denk bijvoorbeeld aan Delfzijl en Blokzijl. Een ‘zijl’ is een ander woord voor spuisluis, dat vanouds vooral in Friesland, Groningen en het noorden van Duitsland werd gebruikt. In het Fries spreekt men van syl, in het Gronings van ziel en in het Nederduits van Siel. Die van Fedderwardersiel werd gebouwd aan het begin van de 19e eeuw aan de Buiten-Wezer. Fedderwardersiel heeft een klein vissershaventje waar gekleurde garnalenkottertjes hun thuishaven hebben. Als de kottertjes (havencode FED) in de namiddag binnenlopen staan op de kade de klanten al te wachten om een vers maaltje garnalen te scoren. Waarschijnlijk een leuke bijverdienste voor de vissers, de rest gaat naar de afslag. Aan de monding van het haventje staan twee prachtige havenlichten (uiteraard in rood en groen). Bij eb valt een groot deel van het haventje droog. Fedderwardersiel, een oase van rust met kleinschalige visserij.
Coördinaten: 53° 35’ 52.59” N – 8° 21’ 20.28” O
307- Hammeren
Het Deense eiland Bornholm ligt in de Oostzee. Het eiland is ongeveer een kwart groter dan Texel. Hammeren of Hammerknuden is een beschermd gebied op de meest noordelijke punt van het eiland. Vanaf hier is bij zeer helder weer de zuidkust van Zweden zichtbaar. Het dankt de naam aan de rots van graniet die tijdens de laatste ijstijd door gletsjers werd gevormd. In 1539 wordt de naam Hammar al genoemd in de betekenis van “rotsachtige heuvel”. Hammersø, dat in de vallei ligt die Hammeren van de rest van Noord-Bornholm scheidt, is het grootste meer van Hammeren en het enige bergmeer in Denemarken. Het beslaat 10 hectare en heeft een diepte tot 13 meter. Het wateroppervlak ligt 8 meter boven zeeniveau. De oorspronkelijke vuurtoren werd gebouwd in 1802. Hij heette toen Stejlebjerg. De Hammeren fyr werd in 1872 in gebruik genomen. Het is een ronde granieten toren met een hoogte van 21 meter, de lichthoogte bedroeg 91 meter. In 1947 werd deze vuurtoren geëlektrificeerd. Sinds 1990 is hij niet meer in gebruik. Je vindt hem aan het einde van de Fyrvej, ongeveer 2,5 kilometer ten westen van Sandvig. Tijdens de zomermaanden kan hij beklommen worden.
Coördinaten: 55° 17’ 12.79” N – 14° 45’ 33.87” O
Foto: Koos Woestenburg


306 – Skagen West
Skagen West is nu niet direct een mooie vuurtoren maar hij zal ongetwijfeld zeer functioneel zijn. Je vindt hem aan de westkant van de zanderige punt in het uiterste noordoosten van Jutland. Deze punt scheidt het Skagerrak van het Kattegat. Het plaatsje Skagen heeft een grote visserijhaven en ook vrachtverkeer vaart af en aan. Qua drukte en toerisme doet het een beetje aan Egmond denken. De voornamelijk geel gekleurde huizen met rode daken doen bijzonder vriendelijk aan. Om de vuurtoren te bereiken rij je via de Batterivej naar een kleine parkeerplaats. Vandaar loop je 600 meter via het strand in de richting van de toren. Deze is actief sinds 1956. Om de tien seconden geeft hij drie witte of rode flitsen. De rode flitsen worden gezien door schepen die te dicht bij de kust varen. Hij is 25 meter hoog en heeft een lichthoogte van 31 meter. Het is een cilindrische, wit geschilderde toren met galerij. Het dak van de lantaarn is groen metallic geschilderd. De vuurtoren Skagen West verving de voormalige vuurtoren van Højen (1892). Deze laatste werd in 1976 opgeblazen toen hij, door stranderosie, op het punt stond in te storten.
Coördinaten: 57° 44’ 55.59” N – 10° 35’ 42.41” O
305 – California Lighthouse
Aruba is een land binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Het eiland is ongeveer even groot als Texel. De California Lighthouse is op Aruba een beroemde attractie die dagelijks veel bezoekers trekt. Hij is vernoemd naar de SS California. Dit schip zonk in 1891 voor de kust van Aruba. Na deze ramp werd besloten deze vuurtoren te bouwen die in 1916 operationeel werd. Je vindt deze toren in het Hudishibana gebied op het noordwestelijke puntje van het eiland. Door de ligging op een hoger terrein heb je er een schitterend uitzicht. Het is een 30 meter hoge stenen toren met lantaarn en een dubbele galerij. Hij is gebouwd op een achthoekige stenen voet. De lantaarn is zwart geschilderd. De lichthoogte is 55 meter. In 2004 werd de vuurtoren geschilderd en gerepareerd. De verdwijning in 2005 van de jonge Amerikaanse bezoeker Natalee Holloway maakte de vuurtoren ook bekend bij veel Amerikanen, Holloway werd nooit gevonden. In 2015 werd het beheer van de toren overgedragen aan Monuments Fund Aruba die direct een project startte om deze vuurtoren grondig te herstellen. Op 26 augustus 2016 werd hij opengesteld voor het publiek. Deze vuurtoren is bereikbaar via een verharde weg.
Coördinaten: 12° 36’ 49.19” N – 70° 03’ 04.17” W
Foto: Piet Kager


304 – Torre del Mar
Spanje is voor velen een vakantieland bij uitstek. Niet alleen in de zomer, veel Nederlanders overwinteren daar. De Costa del Sol, aan de zuidkant van Spanje, is één van de geliefde bestemmingen en kent zeer milde winters met temperaturen rond de twintig graden. Plaatsen als Torremolinos, Malaga en Marbella, wie kent ze niet. 32 kilometer ten oosten van Malaga ligt de badplaats Torre del Mar. Het plaatsje heeft een vier kilometer lange, brede boulevard. De huidige vuurtoren van Torre del Mar werd operationeel in 1974. Het oorspronkelijke station dateert van 1864. Deze ronde, cilindrische betonnen toren is 28 meter hoog en heeft een lichthoogte van 30 meter. Iedere 10 seconden geeft het licht drie witte flitsen. Opvallend is de dubbele galerij. De vuurtoren is beschilderd met witte en blauwe banden, naar de vlag van de provincie Malaga. Zelfs het dak van het lichthuis is blauw. In 2016 werd de toren voor 50.000,- euro gerenoveerd. Je kunt deze vuurtoren vinden aan de voet van de Avenida Peré Peré aan de waterkant van Torre del Mar.
Coördinaten: 36° 44’ 6.10” N – 04° 05’ 45.81” W
Foto: Colette van Eck
303 – Trescadec
Bretagne, in het Bretons ‘Breiz’ geheten, was tot aan de Franse revolutie een zelfstandige provincie. Veel inwoners hebben nog steeds moeite met het feit dat in Parijs over hen beslist wordt. Waarschijnlijk vergelijkbaar met hoe in Egmond over Bergen wordt gedacht. Bretagne heeft veel te bieden, ruige kusten, klifpaden maar ook mooie zandstranden. Trescadec heeft een mooi strandje en je vindt er drie vuurtorentjes. Twee daarvan zijn al eerder in deze rubriek behandeld. De toren Trescadec werd actief in 1856 en stond oorspronkelijk in de tuin van het Capucijnenklooster in Audierne als achterlicht van een lichtlijn. In 1887 ontstond een nieuwe lichtlijn. In Kergadec kwam het nieuwe achterlicht en het torentje van Trescadec werd gedemonteerd en herbouwd op zijn huidige plek. Het vuurtorentje is 9,5 meter hoog en werd in 1931 geëlektrificeerd. Op 19 februari 1972 werd het licht gedoofd. In dat jaar werd het achterlicht omgezet naar een gericht licht. Hij is nog steeds keurig wit geschilderd met een rode galerij en lantaarn. Het licht zelf is verwijderd, maar de toren wordt kennelijk goed onderhouden. Hij staat aan de Boulevard Manu Brusq, een fraaie, slingerende kustweg.
Coördinaten: 48° 0’ 45.39” N – 04° 32’ 47.98” W


302 – Cape Brett
Nieuw-Zeeland is een land in het zuidwesten van de Grote Oceaan. Het bestaat uit twee grote eilanden, het Noorder- en het Zuidereiland alsmede een aantal kleinere eilanden. De eerste Europeanen die Nieuw-Zeeland ontdekten, waren Abel Tasman en zijn bemanning, die in december 1642 in het noorden van het Zuidereiland contact hadden met plaatselijke Maori’s. De ontmoeting verliep erg stroef en nadat enkele manschappen gedood waren, vertrok deze Nederlandse ontdekkingsreiziger zonder aan land te zijn geweest. De vuurtoren van Cape Brett staat bekend om zijn spectaculaire kliflocatie en is te vinden op het Noordereiland. De toren werd operationeel op 21 februari 1910 en was actief tot 1978. De eerste vuurtorenwachters waren Robert McIver en Frances Earnest Lee. Het is een witgeverfde, 15 meter hoge gietijzeren toren. Tegen 2005 was de toren dringend aan restauratie toe, werden er 60 lagen oude verf afgeschraapt en kreeg de toren weer zijn oorspronkelijk uiterlijk. In 2009 werd het lichtstation geregistreerd als Historic Place. Het huidige licht is een van glasvezel gemaakt vier meter hoog baken en staat voor de oorspronkelijke toren. Dit baken heeft een lichthoogte van 146 meter en geeft om de 15 seconden een witte flits. Het Cape Brett gebied is nu een nationaal natuurreservaat. Voor geoefende wandelaars is de vuurtoren lopend bereikbaar, makkelijker is het om van de veerdienst gebruik te maken.
Coördinaten: 35° 10’ 31.1”Z – 174° 19’ 57.3” O
Foto: Wim van der Craats
301 – Marken
Marken is een voormalig eiland in het Markermeer. Reeds in de dertiende eeuw woonden er op Marken monniken uit Friesland, zij leefden van landbouw en veeteelt. De bewoners spreken over ‘Mereke’. Sinds 1957 is het via een dijk verbonden met het vasteland en nu een schiereiland. Het voormalige vissersdorp is een enorme toeristische trekpleister. De houten huizen op palen en de opvallende klederdracht hebben daaraan zeker bijgedragen. Marken is met de auto bereikbaar, je moet deze dan wel net buiten de bebouwing op een parkeerterrein neerzetten. Leuker is het om vanuit Volendam de Gouwzee per schip over te steken. Een dagelijkse veerdienst maakt dat mogelijk. Maar Marken is natuurlijk vooral bekend door zijn ‘Paard’. Nicolaes Witsen legde, als burgemeester van Amsterdam, de eerste steen voor deze toren, hij ligt begraven in de Slotkapel in Egmond aan den Hoef. De prachtige vuurtoren die vaak in het nieuws komt als er kruiend ijs is, of als Thijs en Liliane Spijker, de huidige bewoners weer een weerfoto laten plaatsen bij RTL of de NOS. In 1992 werd het oorspronkelijke lichthuis vervangen. Dit uit 1901 daterende lichthuis was verroest en versleten. Het oude lichthuis is terug te vinden bij de ingang van de haven van Marken. Nog steeds voorzien van een licht, met uitsluitend een functie als monument.
Coördinaten: 52° 27’ 32.97” N – 05° 06’ 1.58” O


300 – Somfletherwisch
En dan staat plotseling de 300e vuurtoren van de week op de teller. Er lang over nagedacht welke toren daarvoor in aanmerking zou komen. Vorig jaar augustus een trip gemaakt naar het noorden van Duitsland om veel vuurtorens te fotograferen. Van die dag of tien regende het heel vaak of was het zwaar bewolkt. Maar de eerste dag was het schitterend weer. En zo’n eerste indruk blijft hangen, vandaar deze keuze. Het “Unterfeuer” Somfletherwisch staat in het zogenaamde Altes Land aan de oever van de Elbe. Bij het plaatsje Jork, niet te ver van Hamburg. Een prachtige locatie. Als je eenmaal op de kruin van de dijk staat en geniet van het weidse uitzicht dan komt al snel de gedachten naar boven; ‘Hier wil ik een uurtje blijven’. En wat staat deze vuurtoren er stoer. Hij is 22 meter hoog en heeft een lichthoogte van 19 meter. De stalen toren, met een doorsnede van 3 meter, is gebouwd op een betonnen sokkel. Het kegelvormige dak van het lichthuis en de ombouw van de galerij zijn zwart geschilderd. Het licht gaat vier seconden aan en vier seconden uit. De rood/witte toren geeft het landschap wat vrolijks. Deze vuurtoren verving in 2010 het historische “Unterfeuer” Mielstack (eerder in deze rubriek besproken). De steeds groter wordende schepen maakten een hogere toren noodzakelijk.
Coördinaten: 53° 34’ 10” N – 09° 38’ 24” O
299 – Boca Spelonk
Bonaire is een eiland in het zuidelijk deel van de Caraibische Zee, voor de kust van Venezuela. De eerste bewoners van Bonaire waren de Caiquetio indianen die vanuit Venezuela naar het eiland kwamen. Restanten van deze indiaanse cultuur zijn onder andere te vinden in de vorm van rotstekeningen in de buur van Onima. In 1499 werd het eiland door de Spanjaarden in bezit genomen. De indianen werden afgevoerd om in Zuid-Amerika als slaven te gaan werken. In 1633 veroverde Nederland het eiland op de Spanjaarden. Onder beheer van de West-Indische Compagnie werden slaven in de zoutwinning te werk gesteld. De slaven woonden in slavenhutjes van nog geen 2 meter hoog, deze zijn op Zuid-Bonaire nog steeds te vinden. In 1863 werd de slavernij afgeschaft. Op 10 oktober 2010 werd Bonaire een ‘bijzondere gemeente” van Nederland. Rijkswaterstaat is vanaf die datum verantwoordelijk voor het onderhoud van de vuurtorens en startte in oktober 2011 met het onderhoud aan vijf vuurtorens op Bonaire: de Willemstoren, de Seru Bentana, de Boca Spelonk, de Wecua en Klein Bonaire. Bij de Boca Spelonk zijn onder andere traptreden, leuningen, ramen en een deur vervangen. Ook is de vuurtoren waterdicht gemaakt en geheel geschilderd. De vuurtoren Boca Spelonk werd operationeel in 1910. Het is een 21 meter hoge ronde toren met een lichthoogte van 30 meter. Om de vijf seconden geeft hij een witte flits. De vuurtoren is te vinden aan de oostelijke punt van het eiland. Je hebt een 4WD of goede wandelbenen nodig om er te komen.
Coördinaten: 12° 12’ 44.2” N – 68° 11’ 47.5” W
Foto: Nico de Boer


298 – Brinkemahof
Bremerhaven is een havenstad in het noorden van Duitsland. De stad ligt aan de monding van de Wezer. De vuurtoren werd gebouwd in 1910/1911 en in 1912 in gebruik genomen. Op dat moment gelegen aan de Wurster Watt, 6 kilometer ten noorden van Bremerhaven. Hij is gemaakt van ijzeren ringen. Vanwege het frequente verschuiven van de rivierbedding moest hij makkelijk verplaatsbaar kunnen zijn. Eerst werd hij Brinkamahof genoemd en vanaf 1959 Unterfeuer Weddewarden. In de volksmond werd echter de naam “Little Red Sand” gebruikt. Aan het einde van de jaren zeventig moest de containerkade in het noorden van Bremerhaven worden verlengd en moest de toren verdwijnen van zijn oude plek. De vuurtoren is 26 meter hoog en had een lichthoogte van 20 meter. Met behulp van de drijvende kraan “Thor” werd de hele vuurtoren op 19 augustus 1980 naar de jachthaven Nordsee-Yachting verplaatst. Al meer dan 25 jaar is de vuurtoren daar een herkenningspunt . Na de verplaatsing werd het licht gedoofd. In de toren bevinden zich vertrekken die door de vuurtorenwachters werden gebruikt. Ook nu is hij nog geschilderd in de kleuren rood en wit met een grijs lichthuis en galerij. Hij staat nu ten zuiden van Bremerhaven, aan de westkant van de Wesermarsch haven. Of de begroeiing met de klimop ten goede van de toren komt vraag ik me af?
Coördinaten: 53° 30’ 31.6” N – 08° 34’ 40.4” O
297- Fyrskip XI
Het Fyrskip (lichtschip) XI is gebouwd in 1878 door de scheepsbouwer Sparre in Nysted op Lolland. Dit eiken schip is de oudste van alle Deense lichtschepen. De prijs was toen 175.000 Dkr (ca. 23.500 euro). Hij kreeg tussen 1878 en 1882 een plaats in de Noordzee, ongeveer 40 kilometer ten westen van Blavand. Daarna lag het schip op diverse plaatsen. In totaal deed dit Fyrschip 99 jaar dienst tot het in 1977 werd ontmanteld en te koop werd aangeboden. Deze oudgediende had oorspronkelijk twee masten, is 35 meter lang en 6 meter breed. De lantaarn staat boven op de hoofdmast, natuurlijk rood geschilderd. De kunstenaar Bo Bonfils kocht het schip via een ‘gesloten’ veiling. Op het moment dat Bonfils het schip ging halen bleken het lamphuis, de bronzen letters van de naam en de afbeelding van de kroon te zijn verdwenen. Na zijn melding werden lamphuis, letters en kroon weer terug geleverd. Het schip kreeg een opbouw en een atelier aan boord. In 1994 verhuisde Bonfils naar Svaneke op Bornholm en verkocht de XI aan Niels Olaf Ehrenskjold die het in 2005 weer doorverkocht aan Stig Romain, die het nog steeds als privé woning gebruikt. De Fyrskip XI licht afgemeerd aan het Frederiksholms Kanaal in Kopenhagen.
Coördinaten: 55° 40’ 25.39” N – 12° 34’ 42.39” O
Foto: Martin Gerritsen


296 – Kugelbake
Cuxhaven ligt aan de monding van de Elbe, voordat deze via de Waddenzee uitstroomt in de Noordzee. Het is een belangrijke visserijhaven. Daarnaast is de stad van betekenis voor het toerisme. Voor de kust van Cuxhaven ligt het eiland Neuwerk, bij eb lopend of met de waddenwagen bereikbaar. Ook op Neuwerk staat een prachtige vuurtoren. Het houten baken (Kugelbake) is het symbool van de stad Cuxhaven en verwelkomt het inkomende en uitgaande scheepsverkeer. Een laatste herkenningspunt bij het verlaten van de Elbe, opgericht in 1703. Het is een onverlichte, 30 meter hoge vierhoekige houten toren met een verticale lattenmarkering, bekroond door een staf die een rond daglicht draagt dat een bal simuleert. De toren is donkerbruin gekleurd. De toren die de bal draagt is vele malen herbouwd. In 1853 werd een vuurtoren toegevoegd, een vierkante skelettoren van 7,5 m met lantaarn en galerij. Deze toren werd verwijderd toen het licht in 1898 naar Duhnen werd verhuisd. In 2001 verwijderde de WSV de historische bal, wat leidde tot een grote publieke verontwaardiging. De bal werd in mei 2002 teruggebracht naar de stad Cuxhaven. Sinds 1913 verscheen een afbeelding van de Kugelbake op het wapen en logo van de stad. Gelegen op een landtong aan de zuidkant van de ingang van de Elbe, in de noordwestelijke hoek van Cuxhaven.
Coördinaten: 53° 53’ 30.66” N – 08° 41’ 13.80” O
295 – Hvalnes
Je vindt IJsland ten noordwesten van het Europese vastenland. Het wordt omringd door de Atlantische oceaan, de Straat van Denemarken, de Groenlandzee en de Noordelijke IJszee. IJsland is het dunst bevolkte land van Europa. Naar alle waarschijnlijkheid is het eiland zo’n 20 miljoen jaar geleden ontstaan door vulkanische activiteit. In de afgelopen eeuwen viel IJsland onder het bestuur van Noorwegen, de Unie van Kalmar en Denemarken. In 1944 werd IJsland onafhankelijk. Het IJslands behoort tot de Scandinavische talen maar wijkt er toch sterk van af. De vuurtoren Hvalnes (Hvalnesviti) is sinds 20 januari 1954 in bedrijf. Met een hoogte van 11,5 meter heeft hij toch een lichthoogte van 29 meter. Iedere 20 seconden geeft hij twee lichtflitsen. Het is een vierkante cilindrische betonnen toren die geheel geel is geschilderd. Naast het licht staat een communicatietoren. Deze belangrijke vuurtoren markeert een prominente kaap, de Austerhorn, één van de twee kapen aan de zuidoostelijke hoek van IJsland. Je vindt hen ten noordoosten van Höfn aan de Eystrahorn en is vanaf de ringweg te zien en te bereiken.
Coördinaten: 64° 24’ 08.7” N – 14° 32’ 24.7” W
Foto: Wim van der Craats


294 – Geestermünde
Bremerhaven, de stad waar ik vorig jaar augustus op één dag, in de stromende regen, 11 vuurtorens fotografisch kon vastleggen. Een normaal mens denkt; die is gek. En waarschijnlijk is dat ook wel een beetje zo. Maar als je van fotografie en van vuurtorens houdt, dan is het een fantastische combinatie. En eenmaal thuis ben je de regen, als je het resultaat hebt bekeken, al snel vergeten. Dit havenlicht Geestermünde staat op de zuidpier en beveiligt te toegang tot de rivier de Geeste en de oude visserijhaven. Daar eindigt ook de Elbe-Weser vaarweg. Het is een verbinding tussen de Elbe en de Weser. Met een lengte van ruim 54 kilometer is hij ontworpen voor kleinere kustvaartuigen. Die commerciële scheepvaart bloeide vooral in de jaren zestig, maar nam vanaf 1973 steeds verder af en bestaat tegenwoordig nauwelijks meer. Het havenlicht is in gebruik sinds 1925, is 14 meter hoog en heeft een lichthoogte van 15 meter. Hij geeft een continu groen licht. Deze vierkante, volledig groen geschilderde stalen toren heeft zelfs een galerij. En wat een prachtig plekje is het om het drukke scheepvaartverkeer gade te slaan.
Coördinaten: 53° 32’ 05.93” N – 08° 34’ 30.17” O
293 – Howth Harbour
Dublin is de hoofdstad van Ierland, gelegen aan “Dublin Bay”, een inham van de Ierse Zee. De stad is rond 988 door de Vikingen gesticht. Aan de noordkant van de baai vind je het schiereiland Howth Head (kop van de eidereendenklip) met daarop het voormalig vissersplaatsje Howth. Als je bij een bezoek aan de haven de vuurtoren over het hoofd hebt gezien dan was het of mistig of je was te druk met je smartphone bezig. Natuurlijk ontkom je hier niet aan het eten van Fish & Chips. Het vet en de calorieën raak je makkelijk kwijt tijdens de spectaculaire wandelingen die je langs de kliffen kunt maken. De door John Rennie ontworpen vuurtoren Howth Harbour werd operationeel in 1818. Het is een 10 meter hoge toren met een witgeschilderde lantaarn en rode galerij, gebouwd tegen een stenen huis met twee verdiepingen. De lichthoogte is 13 meter. Daaromheen een zeewering, waar achter vroeger artillerie was opgesteld. In 1982 werd het licht gedoofd. Deze vuurtoren wordt nog steeds goed onderhouden en doet dienst als dag baken. Je vindt hem aan het einde van de oostelijke pier.
Coördinaten: 53° 23’ 36” N – 06° 04’ 0.5” W
Foto: Colette van Eck


292 – Bremerhaven
Bij het zien van deze vuurtoren is de eerste gedachte dat je voor een kerktoren staat. Deze toren werd gebouwd in 1854/1855 in neo-gotische stijl met kerkachtige uitbreidingen voor kantoren en huizen van vuurtoren- en sluiswachters. Hij heeft een achthoekige, groen geschilderd lichthuis. Het nog steeds actieve licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit. Deze uit bakstenen opgetrokken vuurtoren werd ontworpen door Simon Loschen en wordt daarom ook wel de ‘Loschenturm’ genoemd. Hij is 37 meter hoog en heeft een lichthoogte van 34 meter. Het is de oudste nog in gebruik zijnde vuurtoren op het vasteland van het noorden van Duitsland. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de toren gedeeltelijk verwoest. Aan de zijkant van de toren zie je een grote ijzeren beugelstructuur die vroeger werd gebruikt om stormsignalen weer te geven. In 1925 werd het licht van de vuurtoren, dat tot die tijd op een gaslamp had gewerkt, elektrisch gemaakt en in 1951geautomatiseerd. Hij vormt een lichtlijn met het “Unterfeuer”, deze staat 200 meter zuidwaarts. De ruimte aan de onderkant van de toren is inmiddels een geliefde trouwlocatie.
Coördinaten: 53° 32’ 46.7” N – 08° 34’ 12.4” O
291 – Capo dell’Arma
Bij het horen van de naam San Remo moet iedere wielerliefhebber direct denken aan de wielerklassieker Milaan – San Remo. Het is de eerste grote klassieker van het wielerseizoen, haar bijnaam is dan ook La Primavera. Met zijn 298 kilometer de langste professionele eendagskoers van het jaar. Hennie Kuiper was in 1985 de laatste Nederlandse winnaar. Op de wegen in de buurt van deze vuurtoren staan vele namen van bekende wielrenners geschilderd. In de editie van 2018 kwam afgelopen zaterdag Vincenzo Nibali als eerste over de meet. Het oorspronkelijke station van deze vuurtoren werd opgericht in 1912. Deze werd gedurende de Tweede Wereldoorlog volledig vernietigd. In 1948 vond de herbouw plaats. De toren is 15 meter hoog en heeft een lichthoogte van 50 meter. Om de 15 seconden geeft het licht twee witte flitsen. Het is een ronde gemetselde toren met een galerij, gecentreerd in het dak van een huis. Aan de zeezijde loopt over het midden van het woonhuis een zwarte balk. Je vindt deze vuurtoren op de Capo Verde, iets ten oosten van San Remo. Het is, vanaf de Franse grens gerekend, de eerste vuurtoren aan de zogenaamde Ligurische kust.
Coördinaten: 43° 49’ 02.5” N – 07° 49’ 54.2” O
Foto: Jolanda Baaij


290 – Svaneke
Bornholm is een eiland in de Oostzee, even ten zuidwesten van de Ertholmene, de meest oostelijke Deense eilanden. Bornholm heeft relatief veel zonuren per dag. Het eiland vertegenwoordigt het Deense landschap in een notendop; is heuvelachtig, groen en vruchtbaar met velden en grote bossen. Het is met Møn één van de weinige stukjes Denemarken met een hoge, steile kustlijn. Maar je vindt er ook een aantal prachtige witte stranden. Svaneke werd in 1555 gesticht en is een van de kleinste steden van Denemarken. Bij de haven en het grote plein vindt men nog steeds de koopmanshuizen uit vroeger tijden. De vuurtoren van Svaneke was in gebruik van 15 januari 1920 tot augustus 2010. In 1947 werd de toren geëlektrificeerd. Deze vuurtoren is 18 meter hoog en had een lichthoogte van 20 meter. Om de twintig seconden gaf hij twee lichtflitsen. Het is een vierkante stenen toren met lantaarn en galerij, bevestigd aan een bakstenen huis van 2 verdiepingen. De toren is niet geschilderd. Het lichthuis is wit met een rood dak. Het lage standpunt met de rotsblokken op de voorgrond gaf Koos de gelegenheid deze prachtige foto te maken.
Coördinaten: 55° 07’ 54.3” N – 15° 09’ 09.5” O
Foto: Koos Woestenburg
289 – Dicke Berta
Bij het lezen van de naam Dicke Berta gaat de eerste gedachte uit naar een Duitse houwitzer, echter, dan schrijf je Bertha net iets anders. De oude vuurtoren Altenbruch, in de volksmond Dicke Berta genoemd, staat iets ten zuidoosten van Cuxhafen langs de monding van de Elbe. Het is een volledig stalen toren. Op de derde verdieping bevond zich het lamphuis, op de tweede de woonkamer en op de eerste de machinekamer. Daaronder nog een opslag- en werkruimte. Hij was in bedrijf van 25 november 1897 tot 1 maart 1983. Deze vuurtoren is 13 meter hoog. De lichthoogte bedroeg 14 meter. Door veranderingen in de vaargeul van de Elbe is de toren gedurende de eerste wereldoorlog een aantal meters verplaatst en op 2 mei 1919 weer in gebruik genomen. Sinds 18 augustus 1983 valt de toren onder monumentenzorg. Voor het behoud van de toren werd de Förderverein Dicke Berta opgericht. De leden zorgden voor restauratie van deze vuurtoren. Van Pasen tot september is de toren te bezichtigen. In 1998 – 1999 werd de dijk verhoogd. De zeewaartse flank werd enkele meters verplaatst. Tot dat moment stond de Dicke Berta op de top van de dijk. Nu staat de toren tegen de binnenflank van de dijk. Het is een geliefde locatie voor het maken van bruidsreportages.
Coördinaten: 53° 50’ 8.88” N – 08° 46’ 16.9” O


288 – Hópsnes
Grindavík is van oudsher een van de belangrijkste viscentra in IJsland en gelegen op het schiereiland Reykjanes. Het is één van de weinige plaatsen aan de zuidelijke kust met een haven. De meeste van de ruim 2800 inwoners werken in de visindustrie. De vuurtoren Hópsnes (Hópsnesviti) ligt ten zuidoosten van deze stad op de punt van Reykjanes. Dit schiereiland is gevormd tijdens een uitbarsting van een rij kraters genaamd Sundhnúkur . Het is 2 kilometer lang en 1 kilometer breed. Verwacht naar de vuurtoren geen goed geasfalteerde weg, maar ook zonder vierwielaandrijving is het goed te doen. Deze vuurtoren is actief sinds 1928. Het gebouw is slechts 8,70 meter hoog maar heeft toch een lichthoogte van 16 meter. Om de twintig seconden geeft het licht drie flitsen van twee seconden. Bij somber weer steekt deze oranjekleurige toren natuurlijk prachtig af. Met de witte galerij en de rode lantaarn een fraaie kleuren combinatie. In de omgeving van de vuurtoren vind je veel scheepswrakken, bij enkele daarvan zijn informatieborden geplaatst.
Coördinaten: 63° 49’ 35.1” N – 22° 24’ 23.4” W
Foto: Wim van der Craats
287 – Sandstedt
In augustus 2017 bracht ik een korte vakantie door in het noorden van Duitsland. Met als doel het fotograferen van de vele vuurtorens die zich daar bevinden. Een bijzondere ervaring was het door mij niet verwachte landschap. Veel ruimte, leuke vissersplaatjes en vanaf de dijken een prachtig uitzicht over de Elbe of Weser. Het “Unterfeuer” Sandstedt staat aan de oever van de Weser. Heb me nooit gerealiseerd dat de Elbe en Weser zo druk bevaren worden. Een prettige bijkomstigheid; tientallen vuurtorens. De voorganger van deze toren staat nu als monument in Bremerhaven. De huidige is 17 meter hoog en heeft een lichthoogte van 15 meter. Hij is in gebruik sinds 1981 en geeft een wit licht dat iedere 6 seconden even uitgaat. De naam “Sand”stedt is volkomen terecht, rond de toren en bij eb vind je langs de Weser zand genoeg. Tja…en dan de vorm, een paddenstoel of kaboutermuts, wie het weet mag het zeggen, maar apart is het zeker. Vlak bij deze vuurtoren is een pontje te vinden. Hij brengt je in een paar minuten naar de overkant van de Weser. Een leuke onderbreking op weg naar onze volgende Airbnb in Butjadingen.
Coördinaten: 53° 21’ 40.27” N – 08° 31’ 44.58” O


286 – Andenes
Andenes is de meest noordelijke plaats van het eiland Andøya en de provincie Nordland. Het ligt 300 km ten noorden van de poolcirkel en de middernachtzon is zichtbaar van 19 mei tot 25 juli. De zon is onder de horizon van 25 november tot 28 januari. Het is een bekende uitvalbasis voor walvis safari’s. De start van de bouw van de vuurtoren van Andenes was in 1856. In 1859 werd hij actief. Het is een ronde gietijzeren, met stenen omzoomde toren. De originele Fresnel lens is nog steeds in gebruik. Deze toren geeft een continu wit licht met om de 30 seconden een intensere flits. Hij is 40 meter hoog, de lichthoogte is eveneens 40 meter. De gehele vuurtoren is rood geschilderd. Het huis met 2 verdiepingen, het generatorhuis en boerderijgebouwen zijn verkocht als privéwoningen. In 1978 werd de toren geautomatiseerd. De vuurtoren wordt beheerd door het nabijgelegen Andøy-museum, dat rondleidingen biedt tijdens het zomerseizoen van half juni tot eind augustus. Als gevolg hiervan is dit de bekendste en meest bezochte vuurtoren van de Noorse Arctische regio. Daar de bouw begon in 1856, werd in 2006 het 150-jarig jubileum van de vuurtoren gevierd. Hij doet me een beetje denken aan de Lange Jaap bij Den Helder.
Coördinaten: 69° 19’ 26.64” N – 16° 06’ 57.0” W
Foto: Cor Oorthuijsen
285 – Lühe
De Lühe is een rivier die bij Grünendeich in de Elbe mondt. Daar is een stormvloedkering aangebracht. In het verleden werd de rivier gebruikt om fruit vanuit het Altes Land te vervoeren. De boomgaard Altes Land, de grootste aaneengesloten fruitteeltregio in Noord-Europa. Een paradijs voor fietsers zijn de bewegwijzerde fietspaden die alles bieden. Laat langs de dijk de wind eens om je neus waaien. Vlak en licht golvend is het landschap in het binnenland, waar schilderachtige dorpjes en veel culturele geschiedenis op ontdekking wachten. Middeleeuwse flair verspreiden de twee Hanzesteden Stade en Buxtehude. Het “Unterfeuer” Lühe vormt samen met het “Oberfeuer” Lühe Grünendeich een lichtlijn van maar liefst 8140 meter. Het oorspronkelijke station werd operationeel op 1 januari 1900. De huidige toren werd in 1970 in gebruik genomen. De rood-witte ronde stalen toren met galerij en zwart kegelvormig dak staat op de Elbe-dijk, op een vierkante betonnen fundering. Deze toren heeft een hoogte van 12 meter terwijl de lichthoogte 16 meter bedraagt. Het witte licht is twee seconden aan en twee seconden uit.
Coördinaten: 53° 34’ 19” N – 09° 37’ 58” O


284 – Dyrhólaey
Dyrhólaey is een berg van tufsteen in het zuiden van IJsland. De naam betekent zoiets als ‘eiland met een deurgat’. Tijdens de laatste ijstijd was IJsland geheel met ijs bedekt en door de gigantische druk werd IJsland letterlijk de grond in gedrukt. Bij het verdwijnen van het ijs nam de druk af en rijst IJsland nog steeds langzaam omhoog. Daardoor was Dyrhólaey ten tijde van de ijstijd nog een eiland, nu is het een klif aan zee. Er nestelen veel papegaaiduikers op Dyrhólaey. Het gebied rond de klif is een vogelreservaat en in de maanden mei en juni gesloten voor elke toegang. De oorspronkelijke stalen vuurtoren op deze klif is gebouwd in 1910, deze was geprefabriceerd in Zweden. De huidige is in gebruik sinds 1967. Het is een vierkante metselwerk toren met een fraaie galerij. Het lichthuis is natuurlijk in de opvallende rode kleur geschilderd. De toren werd in 1964 geëlektrificeerd. Het gebouw is 12,7 meter hoog, maar door de plaatsing op de klif is de lichthoogte 118 meter. Iedere 10 seconden volgt er een lichtflits. In 2016 heeft Icelandair Hotels het gebouw gerenoveerd tot een luxe accommodatie, inclusief WiFi. Een unieke locatie om te overnachten. En natuurlijk is de toren open voor de hotelgasten.
Coördinaten: 63° 24’ 10.1” N – 19° 07’ 51.4” W
Foto: Wim van der Craats
283 – Geestermünde
Bremerhaven is voor liefhebbers van vuurtorens een eldorado. Je vindt er 11 stuks, waarvan een aantal actief. Ik had één dag om ze te fotograferen. Gelukkig op een zondag met relatief weinig verkeer. Het ongeluk zat in de stromende regen. Maar als je een goede paraplu mee hebt, gebruik maakt van een afdak of vanuit de auto de foto maakt, dan lukt het toch aardig. Het kan ook niet altijd meezitten. Dit havenlicht ziet eruit als een echt vuurtorentje, is 14 meter hoog en heeft een lichthoogte van 15 meter. Hij staat sinds 1914 op de noordpier en zorgt, samen met het groene licht op de zuidpier voor een veilige toegang tot de rivier de Geeste en de visserijhaven. Van 1912 tot 1914 werd de monding van de Geest aan de Weser verbreed en verdiept als onderdeel van een uitbreidingsprogramma van de oude havenfaciliteiten in Bremerhaven. Voor de toenemende scheepsbouw door de scheepswerf Joh. C. Tecklenborg was de waterdiepte van de Geeste niet meer voldoende. Aan het einde van de steiger was al een veel kleiner baken uit 1857. Het werd vervangen door het huidige havenlicht en voorzien van zijn opvallende rode lantaarn. Hij geeft een continu rood licht.
Coördinaten: 53° 32.9’ 09.41” N – 08° 34’ 30.0” O


282 – Warnemünde
Warnemünde was vroeger, net als Egmond aan Zee, een vissersdorpje. Nu is het een badplaats met het breedste zandstrand van de Duitse Oostzeekust. Inmiddels is Warnemünde geheel vergroeid met Rostock. De eerste berichten over een licht in Warnemünde dateren uit 1358. Het was een houten frame met een vuurkorf. De huidige vuurtoren is in bedrijf sinds 18 oktober 1898. De lichtbron die na de bouw van de toren werd gebruikt was een kerosinebrander die 1,3 liter kerosine per uur verbruikte. In 1917 schakelt men over op gas. Rond 1919 gaat men over op elektrisch licht. Het lenssysteem is geleverd en geïnstalleerd door het bedrijf Picht & Co. Iedere 24 seconden geeft het licht drie flitsen en een enkele flits. Vanaf 1978 wordt deze vuurtoren op afstand bestuurd. Hij is 31 meter hoog en heeft een lichthoogte van 34 meter. Uitzonderlijk is dat deze toren bekleed is met geglazuurde tegels. Gedurende de zomermaanden kan hij beklommen worden, wel voor de doorzetters, het zijn 135 granieten treden. Toch wel apart zijn de twee galerijen. Of het moderne pand naast de vuurtoren een fraai totaalbeeld geeft? Daar zal iedereen anders over denken.
Coördinaten: 54° 10’ 53” N – 12° 05’ 09” O
Foto: Edith Schol
281 – Punta Cumplida
Deze vuurtoren staat op La Palma. La Palma is het meest noordwestelijk gelegen eiland van de Canarische Eilanden. Er is hier wat minder massatoerisme dan op Tenerife of Gran Canaria. Punta Cumplida is de oudste van de vier belangrijke vuurtorens op La Palma, die elk in de buurt van een ander hoofdpunt van het eiland liggen. Punta Cumplida markeert de noordoostelijke punt. Deze vuurtoren werd operationeel in 1867. De toren werd gerestaureerd in 1982 en met 4 meter verhoogd. Het is nu een 34 meter hoge, ronde toren met een lichthoogte van 63 meter, opgebouwd met donkere stenen. Het lichthuis en de dubbele galerij zijn wit geschilderd. In 2011 werd de vuurtoren omgebouwd om te werken met Light-emitting diode (LED) lampen, de eerste vuurtoren in Europa die dit deed. Het nieuwe verlichtingssysteem bestaat uit zes verticale panelen met elk vier lampen; deze panelen zijn gemonteerd op een roterende zeskantige trommel, die het oorspronkelijke lichtkarakter van één flits om de vijf seconden weergeeft. Je vindt deze vuurtoren ongeveer 5 km ten noordoosten van Barlovento (de naam van de stad betekent “bovenwind”).
Coördinaten: 28° 50′ 20.65″ N – 17° 46′ 41.22″ W
Foto: Jos Glorie


280 – Krautsand
Op 15 februari 1908, slechts een jaar na de start van de bouw, werd de vuurtoren Krautsand in bedrijf genomen. Een reden voor de relatief korte bouwperiode: de zeshoekige vuurtoren bestaat uit industrieel geproduceerde onderdelen. Geprefabriceerde stalen elementen werden naar de bouwplaats getransporteerd en verbonden met ontelbare geklonken verbindingen. De bewakingskamer en lantaarnruimte zijn bereikbaar via 145 treden in de toren. In de vrije ruimte van de wenteltrap kan er materiaal door middel van een kabellift omhoog worden getrokken. In de jaren tussen 1893 en 1910 werden in totaal 12 torens van dit type gebouwd. Vandaag de dag zijn er maar een paar bewaard gebleven. Hun constructie is zeer vatbaar voor corrosie. De vuurtoren Krautsand is een monumentaal pand en moet worden bewaard, hij is 35 meter hoog en heeft een lichthoogte van 36 meter. Al in 1927 vond de elektrificatie plaats. De kerosinelamp werd vervangen door twee gloeilampen. Het licht gaat vier seconden aan en vier seconden uit. De laatste Krautsander vuurtorenwachter beëindigde zijn actieve dienst in 1977. Oorspronkelijk was de toren wit geschilderd. In 1921 kreeg hij zijn huidige witte en rode kleur. Dat hij aan de Leuchtturmweg staat is niet verwonderlijk.
Coördinaten: 53° 45’ 32.43” N – 09° 22’ 28.75” O
279 – Porto Maurizio
Imperia is een stad in de Noord-Italiaanse regio Ligurië en hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad ligt aan de Italiaanse Rivièra die deel uitmaakt van de Golf van Genua. Imperia bestaat officieel pas sinds 1923. In dat jaar werden de plaatsen Porto Maurizio op de linker- en Oneglia op de rechteroever van de rivier de Impero samengevoegd. De stad Imperia heeft nog steeds twee duidelijk afzonderlijke centra, waarvan Porto Maurizio als het belangrijkste en meest bezienswaardige beschouwd mag worden. Vanuit Imperia begint de beklimming van de Capo Berta, een van de heuvels in Milaan-San Remo. La Primavera – ofwel, De Lente. De oorspronkelijke vuurtoren dateert uit 1881, de huidige is waarschijnlijk gebouwd begin 1950. Het is een ronde gemetselde toren met lantaarn en galerij. Hij is 8 meter hoog en heeft een lichthoogte van 11 meter. Het witte licht gaat 2 seconden aan, 2 seconden uit. De gehele vuurtoren is wit geschilderd, het dak van de lantaarn is grijs metallic. Op de achtergrond is het rode havenlicht nog zichtbaar. Hij staat ongeveer 150 meter voor het einde van de pier.
Coördinaten: 43° 52’ 31.39” N – 08° 01’ 38.70” O
Foto: Jolanda Baaij


278 – Baily
Het Ierse Dublin werd ooit in het jaar 988 gesticht door de Vikingen. Een kilometer of tien naar het oosten, gelegen aan de Ierse Zee, staat deze prachtige vuurtoren. De eerste vuurtoren op deze landtong werd in 1667gebouwd door Sir Robert Reading. Hij bestond uit een vierkante toren met een klein huisje en een kolengestookt baken. Een nieuwe toren en huis voor de bewaarder, ontworpen door George Halpin Senior, werd voltooid op 17 maart 1814. De top van de toren stond 41 meter boven de zee, In juni 1972 werd het systeem geëlektrificeerd, met een lamp van 1500 watt in een roterende lens, die elke 15 seconden een flits produceerde die te zien is op een afstand van 26 nautische mijlen (48 km). In 1973 werden extra woningen gebouwd omdat de Baily vuurtoren een trainingsfaciliteit werd voor vuurtorenwachters die vervolgens naar andere vuurtorens zouden overstappen. Het is een 13 meter hoge granieten toren met een wit lichthuis en een rode galerij. De eerste Fresnellens (1902-1972) is te zien in het National Maritime Museum of Ireland in Dún Laoghaire. Het was de laatste Ierse vuurtoren die in 1997 geautomatiseerd werd.
Coördinaten: 53° 21’ 41.6” N – 06° 03’ 08.8” W
Foto: Colette van Eck
277 – Kleiner Preusse
Ongeveer 10 kilometer boven Bremerhaven ligt het plaatsje Wremen. Met een kleine vissershaven is het bij mooi weer een uitstekende locatie om een paar uur door te brengen, een visje te eten en een serie foto’s te maken. Op de achtergrond varen de containerschepen richting Bremerhaven. In 1906 werd de Kleiner Preusse op de dijk gebouwd. Vanwege zijn kleine formaat en zijn zwart-witte verf kreeg hij zijn naam. In 1930 werd hij ontmanteld. 75 jaar na deze ontmanteling werd de huidige toren, een replica van de oorspronkelijke, geplaatst. Dit werd gerealiseerd met de hulp van velen die het project “Wremer vuurtoren” hebben gesteund. Het is toch prachtig dat zo’n maritiem monument daar sinds 11 augustus 2005 staat. De replica is inmiddels een toeristische attractie geworden. De toren is tijdens het seizoen regelmatig open en gratis te beklimmen. Ook voor bruidsparen is het een geliefde locatie. Ik maakte de foto op 19 augustus 2017, een stralende dag. Twee maanden later, op 29 oktober werd er ook voor Nederland storm voorspeld. Hier bleef het relatief rustig, maar de dijk van Wremen werd overspoeld, de Kleiner Preusse stond in het water (zie inzet), gelukkig bleef het binnen droog.
Coördinaten: 53° 38’ 50.4” N – 08° 29’ 30.9” O


276 – Point Reyes
Point Reyes is de meest winderige plek grenzend aan de Pacific en de op één na mistigste van het Noord-Amerikaanse continent. Weken van mist, vooral tijdens de zomermaanden, verminderen vaak het zicht tot een paar honderd meter. Je vindt de vuurtoren Point Reyes in Californië, ten noordwesten van San Fransisco. Deze vuurtoren was operationeel vanaf 1870. De lens en het mechanisme van de Point Reyes Lighthouse werden in 1867 in Frankrijk gebouwd. Het uurwerkmechanisme, de glazen prisma’s en de behuizing van de vuurtoren werden met een stoomboot naar San Francisco verscheept. Het is een zestienzijdige pyramidevormige vuurtoren met een hoogte van 10,5 De lichthoogte bedraagt 81 meter. Het dak van het lichthuis is rood geschilderd. De toren werd in 1975 uit dienst genomen toen de Amerikaanse kustwacht een automatisch licht installeerde op het dak van de garage naast de toren. Alle vuurtorens in de Verenigde Staten zijn nu geautomatiseerd omdat het goedkoper is de elektronica het werk te laten doen. Het nog actieve licht geeft om de vijf seconden een witte flits. De toren is gelegen op de meest westelijke punt van het schiereiland Point Reyes, hoog boven de Stille Oceaan. Deze vuurtoren is bereikbaar na een korte, maar inspannende wandeling (308 stenen treden) vanaf de parkeerplaats. Bij harde wind is de loopbrug gesloten.
Coördinaten: 37° 59’ 44.05” N – 123° 01’ 23.34” W
Foto: Piet Kager
275 – Stadersand
Hamburg behoort met Rotterdam en Antwerpen tot de grootste havens van Europa. Op doortocht naar Denemarken krijg je vlak voor de Elbetunnel een schitterend uitzicht over de vele kranen en stapels containers in de Hamburgse haven. Om vanaf de Noordzee Hamburg te bereiken is de Elbe van levensbelang. Tientallen vuurtorens begeleiden de containerschepen veilig naar de havens van Hamburg. Zo ook het onderlicht van Stadersand. Hij staat in een industriegebied en is beschilderd met rode en witte banen. Deze toren is 22 meter hoog en heeft een lichthoogte van 20 meter. Het in de toren geplaatste licht geeft vier seconden een witte licht en is aansluitend weer vier seconden donker. Deze vuurtoren is opgebouwd uit betonringen van ca. 1,20 meter. De oorspronkelijke vuurtoren dateert uit 1897. De huidige werd operationeel in juni 1959. Aansluitend werd de oude toren op 5 augustus van dat jaar afgebroken en afgevoerd. Tussen Hamburg en Stade vaart een snelle veerboot, je vindt de vuurtoren vlakbij de aanlegsteiger van deze veerboot.
Coördinaten: 53° 37’ 20” N – 09° 31’ 53” O


274 – Castle Breakwater
Guernsey is één van de Kanaaleilanden voor de kust van Normandië. Net als Yersey, Alderney, Sark en Herm zijn deze eilanden Brits Kroonbezit. Ooit heb ik er een vakantie doorgebracht en kunnen genieten van de Engelse mentaliteit die ook hier heerst. Een auto huur je met een grote H (Hire) op de portieren. Goed zichtbaar voor de vaste bewoners die je hierdoor wat meer ruimte geven in het linksrijdend verkeer. Vanuit St. Peter Port zijn Sark en Herm, met de zogenaamde “milkboat” makkelijk te bezoeken, een fantastische ervaring. Op Guernsey smalle landwegen en prachtige strandjes en kusten. In St. Peter Port wordt iedere dag om twaalf uur bij het kasteel een kanon afgeschoten. Het havenlicht Castle Breakwater dateert waarschijnlijk uit 1850. De ronde granieten toren is 12 meter hoog en heeft een fraaie galerij. Het noordoostelijk deel van de toren is wit geschilderd, op de foto nog net zichtbaar. Deze toren heeft een lichthoogte van 14 meter. Hij heeft een continu licht dat 7,5 seconden wit weergeeft en 2,5 seconden rood. Tijdens mistig weer is er elke 15 seconden een claxon om schepen met beperkt zicht te helpen, handmatig geactiveerd door Guernsey Port Control. De vuurtoren is niet alleen een belangrijk hulpmiddel voor de scheepvaart, maar ook een populaire lokale visplek. En…als u ooit op Guernsey komt, bezoek dan Little Chapel, een met schelpen en stukjes porselein opgebouwd kapelletje.
Coördinaten: 49° 27’ 18.16” N – 02° 31’ 26.62” W
Foto: Nico de Boer
273 – Willemstad
De enige Brabantse vuurtoren staat in Willemstad. Hij is gelegen aan de Lantaarndijk op de plaats waar het Haringvliet, Volkerak en Hollands Diep bij elkaar komen. Een logische plek om het scheepvaartverkeer in goede banen te leiden. Het oorspronkelijke licht dateert al van 1696. De passerende schippers moesten “vuurgeld” betalen maar klaagden over het zwakke schijnsel. In 1820 werd een ijzeren baken neergezet. Deze werd in 1943, tijdens Tweede Wereldoorlog, afgebroken. De huidige vuurtoren is gebouwd in 1946 – 1947, is ruim 10 meter hoog en heeft een lichthoogte van 12 meter. Het is een vierkante, in baksteen opgetrokken toren en werd gebouwd door de plaatselijke aannemer Herwig. Het licht werd opgesteld in een geel geverfd lichthuis. In 1989 werd het licht gedoofd. In 2010 werd het lichthuis ontmanteld, gerenoveerd en weer teruggeplaatst. In de vuurtoren is een kleine tentoonstelling over zijn geschiedenis ingericht. Hij is beperkt open voor het publiek. De toren heeft een aantal keren te koop gestaan, maar het te lage bod heeft de gemeente Moerdijk doen beslissen de vuurtoren uit de verkoop te nemen. Men onderzoekt nu toeristische mogelijkheden.
Coördinaten: 51° 41’ 47.0” N – 04° 26’ 23.1” O
Foto: Theo Hoogendoorn


272 – Hafnarnes
Als je een vakantie in IJsland doorbrengt dan moet je een beetje geluk hebben. Regenachtige, grauwe dagen kunnen afgewisseld worden met dagen waarop de zon schijnt. Wat altijd blijft zijn de kronkelende wegen en het ruige landschap. En natuurlijk de schilderachtige kustplaatsen. Maar, knipper niet met je ogen, je bent er voorbij voordat je het weet. De oorspronkelijke vuurtoren van Hafnarnes dateert van 1912. De huidige toren werd operationeel in 1938. Het torentje is slechts 6,5 meter hoog. De lichthoogte bedraagt 17 meter. Iedere twintig seconden geven het witte, rode en groene licht een flits. In 1988 werd deze vuurtoren geëlektrificeerd. Deze vierkante, betonnen toren heeft een indrukwekkende galerij en is, zoals veel vuurtorens in IJsland, oranje geschilderd. De lantaarn is natuurlijk rood. De stenen rechts van de vuurtoren zijn de restanten van de oude toren uit 1912. Toch leuk als dit soort restanten voor het nageslacht bewaard worden. Je vindt hem aan de zuidkant van de ingang van de fjord Fáskrúðsfjörður (hoe moet je dit uitspreken?) en is de bereiken via “road” 96.
Coördinaten: 64° 52’ 27.49” N – 13° 45’ 57.97” W
Foto: Wim van der Craats
271 – Twielenfleth
Het zogenaamde Altes Land is waarschijnlijk het grootste aaneengesloten fruitteeltgebied in Europa. Je vindt er voornamelijk appel- en kersenbomen. De naam Altes Land is een verbastering van de Nedersaksische naam Olland, een verwijzing naar de Nederlandse kolonisten die het gebied in de middeleeuwen inpolderden. Priester Hendrik uit het Zuid-Hollandse Rijnsaterwoude wordt gezien als de stichter van het Altes Land. In Steinkirchen staat een standbeeld van deze priester, een kopie van dit standbeeld staat in Rijnsaterwoude. De vuurtoren Twielenfleth stond tussen 1972 en 1984 langs de Elbe als Kahlersand en werd in 1984 verplaatst naar zijn huidige locatie. Op deze plaats stond al een licht sinds 5 november 1893. Deze oude toren staat nu achter de dijk en doet dienst als monument met een kleine tentoonstelling. Ook deze zal een keer aan de beurt komen. De huidige zwart-witte gestreepte toren van glasvezelversterkte kunststof is in bedrijf sinds 26 november 1984 en is 15 meter hoog. De lichthoogte bedraagt 20 meter. Het witte, rode en groene licht gaat iedere 6 seconden even uit.
Coördinaten: 53° 36’ 20” N – 09° 33’ 28” O


270 – Argab
Een kaap is een gestel van balken met een daartegen aangebracht scherm van latten of ribben. Hij doet dienst voor de scheepvaart als een baken op het land en soms in zee. Het is een markant herkenningspunt in het landschap, waarvan het gebruik honderden jaren teruggaat. Een kaap heeft meestal geen licht en is overdag goed herkenbaar door de specifieke vorm die per kaap verschillend is. Er bestaan zowel houten als metalen kapen. Een ijzeren kaap staan bijvoorbeeld op Texel ten noorden van Oosterend. In het Deense Jutland heb je de Ringkøbing Fjord. Deze wordt door een smalle landtong gescheiden van de Noordzee. De Ringkøbing Fjord staat via het plaatsje Hvide Sande (wit zand) in verbinding met de Noordzee. Een prima plek voor de sportvisser. De kaap bij Argab staat halverwege deze landtong ten zuiden van het Hvide Sande. In het Deense Jutland zijn nog een twaalftal kapen langs de Noordzeekust te vinden. Op de Nederlandse wadden eilanden zijn er, als ik goed geteld heb, nog 8 te vinden.
Coördinaten: 55° 59’ 22.6” N – 08° 07’ 55.2” O
269 – Molo di Levante
In de buurt van het Italiaanse plaatsje Imperia, zo’n 45 kilometer oostwaarts van Monaco, is het haventje van Maurizio te vinden. Daar staat dit fraaie havenlicht. Imperia en Maurizio leven van toerisme en visserij. Als in september 2017 het water in de Egmonden met bakken uit de lucht valt en landerijen onder water lopen dan schijnt in Imperia de zon en is het tegen de 25 graden. Imperia telt zo’n 42000 inwoners en heeft een prachtige kust. Deze is jaarlijks te zien tijdens de wielerklassieker Milaan – San Remo. Het oorspronkelijk station werd in 1858 opgericht. Dit havenlicht is 6 meter hoog en heeft een lichthoogte van 10 meter. Iedere 7 seconden geeft hij twee groene flitsjes. Via de pier is dit havenlicht makkelijk te bereiken. En wat een prachtig plekje om van rust, zon en water te genieten. Het is een ronde gemetselde toren met lantaarn en zelfs een galerij. Mooi groen geschilderd in overeenstemming met het licht.
Coördinaten: 43° 52’ 31.39” N – 08° 01’ 38.69” O
Foto: Jolanda Baaij.


268 – Dalatangi
IJsland, ik ontkom niet aan mijn vooroordelen, koud, regen en mist. Maar op de dagen dat de zon schijnt biedt IJsland een adembenemend landschap. Heb het nog niet zelf mogen ervaren maar Susan heeft het mij verzekerd. De weg naar Dalatangi is een 18 kilometer lange, ruwe weg langs de noordkust van Mjóifjörður. Mjóifjörður is een lange en smalle fjord, omgeven door hoge bergen en steile kliffen met vele watervallen. Volg de weg naar het oosten zo ver als men kan gaan. Aan de ingang van de fjord vind je de vuurtoren Dalantangi. De oude vuurtoren is een historisch monument. Hij werd actief in 1895 maar al sinds 1917 niet meer operationeel. Deze stenen vuurtoren, bekleed met stucwerk, is slechts een meter of vijf hoog. Hij is wit geschilderd en heeft een rood/bruine lantaarn. Dit is de oudste overgebleven vuurtoren in oostelijk IJsland. Vanaf de vuurtoren heb je een prachtig uitzicht over de open zee. De nieuwe vuurtoren staat honderd meter verder.
Coördinaten: 65° 16’ 14.64” N – 13° 34’ 33.13” W
Foto: Susan Jongsma
267 – Somfletherwisch
Deze rood-wit gestreepte, zeskantige stalen toren staat iets landinwaarts, aan de rand van een boomgaard. In dit gebied, het zogenaamde Altes Land, wordt enorm veel fruit geteeld. In deze streek ook veel prachtige vakwerkhuizen. Om bij de toren te komen moet je een paar honderd meter wandelen over particulier terrein. Dit Oberfeuer, zoals de Duitsers zeggen, staat een kleine kilometer van het Unterfeuer. Via een wenteltrap is het mogelijk in het lichthuis te komen. Deze toren is 35 meter hoog en heeft een lichthoogte van 32 meter. Hij staat op de zuidoever van de Elbe, bij het plaatsje Jork, niet zo ver boven Hamburg. Het licht gaat vier seconden aan, vier seconden uit. De toren werd op 25 februari 1907 in gebruik genomen. Het is verbazingwekkend hoeveel vuurtorens er langs de Elbe staan. Als je de dijk beklimt en om je heen kijkt tel je er zo een handvol. Deze vuurtoren is vrijwel identiek aan de vuurtorens Grünedeich en Krautsand. Deze zullen later in de serie aan de beurt komen.
Coördinaten: 53° 33’ 50” N – 09° 39’ 00” O


266 – Phare du Cap Ferrat
Cap Ferrat is een schiereiland aan de Côte d’Azur in de omgeving van Nice. Op de uiterste zuidpunt van het schiereiland staat deze moderne vuurtoren aan de, hoe kan het ook anders, Avenue du Phare. Van hieruit een prachtig uitzicht over de kust. Je zal er toch vuurtorenwachter mogen zijn. Het oorspronkelijke station dateert uit 1838. Ook deze toren werd in 1944 door de Duitsers vernietigd. De huidige toren is gebouwd vanaf 1949 en werd in 1952 actief. Deze vuurtoren is 34 meter hoog en heeft een lichthoogte van 71 meter. Het licht geeft iedere 3 seconden een witte flits en is volledig geautomatiseerd. Het is een achthoekige stenen toren met een vijfhoekige basis, met een fraaie galerij aan de bovenkant. De lantaarn is groen met een wit dak. Dit is een van de oudste lichtstations aan de Côte d’Azur, samen met Cap Camarat en Antibes. Sinds 13 december 2012 is het een historisch monument.
Coördinaten: 43° 40’ 31” N – 07° 19’ 37” O
Foto: Pieter Halewas
265 – Zeughoek
De stalen lichtopstand Zeughoek dateert uit 1918 en stond oorspronkelijk in Den Oever. Na de inpoldering van de Wieringermeer werd hij verplaatst naar de nieuwe Wieringermeerdijk bij Zeughoek. In december 1930 werd hij daar opnieuw opgebouwd. Deze lichtopstand raakte in verval en is in 1969 vervangen door een nieuw exemplaar van hetzelfde type. De vierkante toren kreeg echter geen lichthuis meer. De twee boven elkaar geplaatste optieken, met elektrische lampen, konden zonder de bescherming van een overkapping. Het licht kreeg twee smalle rode sectoren aan weerszijde van een brede witte sector. De hoogte is 14 meter, de lichthoogte 16 meter. De lichtfrequentie bedroeg vijf seconden aan, vijf seconden uit. In 2009 werd het licht gedoofd. Hij staat nu nog steeds als een stoer baken op de dijk, langs de Noorderdijkweg, een kilometer of zeven ten zuidoosten van Den Oever, daar waar de dijk een knik maakt. Schapen houden de wacht….
Coördinaten: 52° 50’ 44.6” N – 05° 06’ 49.4” O


264 – Mielstack
Langs de Elbe staan tientallen vuurtorens die er voor zorgen dat de gigantische containerschepen de havenstad Hamburg veilig kunnen bereiken. Hamburg is na Rotterdam en Antwerpen de grootste haven van Europa. De oude vuurtoren van Mielstack is 16 meter hoog maar heeft een lichthoogte van slechts 13 meter. Hij werd op 25 februari 1907 in gebruik genomen. Deze vierkante toren met ronde lantaarn en galerij is voornamelijk wit geschilderd. Aan één kant is het huis van de voormalige vuurtorenwachter gebrouwd. Oorspronkelijk was het dak van het lichthuis bruin geschilderd, inmiddels grijs. Het licht ging vier seconden aan en vier seconden uit. Deze vuurtoren staat tussen de woonhuizen, direct aan de dijk. Door het steeds hoger worden van de container schepen is, door de lage lichthoogte, deze toren helaas niet meer bruikbaar gebleken en in 2009 buiten gebruik gesteld. Het pand werd op 22 juni 2012 voor Euro 310.000,- aan een particulier verkocht. U kunt de toren vinden 600 meter ten zuidoosten van de monding van de rivier de Lühe. In de nabije omgeving zijn nieuwe, hogere vuurtorens gebouwd. Deze zullen in de komende tijd aan de beurt komen. Ik draag deze toren op aan mijn Duitse vrienden Günther, Carola en Hans-Gerd.
Coördinaten: 53° 34’ 06” N – 09° 38’ 31” O.
263 – Carteret
De vuurtoren van Carteret werd in 1837 gebouwd op de kliffen van Cape Carteret. Liefhebbers van Frankrijk weten dat je Carteret vindt aan de westkant van Normandië. Het is een vierkante toren met lantaarn en galerij op een rechthoekig gebouw. In 1870 werden twee huizen voor de vuurtorenwachters toegevoegd. De vuurtoren werd geëlektrificeerd in 1937 en volledig geautomatiseerd in 1976, maar het gebouw is in dienst gebleven als regionaal controlecentrum voor scheepsverkeer en helpt de navigatie langs de westkant van het schiereiland. Hij is 18 meter hoog, maar door de ligging op de klif bedraagt de lichthoogte 84 meter. Om de 15 seconden geeft hij drie witte flitsen in een 2 + 1 patroon. Deze vuurtoren is niet beschilderd. In 1944 werd de vuurtoren na D-day door Duitse troepen grotendeels vernietigd, maar na de oorlog weer in zijn oude luister hersteld. Je vindt de toren aan het einde van de Route du Sémaphore, ongeveer 2 kilometer ten westen van Carteret. Parkeergelegenheid is ruim aanwezig. Vanaf de veerboten die tussen Carteret en de Britse Kanaaleilanden varen heb je een fraai uitzicht op deze toren.
Coördinaten: 49° 22’ 25” N – 1° 48’ 24” O
Foto Bart Matthaei


262 – Hoorn
Ook deze week blijven we nog dicht bij huis. U zult denken Hoorn, staat daar een vuurtorentje? Zeker…! Hoorn, ooit een florerende handelsstad, kreeg in 1357 stadsrechten. Al in de zeventiende eeuw stond er op het Lantaarndijkje een havenlicht. De naam Lantaarndijkje verwijst naar dit licht. In 1934 besloot het gemeentebestuur het huisje onder de lantaarn, ooit gebouwd voor de misthoorn, af te laten breken. Het huisje werd gebruikt door jongelui, die daar “niet te noemen” handelingen zouden verrichten. In 1968 werd het torentje gedemonteerd omdat het op het punt stond in te storten. Het duurde bijna tien jaar om geld voor herbouw bij elkaar te krijgen. Het huidige torentje is gebouwd in 1977 en is, naast de jongens van Bontekoe, al jaren beeldbepalend. Een jaar of vijf heeft er geen licht gebrand. Vandalen hadden ervoor gezorgd dat de elektrische leidingen en de trap waren vernield. Maar dit jaar zijn de leidingen hersteld en kan het licht, inmiddels gevoed door zonnepanelen, weer branden. Voor de navigatie is het licht natuurlijk niet meer nodig, maar Hoorn beseft hoe belangrijk het is dit stukje erfgoed te koesteren. Een bijzonder hoekje in Hoorn, is zeer fotogeniek en een bezoek meer dan waard.
Coördinaten: 52° 37’ 57.93” N – 5° 3’ 50.67” O
261 – Den Oever
Onderweg vanuit Noord-Holland naar Friesland was de vuurtoren van Den Oever jarenlang links, voordat je de Afsluitdijk op reed, niet te missen. Hij is gebouwd in 1885 en stond tot 1930 in het westelijk deel van Wieringen. In 1932 werd het torentje opgebouwd op de locatie naast de Afsluitdijk. Vanaf dat moment scheen het licht in de richting van het IJsselmeer en niet meer richting de Waddenzee. De in verval geraakte toren werd in 1969 vervangen door een identiek exemplaar. De toren is 14 meter hoog. Met rode en groene sectoren en een smalle witte sector gaf het licht leiding naar de ingang van de Stevinsluizen. Sinds 1998 is het een Rijksmonument. Op 15 april 2009 werd het licht gedoofd. In maart van dit jaar moest de toren nogmaals verplaatst worden, ditmaal in verband met noodzakelijke aanpassingen aan de Afsluitdijk. Nu naar het puntje van de Oostkade in de haven van Den Oever. Hiervoor moest de toren volledig gedemonteerd en weer opgebouwd worden. De havendam werd verlengd en ook was een nieuw fundament voor de toren noodzakelijk. Om de vuurtoren voor Den Oever en haar bezoekers extra waarde te geven, is besloten het licht in de vuurtoren weer aan te brengen. Het licht wordt niet gebruikt voor de scheepvaart maar is vanaf het dorp wel te zien. De toren is een belangrijk symbool van de culturele geschiedenis van Den Oever. Het is goed dat hij behouden is.
Coördinaten: 52° 56’ 13.95” N – 5° 2’ 7,57” O


260 – Pelican Point
Het oorspronkelijke station werd opgericht in 1916. De huidige vuurtoren werd operationeel in 1932 en is te vinden aan de westkant van Walvis Bay. Het is een 34 meter hoge, gietijzeren toren met galerij. De lichthoogte bedraagt 35 meter. Iedere 20 seconden geeft hij drie witte flitsen. Tussen de drie flitsen zit 3,6 seconden. De lantaarn is rood geschilderd. Vreemd dat er in 1932 voor werd gekozen de toren te schilderen in de kleuren grijs en wit. Gezien de vaak mistige omstandigheden in die regio kon hij overdag niet echt als baken fungeren. In de inmiddels naastgelegen Lodge kan overnacht worden.
In onze reis door Namibië was een kajaktocht tussen de zeehonden opgenomen. Vanuit Swakopmund, ook daar hebben wij een mooie vuurtoren voor Frits gefotografeerd, zouden we in de vroegte naar Walvis Bay gaan. We wisten op voorhand, dat ook daar een vuurtoren zou staan. Op de ochtend van de kajaktocht verzamelden wij op de afgesproken plaats. We moesten plaatsnemen in een 4WD. Halverwege de rit stopte de chauffeur en zette zijn auto in de 4w Drive. Hij vertelde dat je zonder gewoon niet verder kan over het zoutvlakte achtige strand. Mistig weer, maar naarmate de reis vorderde doemde in de verte de vuurtoren op, Pelican Point. Een machtig gebouw, in alle eenzaamheid en op een zeer bijzondere plek. De chauffeur en de gids waren zo vriendelijk om op ons verzoek even te stoppen voor een foto moment. Toen wij vertelden waarom, kwamen ze met prachtige verhalen over de vuurtoren. De toren en het gebouw erbij waren vroeger alleen per boot bereikbaar. Het bijgebouw deed dienst als huisvesting voor de vuurtoren staf en stond op houten palen, zodat de wind eronder door kon waaien.
Dat werkte goed, behalve bij zuidwestenwind. Dan vormde er zich een duin van zand tegen de palen. Als het zand niet op tijd door een bulldozer weggehaald werd, dan zou het gebouw helemaal onder het stuifzand verdwijnen. Om dit tegen te gaan is er later voor een andere vorm gekozen. Beton en 3 meter hoger. Bevoorrading ging per boot. Er is een tragisch verhaal van een motorstoring op de boot tussen Walvisbaai en Pelican Point. De boot werd getest nadat de bemanningsleden de motor hadden schoongemaakt. Tegen de regels in bleef er niemand achter op de vuurtoren. Al wat de 3 mannen bij zich hadden was een klein stukje touw, maar te kort om dienst te doen als soort anker. Geen communicatieapparatuur aan boord, een onbemande vuurtoren. Graham Auret, de beste zwemmer van de drie, dook overboord en zou proberen de toren te bereiken.
Helaas is het laatste wat de achterblijvers op de boot van hem hebben gezien, zijn hoofd, net boven water in de verte. Hij is nooit aangekomen en zijn lichaam is nooit gevonden. Uiteindelijk kwam een toevallig passerende vissersboot te hulp. Bijzondere verhalen die de kajaktocht met de zeehonden, voor ons nog bijzonderder maakte. Met de belofte een exemplaar van het “Contact met de Egmonden”, waarin opgenomen dit artikel, op te sturen nemen we afscheid. En Frits is weer een vuurtoren rijker.
Coördinaten: 22° 53’ 26” Z – 14° 26’ 12” O
Tekst: René Polle, foto’s: Colette van Eck


259 – La Croix
In Bretagne, in het zuiden van Finistère, is het historische plaatsje Concarneau te vinden. In het hart van Concarneau vindt je een prachtige gesloten vestingstad. Je wordt als het ware naar binnen getrokken en vindt er heerlijke nostalgische straatjes en een imposante borstwering. Plan een bezoek aan deze vestingstad wel in de vroege ochtenduren, het is één van de meest bezochte plekken in Bretagne. Een vissershaven en strandjes maken het af. Aan de Place de la Croix is dit fraaie vuurtorentje te vinden, genoemd naar het plein waarop hij staat, een 300 meter ten westen van de haveningang en schuin tegenover een kapelletje met de zelfde naam. Deze vuurtoren is actief sinds 1848 en werd op 19 augustus 1943 geëlektrificeerd. Het torentje is 12 meter hoog en heeft een lichthoogte van 14 meter. Het is een cilindrische stenen toren met lantaarn en galerij, opgetrokken vanuit een kleine technische ruimte. Natuurlijk is de toren wit geschilderd en tonen de railing van de galerij en het lantaarndak de kleur rood. Om de twaalf seconden geeft het licht drie witte flitsen.
Coördinaten: 47° 52’ 9.01” N – 3° 55’ 5.02” W
258 – Jesser Point
Jesser Point is te vinden op een klif aan de zuidkant van Sodwana Bay. Sodwana Bay is een ongerept juweel aan de oostkust van Zuid-Afrika, een smalle strook van beboste duinen gelegen langs de KwaZulu Natal kust, tussen St. Lucia en het meer van Sibayi. Je kunt er kamperen, vindt er luxe pensions, hotels en lodges. Zo kan aan ieder gewenst comfort voldaan worden. In de vijftiger jaren werd het uitgeroepen tot nationaal park. Je kunt er snorkelen, duiken en vissen. Geclassificeerd als één van de beste duiklocaties in de wereld trekt de baai jaarlijks zo’n 35.000 duikers. Je vindt er ongeveer 95 soorten harde en zachte koralen, sponzen en andere ongewervelden en rond de 1200 vissoorten. De vuurtoren werd actief in 1986. Hij heeft een hoogte van 11 meter. De lichthoogte bedraagt 61 meter. Om de veertig seconden geeft hij vier witte flitsen, met een tussenpose van 4 seconden. Het is een ronde cilindervormige betonnen toren, met lantaarn en galerij. De toren zelf is wit geschilderd maar heeft natuurlijk een rood lichthuis. Jesser Point is via de weg goed bereikbaar.
Coördinaten: 27° 32’ 43” Z – 32° 40’ 39” O
Foto: Wim van der Craats


257- Sædding Strand Forfyr
Sædding, een badplaats ten noordwesten van Esbjerg. De vertaling van Sædding is Waddenzee. Een toepasselijke naam voor het gebied tussen het vasteland en het schiereiland Skallingen en het waddeneiland Fanø. Het strand is er ruim drie kilometer lang, aan de duinvoet voorzien van een verhard wandel/fietspad. Diverse vrije parkeerplaatsen en trappen naar beneden maken het strand makkelijk bereikbaar. Vrijstaande woningen geven mede aan dat er in Denemarken nog voldoende ruimte is. De geschiedenis van dit torentje gaat terug tot 1873. Samen met de landinwaarts geplaatste toren werd de toegang tot de smalle zeestraat tussen Skallingen en Fanø beveilgd. Tot 2006 was het licht geplaatst in het huis van de vuurtorenwachter, ca. 10 meter achter de huidige. De lens unit uit dat huis is verhuisd naar Maritieme Museum aan de Tarphagevej 2 in Esbjerg. Het nieuwe licht staat aan de rand van de duinen, inmiddels al voor een deel aan het oog onttrokken door oprukkende duinrozen. Het torentje is maar een paar meter hoog, de lichthoogte bedraagt 13 meter. Iedere 2 seconden geeft hij een heldere witte flits.
Coördinaten: ca. 55° 29.74′ N – 08° 23.86’ O
256 – Fuencaliente
La Palma is het meest noordwestelijk gelegen eiland van de Canarische eilanden. Het onderscheidt zich van de andere Canarische eilanden door het ontbreken van massatoerisme. Voornamelijk wandelaars bezoeken het eiland voor de prachtige natuur. Fuencaliente, een plaats in het diepe zuiden van La Palma, is vernoemd naar de tot het einde van de 17e eeuw aanwezige geneeskrachtige warmwaterbron. Door de uitbarsting van de nabijgelegen vulkaan San Antonio is de bron in 1677 onder de lava bedolven. Het oorspronkelijk station dateert van 1903. De ronde cilindrische stenen toren links op de foto is ongeveer 12 meter hoog en is opgetrokken vanuit het huis van vuurtorenwachter. Deze toren werd in 1939 door een aardbeving zwaar beschadigd. Sinds 1985 is hij niet meer actief. Rond 2003 werd deze historische toren gerestaureerd. Vanaf 1985 werd de vuurtoren rechts op de foto actief. Deze betonnen toren heeft een dubbele galerij. Hij is 24 meter hoog en heeft een lichthoogte van 36 meter. Zoals bij veel vuurtorens domineren de kleuren rood en wit. Iedere 18 seconden geeft hij drie witte knipperingen. De toren staat 13 kilometer ten zuiden van Los Canarios en is bereikbaar vis een weg met veel haarspeldbochten.
Coördinaten: 28° 27’ 19.27” N – 17° 50’ 35.17” W
Foto: Jos Glorie


255 – Saint-Antoine
In het noordoosten van Bretagne kom je vele, vaak vreemdsoortige vuurtorentjes tegen. Het oorspronkelijke station werd opgericht in 1863. Het torentje Saint-Antoine vind je in de gemeente Pleubian in het departement Côtes-d’Armor, temidden van landerijen en bereikbaar via een slingerend landweggetje. Net als je denkt dat je totaal verkeerd zit wordt hij zichtbaar. Zoals zeer veel Franse vuurtorens werd ook deze in de Tweede Wereldoorlog vernield. Na de oorlog werd de toren herbouwd en in juli 1949 opnieuw in gebruik genomen. Het bouwsel is slechts 6 meter hoog, maar door de ligging op een heuvel bedraagt de lichthoogte 34 meter. Iedere 4 seconden geeft hij een rood licht door een venster dat op een dakkapel lijkt. Bretagne (in het Bretons : Breizh) is het wat eigenwijze deel van Frankrijk waar ze niet veel op hebben met de regeltjes van Parijs. Tot aan de Franse revolutie was het een zelfstandige provincie. Een bij wielerliefhebbers bekende Breton is natuurlijk Lucien Petit-Breton, die als eerste Fransman de Tour de France tweemaal wist te winnen (1907 en 1908). En….niet te vergeten Bernard Hinault, vijfmaal winnaar van de Tour!
Coördinaten: ca. 48° 51′ 09 N – 03° 07′ 05” W
254 – Schulpengat
In Huisduinen, iets ten noorden van Fort Kijkduin is de toren Schulpengat te vinden. Dit onder het toeziend oog van de bekendere Lange Jaap. Om vanaf de Noordzee de Waddenzee op te kunnen varen is het Marsdiep de enige toegang. Belangrijke vaargeulen waren het Molengat en het Schulpengat. Als je regelmatig vanuit Den Helder naar Texel vaart zijn dit zeer bekende namen. In de jaren 1948 – 1949 werd het geleidelicht Schulpengat gebouwd. Het licht kreeg een plaats boven in de toren. Al na een paar jaar bleek dit geleidelicht gedeeltelijk over ondiepten te leiden. In 1954 werd een rode en groene sector toegevoegd om de ondiepten te markeren. In 1966 werd de functie van de lichtenlijn op Texel overgenomen. De toren is 18 meter hoog en had een lichthoogte van 28 meter. De zeebodem ten westen van Huisduinen is inmiddels zo sterk gewijzigd dat het Schulpengat als vaargeul verdween. De toren heeft niet de status van Rijksmonument gekregen maar staat wel op een uniek plekje met van hieruit een fraai uitzicht over het onbewoonde eilandje Noorderhaaks (Razende Bol).
Coördinaten: 52° 57′ 07.2” N – 04° 43′ 17.0” O


253 – Baagø
Vanuit Assens op Fünen is het een half uur varen naar het eiland Baagø. Voor 85 kronen (zo’n 12 Euro), ga je heen en weer. Het hoogste punt van eiland ligt 8 meter boven de zeespiegel. De gelijknamige vuurtoren op dit eiland stond al een paar jaar op mijn verlanglijstje. Baagø ligt in de Kleine Belt tussen Fünen en Jutland. Al in 1705 brandde er een vuurkorf op dit eiland, daarvan is helaas niets bewaard gebleven. De huidige toren dateert uit 1816. Hij is 8 meter hoog en heeft een lichthoogte van 12 meter. Op 13 november 1872 vond er een stormvloed plaats, de vuurtoren heeft toen kortstondig in het water gestaan, een markering op de toren geeft dit aan. Tijdens mijn bezoek op de nazomerse dag in september 2014 is dat moeilijk voor te stellen. Vanuit het haventje op Baagø is het slechts 400 meter lopen naar de vuurtoren. Je bent er bijna altijd alleen. Gedurende de zomermaanden kan de toren vrij beklommen worden. Men verwacht dat je 10 kronen in de melkbus deponeert. Oh ja, Egmonders, vlak bij de vuurtoren is het goed vissen….
Coördinaten: 55°17’43.9” N – 09°47’55.5” O
252 – Le Crotoy
Als ik voorheen een vakantie in Bretagne plande dan was het instappen en als een speer de 1000 tot 1200 kilometer rijden. Iedere dag van de drie weken vakantie moest worden benut. Later realiseer je je dat het ook anders kan. In 2012 daarom een B&B geboekt op de route naar Bretagne. De eigenaar gaf de fantastische tip eens niet de gangbare route via Gent en Lille te rijden maar via Brugge langs de Belgische en Franse kust naar het zuiden af te zakken. In het noordwesten van Frankrijk rij je dan door de Picardie. Met een vaak heuvelachtig landschap, talloze kastelen en abdijen. Uiteraard een reden deze rit te combineren met het vastleggen van een aantal vuurtorens. Maar…Le Crotoy kende ik niet, ligt aan de monding van de Somme en heb ik toen gemist. Ryanne was op fietsvakantie in die regio, met de fiets, hondenfietskar en hond in de stoomtrein van St. Valéry naar Le Crotoy gestapt om vervolgens langs de kust terug te fietsen. Tja…dan komt ze deze vuurtoren tegen en legt hem voor mij vast met een i-phone. Het oorspronkelijke station dateert van 1851. Na diverse veranderingen werd deze in 1944 door de Duitsers verwoest. Het huidige licht werd operationeel in 1948. Deze is geplaatst op een betonnen statief en heeft zelfs een galerij. Hij is elf meter hoog en heeft een lichthoogte van 19 meter. Iedere zes seconden geeft het licht twee rode flitsen. Je kunt hem vinden in een klein park aan de voet van de Rue du Phare in Le Crotoy, aan de noordkant van de ingang van de Somme. Ryanne bedankt !
Coördinaten: 50° 07’ 44” N – 1° 22’ 30” O
Foto: Ryanne Richter Uitdenbogaardt


251 – Wipvuur Skagen
In het noorden van het Deense Jutland is de plaats Skagen te vinden. Geel is de kleur van Skagen, bijna alle huizen zijn in die kleur geschilderd. Het is niet zonder reden dat de mensen van Skagen trots zijn op hun stad, de enige in Denemarken met vier vuurtorens. Toegegeven, het wipvuur (vippefyr) is een museumkopie en de tweede is al 150 jaar niet meer actief, maar toch. Het wipvuur van Skagen was in 1561 de eerste vuurtoren van Denemarken. Een wipvuur lijkt op de wip uit de speeltuin. Aan de ene kant hangt een ketting met een metalen korf. Daarin brandt het vuur. Trekt men aan de andere kant de wip naar beneden, dan gaat de vuurkorf de lucht in. Het gebruik is simpel; de korf laten zakken, brandstof aanvullen en weer hijsen. Je vindt hem aan de oostelijke kustweg, net ten noorden van Skagen op een kleine heuveltop. Gedurende de zomermaanden wordt Skagen overspoeld door toeristen. Ze komen af op de wandelende duinen en de kunst in de musea van Skagen. Het Skagens museum en het huis van de schilders Michael en Anna Ancher staan op de lijst van de meest bezochte musea in Denemarken. Ook Egmond aan Zee had in 1615 al twee vuren, één voor of in de vuurboet (een stenen huisje) en één in een vuurkorf, opgehesen aan een houten paal. Zou het niet prachtig zijn als op het Vuurboetsduin ooit weer een replica van een vuurboet staat?
Coördinaten: 57° 53′ 36.44″ N – 10° 36′ 29.49” O
250 – Keri
Het eiland Zákynthos ligt in de Ionische Zee, ten zuidwesten van het Griekse vasteland en heeft de bijnaam Il fiore di Levante (de Bloem van het Oosten), ooit gegeven door de Venetianen. Zoals veel Griekse eilanden is het een geliefde toeristische bestemming. Het is een heerlijk eiland met een mooie natuur, een heldere blauwe zee, en geweldige zandstranden. De vuurtoren staat op Cape Keri, de zuidpunt van het eiland. Het gebied staat bekend om zijn spectaculaire kliffen. Het is niet onmogelijk dat door erosie de toren eens in zee zal zakken, de afstand tot de rand van de klif is slechts negen meter. Deze vuurtoren werd actief in 1925., is slechts 7,5 meter hoog maar heeft door de ligging een lichthoogte van 194 meter. Iedere 10 seconden geeft hij een witte flits. Het is een cilindervormige gemetselde toren met galerij, aan de zeekant tegen het huis van de vuurtorenwachter gebouwd. Hij staat op een prachtige plek tussen de bossen met een geweldig uitzicht over de Ionische Zee. Vanuit het dorpje Keri leidt een verharde weg naar een parkeerplaats vlak bij de toren. Vooral aan het einde van de dag staat deze vol. Genieters van een zonsondergang komen hier dan volop aan hun trekken. Deze vuurtoren is helaas niet open voor het publiek.
Coördinaten: 37° 40’ 0” N – 20° 49’ 0” O
Foto: Colette van Eck


249 – La Croix
Bretagne, het wat eigengereide deel van Frankrijk, was jarenlang mijn favoriete vakantiebestemming. Dit met een voorzichtige voorkeur voor het departement Côtes-d’Armor. Dit departement heeft veel te bieden, woeste kusten met heel veel klifpaden en leuke dorpen waar het altijd markt lijkt te zijn. Ja, en natuurlijk met de zee dichtbij. De zandstranden moet je soms even zoeken, maar dat is het waard. Tot een uur of vier zijn ze rustig, daarna komen de Fransen. Vaak op zoek naar schelpdieren voor de avondmaaltijd. Voorbij de monding van Le Trieux staat de vuurtoren la Croix. Hij staat tussen het Ile de Bréhat en het vasteland. De oorspronkelijke toren werd gebouwd tussen 1865 en 1867. Op 15 oktober 1867 werd het licht ontstoken. Het is een cilindervormige toren van 13 meter hoog met een kleine aangrenzende toren en trap. De lichthoogte bedraagt 15 meter. In 1944 werd het bovenste deel van de toren door het Duitse leger verwoest. In 1949 werd deze vuurtoren weer in dezelfde stijl herbouwd, voornamelijk met stenen van de oude vuurtoren. Door de gekartelde galerij lijkt hij eerder op een burcht dan op een vuurtoren. Iedere 4 seconden geeft hij een witte flits. De bovenkant is rood geschilderd.
Coördinaten: 48° 50′ 13.99″ N – 3° 3′ 14” W
248 – La Madonetta
Corsica, het eiland waar Napoleon werd geboren. De 100ste editie van de Ronde van Frankrijk ging op dit eiland van start op zaterdag 29 juni 2013 in Porto-Vecchio. Corsica was de enige regio van Frankrijk die in de afgelopen 100 edities van de Tour nog nooit was aangedaan. In het algemeen klassement was Chris Froome oppermachtig. Hij pakte de gele trui in de achtste etappe en stond de leiding in het algemeen klassement niet meer af. Indrukwekkend voor de kijkers was het fantastische landschap van dit eiland. Voor Wim Groen aanleiding daar een vakantie door te brengen. En dan levert het ook nog een mooie vuurtoren op. Op het zuidelijk deel van het eiland ligt het stadje Bonifacio, de parel van Corsica. Een prachtig oud stadje met vestingmuren. Een kleine vijf kilometer verder de vuurtoren La Madonetta. Deze vuurtoren is actief sinds 1854. Het is een 12 meter hoge toren met galerij. De lichthoogte is 28 meter. Hij verrijst uit het huis van de vuurtorenwachter en is opvallend rood geschilderd. Hij geeft tevens een rood licht, 2 seconden aan, 2 seconden uit. De toren staat op een opmerkelijke plaats, een driehoekig blok zandsteen, door een smalle strook met het vasteland verbonden.
Coördinaten: 41° 23′ 13.09” N – 9° 8′ 39.73” O
Foto: Wim Groen


247 – Sisserodde
Aan de zuidkant van het Deense eiland Fünen, niet ver van Faborg is dit vuurtorentje te vinden. Hij staat op de landtong Bjerne Langgyde, een drie kilometer ten zuid-oosten van Bjerne en beveiligt de nauwe doorgang tussen het vasteland en het eiland Bjørnø. Deze vuurtoren is op zijn dak uitgerust met een zogenaamd PEL (Port Entry Light) licht. Een zeer krachtig hoeklicht dat een 2 graden brede witte lichtbundel uitzendt. Het torentje is 5 meter hoog en heeft een lichthoogte van 8 meter. Iedere 2 seconden geeft het PEL licht een witte lichtflits. Door het venster onder het schuine dak schijnt tevens, afhankelijk van de hoek, een wit, rood of groen licht, 1 seconde aan, 1 seconde uit. De witte, houten toren met de bekende rode band staat op een betonnen voet. Fünen (Fyn) is het tweede grootste eiland van Denemarken. Een eiland met zacht glooiende heuvels en veel vakwerk boerderijen met rieten daken. Vanuit Nederland makkelijk met de ferry te bereiken (50 minuten varen) vanuit Fynshav op Als naar Bøjden. Voor zo’n 30 euro sta je aan de overkant.
Coördinaten: 55° 04′ 34.43″ N – 10° 13′ 40.18” O
246 – Umhlanga
Aan de oostkust van Zuid-Afrika ligt de stad Durban. Deze stad telt zo’n 600.000 inwoners. Het is dankzij de aantrekkelijke stranden en het subtropisch klimaat een geliefde vakantiebestemming. Deze stranden strekken zich een paar honderd kilometer naar het noorden uit. De haven is één van de grootste natuurlijke havens van de wereld. De prachtige vuurtoren Umhlanga staat op het strand voor het Inter Continental Hotel, een kilometer of 15 ten noorden van Durban. Hij is actief sinds 25 november 1954. De toren is 21 meter hoog en heeft een lichthoogte van 25 meter. Iedere 20 seconden geeft hij drie witte flitsen, deze zijn bij helder weer zichtbaar tot 24 nautische mijlen. Het is een cilindervormige, betonnen toren. He bovenste kwartdeel van de vuurtoren is in een opvallende rode kleur geschilderd, die eveneens als baken fungeert. Wim: “Ik kon deze vuurtoren fotograferen vanaf een wandelpier die vrij ver in zee doorloopt”. Op afspraak kan de toren bezichtigd worden. Zuid-Afrika is nog steeds een land van grote tegenstellingen. De apartheid is dan wel afgeschaft, maar op een bepaalde manier nog steeds merkbaar.
Coördinaten: 29° 43′ 41.57” Z – 31° 05′ 18.20” O
Foto: Wim van der Craats


245 – Røsnæs
Aan het einde van een landtong in het westen van het eiland Sjælland is deze
fraaie vuurtoren te vinden. Vanaf de parkeerplaats is het slechts een minuut of
tien wandelen om hem te bereiken. Het is een smalle, heuvelachtige, beboste
landtong met naar alle kanten een prachtig uitzicht over het water. In 1844
gebouwd met een hoogte van 11 meter, maar in 1859 verhoogd tot 15 meter.
De lichthoogte bedraagt 24 meter. Iedere 15 seconden geeft deze vuurtoren een
lichtflits. Hij zorgt er voor dat het binnenvaren van de Kalundborg Fjord
veilig kan gebeuren. Met de aanwezigheid van een klein restaurantje worden de
bezoekers wat langer vastgehouden. Je kunt deze vuurtoren beklimmen, beneden
hangen wat stenen aan een touwtje. Iedere bezoeker krijgt er één mee als hij
naar boven wil. Zijn de stenen op dan moet je wachten tot er weer iemand naar
beneden komt. Boven gekomen moet je je door een klein luikje wringen om op de
galerij te komen. Maar van hier zijn bij helder weer de Grote Belt brug, het
eiland Samsø en zelfs Fünen te zien. Het is een heerlijk plekje, je hebt moeite
te beslissen om weer huiswaarts te gaan.
Coördinaten: 55° 44′ 36.20″ N – 10° 52′ 10.12” O
244 – Cape Reinga
In het noorden van het Nieuw-Zeelandse Noordereiland is deze fraaie vuurtoren te vinden. Hij staat op een spectaculaire locatie waar de Tasmanzee en de Stille Oceaan samenkomen, wat leidt tot een prachtige kleurverandering in het water. Bereikbaar via de weg van Kaitaia. Vanaf de parkeerplaats moet je de laatste 600 meter wandelen. Deze vuurtoren is gebouwd in 1941 en in mei van dat jaar in gebruik genomen. Hij verving de Kaap Maria Van Diemen vuurtoren op het nabijgelegen Motuopao eiland. De laatste was door de altijd ruwe zee moeilijk bereikbaar. Om veiligheidsredenen besloot men de toren naar Cape Reinga te verplaatsen. De complete lantaarn hulpstukken werden hergebruikt. In 1987 automatiseerde men de toren en verdween de laatste vuurtorenwachter. Men bedient de toren nu vanuit Wellington. Het licht krijgt voeding van batterijen die door middel van zonnepanelen worden opgeladen en geeft iedere twaalf seconden een witte flits. Zichtbaar zo’n 19 nautische mijl (35 kilometer). Deze vuurtoren is 10 meter hoog maar torent 165 meter boven de zeespiegel. Het is een achthoekige betonnen toren met een fraai modern uiterlijk. Rob: “Voor mijn opleiding ‘Sport & Bewegen’ liep ik stage in Nieuw-Zeeland. Het was vanaf mijn verblijfplaats wel vijf uur rijden om bij deze vuurtoren te komen, maar meer dan de moeite waard”.
Coördinaten: 34° 25′ 35.9” Z – 172° 40′ 39.5” O
Foto: Rob Lansbergen


243 – Langerodde
In het noorden van Denemarken, ten zuiden van de Limfjord is dit kleine “vuurtorentje” te vinden. Hij staat midden in een prachtig wandel- en natuurgebied. Je kunt de auto parkeren bij een klein kerkje. Vanaf daar is het torentje na een goed kwartier wandelen prima bereikbaar. Onderweg kom je, in the middle of nowhere, een prachtige vakantiewoning tegen. Wat zijn er in Jutland toch veel mooie plekjes te vinden. Alhoewel het licht van dit vuurtorentje vanaf het water goed zichtbaar is staat hij verscholen tussen wat bomen en struiken. Hij markeert de zuidwestelijke ingang van de Salling Sund. Met een hoogte van slechts 3 meter heeft hij toch nog een lichthoogte van 9 meter. Het licht gaat twee seconden aan en twee seconden uit. Afhankelijk van de hoek is dan een wit, rood of groen licht zichtbaar. Het torentje is operationeel vanaf 1911 en nog steeds actief. Al deze “huisjestorens” zijn wit geschilderd met de bekende rode band. Je vindt er tientallen in Denemarken.
Coördinaten: 56° 42′ 46.8” N – 08° 50′ 02.1” O
242 – Ákra Kryonéri (Cape Krionero)
Het eiland Zákynthos ligt in de Ionische Zee, ten zuidwesten van het Griekse vasteland en heeft de bijnaam Il fiore di Levante (de Bloem van het Oosten), ooit gegeven door de Venetianen. Zoals veel Griekse eilanden is het een geliefde toeristische bestemming. De totale kustlengte is ongeveer 123 kilometer. De naam Zakynthos komt van de zoon van Dardanus die “Zakynthos” heette. Dardanus was de koning van Troje en volgens de mythe heeft hij de eerste stad op het eiland gebouwd. Het is een heerlijk eiland met een mooie natuur, een heldere blauwe zee, steile rotsformaties en geweldige zandstranden. De aanwezigheid van vuurtorens maakt het plaatje compleet. Het oorspronkelijk station dateert van 1869, het is niet helemaal duidelijk wanneer de huidige toren werd gebouwd. Deze vierkante betonnen toren was oorspronkelijk wit geschilderd en is 8 meter hoog. Het onderhoud zal niet optimaal zijn, de betonrot is duidelijk zichtbaar. De lichthoogte bedraagt 21 meter. Iedere 16 seconden geeft hij twee witte flitsen. Dit licht markeert het smalste punt van de passage tussen Zákynthos en het vasteland. De toren is gelegen op een klif aan de zuidoostelijke kant van het eiland. Colette: “Torentje staat zo onopvallend in het landschap dat je er langsrijdt zonder hem te zien. Op de foto zetten zonder vervuilende elektriciteitskabels is altijd weer een uitdaging”
Coördinaten: 37° 48’ 0” N – 20° 54’ 0” O
Foto: Colette van Eck


241 – Phare d’Eckmühl
Alhoewel de naam in eerste instantie anders doet vermoeden staat deze toren wel degelijk in de Bretonse provincie Finistère. Je vindt hem in het plaatsje Penmarch in de, hoe toepasselijk, Rue du Phare. Penmarch ligt aan de zuidkant van de baai van Audierne. De omgeving hier is vrij vlak en is op sommige plaatsen moerassig. Voor de kust liggen een groot aantal kleine eilandjes. De huidige toren werd in gebruik genomen in oktober 1897 en heeft een hoogte van 65 meter. De lichthoogte bedraagt 60 meter. Hij dankt zijn naam aan de Prince d’Eckmühl. Zijn dochter Adelaïde-Louise Davout, Marquise de Blocqueville die de bouw voor een groot deel financierde bedong dat de toren de naam van haar vader zou dragen. De wanden zijn volledig opgebouwd uit Kersanton (Bretons) graniet, het trapgat is bekleed met opaal. Na het beklimmen van 272 treden kan er genoten worden van een oogverblindend panoramisch uitzicht. De toren is zo indrukwekkend dat ik er zelfs twee keer heengereden ben. Vanaf een kleine pier heb je een prachtig zicht op deze vuurtoren. En ach, de lucht van wat rottend zeewier neem je dan op de koop toe.
Coördinaten: 47° 47′ 54.4” N – 04° 22′ 20.5” W
240 – Udbyhøj
Het vuurtorentje Udbyhøj staat in het oosten van Jutland, bij de ingang van de Randers fjord. Hij staat op een heuvel en is omgeven door privé terrein. Het weggetje naar de top van de heuvel is smal en overwoekerd met van alles en nog wat. Je rijdt met de auto omhoog en hoopt dat je ergens kunt keren, altijd een spannende onderneming. Het oorspronkelijke station werd opgericht in 1894. De huidige vuurtoren is in gebruik sinds februari 2003 en er brandt, afhankelijk van de hoek, iedere 5 seconden, een wit, groen en rood licht. Het licht wordt weergegeven door een spleet-stijl venster aan de bovenkant. Oorspronkelijk was deze cilindervormige toren grijs geschilderd. Bij het maken van de foto in 2012 heeft hij al de huidige kleuren rood en wit. Hij is 4,5 meter hoog. Door de ligging op de heuvel is de lichthoogte 33 meter. Achter dit vuurtorentje is nog het woonhuis te zien waarin voorheen het licht was geplaatst. Ja, het is natuurlijk privé terrein, maar er is niemand te zien aan wie je toestemming kan vragen het terrein te betreden en de foto’s te maken. En als je je netjes gedraagt is dat voor de Denen geen bezwaar.
Coördinaten: 56° 35′ 24” N – 10° 19′ 12” O


239 – Knippelholmen
Van het Deense Frederikshaven naar het Zweedse Göteborg is een prachtige boottocht. De passagiers worden vermaakt met muziek. De voornamelijk Zweedse passagiers laten zich de alcoholica goed smaken. Met windkracht vier is het toch al moeilijk lopend het evenwicht te bewaren….maar bij het naderen van Göteborg gaven de gevolgen van alcohol komische situaties te zien. En dat je dan onderweg nog vuurtorens kan vastleggen, top ! Door de honderden kleine eilandjes voor de kust zijn deze nog steeds bijzonder nuttig. Het eerste licht werd aangestoken op 15 oktober 1880, geplaatst voor het woonhuis van de vuurtorenwachter. Dat licht werd in 1948 vervangen door een betonnen toren met een elektrische gloeilamp. Het woonhuis werd afgebroken. Een jaar later werd deze vuurtoren volledig geautomatiseerd. In 1962 werd deze weer vervangen door de huidige, 6 meter hoge toren. De lichthoogte is zo’n 7,5 meter. Ondanks zijn geringe hoogte is toch een galerij aanwezig. Het licht in de lantaarn werd in 2004 gedoofd, maar door de plaats op het rotsachtige eilandje fungeert hij nog dag en nacht als baken. Tijdens de avond- en nachtelijke uren wordt hij verlicht.
Coördinaten: 57° 40’ 57.75” N – 11° 49’ 06.70” O
238 – Nantouar
In 1859 werd in het noorden van Bretagne, rond de baai van Perros, begonnen met de bouw van een drietal vuurtorens, waaronder die van Nantouar. De bouw werd verzorgd door de firma Prigent met behulp van 24 metselaars en 30 arbeiders. De vuurtoren Nantouar werd in 1860 in gebruik genomen. Het was een vast wit licht in de gevel van het huis van de vuurtorenwachter. Door de bouw van een cilindrisch torentje met een doorsnede van 160 cm kreeg de vuurtoren in 1884 zijn huidige uiterlijk. Hij kreeg hiermee een hoogte van ongeveer 10 meter. De elektrificatie vond plaats in 1937. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in 1944 het licht door de Duitse bezetter verwoest en in 1946 opnieuw in gebruik genomen. Hierna gaf de toren iedere 12 seconden 4 witte flitsen. In 1976 werd het licht gedoofd, de laatste vuurtorenwachter was Jean Quéré. In 1994 werd het gebouw op een veiling verkocht aan de heer J. Bass, een architect uit Rennes. De foto werd gemaakt in 2011, een vaste bewoning kon ik destijds niet ontdekken, het pand is nog steeds privébezit en wordt waarschijnlijk gebruikt als vakantiewoning. Deze ex-vuurtoren wordt beschermd door een enorme hoeveelheid rotsblokken om de verdere erosie van de kust tegen te gaan. De herhaalde aanvallen van de zee vormen echter een constante bedreiging. De toren is te vinden ten oosten van het plaatsje Louannec.
Coördinaten: 48° 48’ 04.16” N – 03° 23’ 43.63” W


237 – Cabo Sacratif
In het Spaanse Andalusië, tussen Torrenueva en Carchuna, niet ver van Granada is deze prachtige vuurtoren te vinden. Granada ligt aan de voet van het Sierra Nevada gebergte. In de stad bevindt zich één van de beroemdste monumenten van Spanje, het Alhambra. De vuurtoren Cabo Sacratif werd gebouw in 1863 onder leiding van ingenieur Constantino Germán. Het is een stenen toren die werd gebouwd op de top van een eerdere controle toren. Waarschijnlijk heeft deze vuurtoren daarom twee galerijen. Het is een ronde gemetselde toren met een hoogte van 17 meter. De lichthoogte bedraagt 98 meter. Om de 10 seconden geeft het licht twee witte flitsen. De toren is wit geschilderd met goudkleurige versiering. De koepel is geheel van glas. De vuurtoren markeert het meest zuidelijk punt van de kust rond Granada. Hij staat op een hoge rots, de Cerro del Chucho. De vuurtoren kan helaas niet bezichtigd worden. Colette vertelde me dat de situatie een heel klein beetje aan Egmond deed denken. In een niet te groot dorp op een terrasje zitten met een fantastisch uitzicht op deze vuurtoren. Tja, ook Colette is inmiddels besmet met het vuurtoren virus.
Coördinaten: 48° 47’ 48.0” N – 03° 05’ 48.0” W
Foto: Colette van Eck
236 – Les Perdrix
Iets ten noorden van het plaatsje Lézardieux is, in de rivier de Trieux, het torentje Les Perdrix te vinden. De omgeving is prachtig. In dit deel van Frankrijk geen zonnebloemen en druivenstruiken, maar velden vol artisjokken, kool en mais. De rivier de Trieux loopt door de Côte d’Armor. Om een foto van de vuurtoren te kunnen maken moet je enige honderden meters over de met glibberige stenen bezaaide oever van de Trieux lopen. Het is oppassen geblazen, resten zeewier maken de wandeling niet gemakkelijk. De vuurtoren staat tegen de linkeroever van de rivier, maar is uitsluitend per boot te bereiken. Operationeel vanaf 1869 geeft hij nu iedere 6 seconden, afhankelijk van de hoek, een wit of groen licht. Leuk is ook de kleine galerij. Het is een ronde, stenen toren die grotendeels groen geschilderd is. Hij heeft een lengte van 11 meter. Bij hoog water is de lichthoogte 5 meter. Het is in de omgeving van de Trieux de enige vuurtoren die onbeschadigd uit de Tweede Wereldoorlog kwam. Vlakbij ligt het vissersplaatsje Paimpol, met houten bootjes in allerlei kleuren. Uiteraard ontbreken de vele visrestaurants daar niet. Maar tegen de avond is het ook goed toeven op de vele terrassen.
Coördinaten: 48° 47’ 48.0” N – 03° 05’ 48.0” W


235 – Trévignon
Bretagne, voor mij de mooiste streek van Frankrijk, met zijn ruige kusten, klifpaden, heerlijke strandjes en tientallen vuurtorens. Trévignon, aan de zuidkant van Bretagne, ligt tussen Concarneau en Pont Aven. Het pittoreske dorpje heeft een kleine jachthaven. Bij eb is de plaatselijke bevolking druk bezig schelpdieren te zoeken als aanvulling op de dagelijkse maaltijd. De visserij is, naast het toerisme, nog steeds een belangrijke bron van inkomsten. Net als in Egmond wordt de kust ook hier bedreigd door de zee. Trévignon wordt omgeven door een moerasgebied. De niet te hoge rotsen worden afgewisseld met kwetsbare duinen. Een pier moet het haventje en de kust de nodige bescherming bieden. De 8 meter hoge, betonnen toren is wit geschilderd met een groene top. Het licht is gemonteerd op een korte mast en geeft, afhankelijk van de richting, een wit, rood of groen licht. Het torentje is actief sinds 1924 en heeft een lichthoogte van 11 meter. Zelfs de galerij ontbreekt niet. Een klein kasteeltje aan de rand van de haven maakt een bezoek aan deze streek meer dan waard.
Coördinaten: 47° 47’ 35.38” N – 03° 51’ 20.14” W
234 – Slangkoppunt
Op een, hemelsbreed, kleine 10.000 kilometer van Egmond staat in Zuid-Afrika de vuurtoren Slangkoppunt. Aan de naam is al te zien dat ooit hier de Nederlandse invloed groot was. In 1994 werd in Zuid-Afrika de apartheid afgeschaft, alhoewel deze ook vandaag nog steeds niet geheel is verdwenen. Je vindt deze 33 meter hoge ijzeren toren bij het plaatsje Kommetjie, niet ver van Kaapstad. Hij staat aan een ruige kust, over een smalle, zeer bochtige weg te bereiken, de uitzichten zijn fantastisch Je hebt wel alle aandacht bij de weg nodig, deze zit vol diepe kuilen. De lichthoogte bedraagt 41 meter. Het was de bedoeling de toren in 1914 in gebruik te nemen, maar door de Eerste Wereldoorlog gebeurde dat pas officieel op 4 maart 1919, alhoewel hij zeker voor die datum al in gebruik was, gezien een notitie in het logboek van de HMS Himalaya op 19 juli 1917. Deze toren werd in 1979 geautomatiseerd. Het is de hoogste gietijzeren vuurtoren langs de Afrikaanse kusten. Deze toren heeft een roterend licht dat elke 30 seconden vier keer knippert. De vuurtoren is toegankelijk voor bezoekers. Een steile, interne wenteltrap leidt naar de galerij. En als je de hand wil schudden van een vuurtorenwachter, dat kan, deze toren is ondanks de automatisering nog steeds bemand. Wim vertelde mij dat hij de toren graag had willen bezoeken….maar hij was gesloten, ondanks een bord dat aangaf dat hij open zou moeten zijn. Tja….dat schijnt in Zuid-Afrika wel vaker te gebeuren.
Coördinaten: 34° 08’ 54.59” Z – 18° 19’ 11.89” O
Foto: Wim van der Craats


233 – Twingsbjerg
Voor diegenen die regelmatig deze rubriek lezen is het geen geheim meer dat Denemarken het favoriete vakantieland is van mijn vrouw en mijzelf. In 2001 was het eiland Fünen in de buurt van Faaborg onze eerste kennismaking met Denemarken. Fünen ligt ingeklemd tussen de Kleine en de Grote Belt. Aan de westkust van Fúnen ligt het plaatsje Assens. Iets ten noorden hiervan is het “vuurtorentje” Tvingsbjerg te vinden. Vanaf de doorgaande weg via diverse landweggetjes te bereiken. Het huis staat aan de rand van een kleine klif op een stukje privé terrein. Maar ach, er is niemand te zien aan wie je kunt vragen of je rond het huis mag lopen om de foto’s te maken. Het blijft verbazingwekkend dat een leegstaand pand hier geen last heeft van molest. Ik maakte de foto’s in 2014, het interieur gaf een stoffige aanblik. De vuurtoren is in bedrijf sinds 1900 en nog steeds actief. Het pand is 8 meter hoog, de lichthoogte bedraagt 12 meter. Het licht bevindt zich in een dakvenster (zie onderste inzet). Aan de andere kant van het huis bevindt zich een tweede licht. Zeer uitzonderlijk, ben dat nog niet eerder tegengekomen. Het rode en groene licht (afhankelijk van de hoek) is twee seconden aan en twee seconden uit. Sinds 2016 is het pand te huur als zomerverblijf…….het kriebelt !
Coördinaten: 55° 18’ 38.1” N – 9° 53’ 32.9” O
232 – Westhoofd
Op het Zuid-Hollandse eiland Goeree-Overflakkee ligt het toeristenplaatsje Ouddorp (met twee d’s). Het eiland staat bekend als kerkelijk. In Ouddorp wordt tijdens verkiezingen een hoog percentage stemmen uitgebracht op christelijke partijen. Door de eeuwen heen werd Goeree-Overflakkee regelmatig getroffen door overstromingen. Bij de watersnood van 1953 kwamen 481 mensen om het leven. Het licht van de oorspronkelijke toren werd in 1940 gedoofd. Het optiek uit die toren werd naar beneden gehaald en later geplaatst op de toren van Ameland. In 1945 werd deze vuurtoren door de Duitsers opgeblazen. De huidige vuurtoren Westhoofd staat midden in het duingebied ten westen van Ouddorp. De architect was G. Friedhoff. Het is een natuurgebied en je kunt helaas niet dicht bij de toren komen. Een bord bij het hek geeft aan: Niet Betreden. Deze vuurtoren werd gebouwd in de jaren 1947 – 1950. Op 6 oktober 1950 werd het licht ontstoken. De toren is 52 meter hoog en heeft een lichthoogte van 56 meter. Iedere 15 seconden geeft hij drie lichtflitsen. De toren is nog steeds bemand, de bemanning heeft alleen nog een taak als kustwacht. Hij kan niet bezichtigd worden. In 2007 werd deze vuurtoren een rijksmonument.
Coördinaten: 51° 48’ 40.5” N – 3° 51’ 49.6” O


231 – Stubbekøbing
Falster, vanuit Duitsland makkelijk bereikbaar met de pont van Puttgarden naar Rodbyhavn op Lolland. Neem de weg richting Kopenhagen en je komt vanzelf op Falster terecht. Het eiland is ruim 500 vierkante kilometer groot, telt zo’n 44.000 inwoners en is voornamelijk een landbouwgebied. Het eiland is door twee bruggen verbonden met Seeland. Stubbekøbing ligt in het noordoosten van Falster met aan de overkant de eilanden Bogø en Møn, de laatste is vanwege zijn krijtrotsen een bezoek meer dan waard. In Stubbekøbing is al een vuurtoren actief sinds 1895. Niet helemaal duidelijk is of het oorspronkelijke licht op dezelfde plaats stond. Loop vanaf Stubbekøbing langs het water naar het westen en hij is niet te missen. Het huidige vierkante, houten gebouwtje is 4 meter hoog en heeft een lichthoogte van 5 meter. Iedere 2 seconden wordt, afhankelijk van de richting, een wit, rood of groen licht door het rechthoekige venster weergegeven. Zoals alle dergelijke Deense gebouwtjes wit geschilderd met de bekende rode band. Het geeft de schepen een veilige begeleiding naar de haven van Stubbekøbing. Falster, Bogø en Møn worden gescheiden door de Grønsund wateren.
Coördinaten: 54° 53’ 32.13” N – 12° 01’ 35.58” O
230 – Skinári
Het Griekse eiland Zakynthos ligt in het zuiden van de Ionische zee en wordt ook wel “Zante” genoemd, een naam die het van de Romeinen en Venetianen heeft gekregen, nadat ze het eiland eeuwenlang bezet hielden. Ze noemden het eiland ook “Il fioro di Levante”, wat “bloem van het Oosten” betekent. Wat een heerlijk eiland, met de mooie groene natuur, de prachtige helder blauwe zee met steile rotsformaties, de geweldige zandstranden, de oude dorpjes, het scheepswrak en niet te vergeten de indrukwekkende Caretta-Caretta zeeschildpadden. Het eiland heeft ontzettend veel te bieden. De vuurtoren Skinári, gelegen op Cape Skinári, staat op de noordpunt van Zakynthos, ongeveer 1,5 kilometer ten noorden van Korithi. Het negen meter hoge torentje geeft iedere vijf seconden een witte flits. De lichthoogte bedraagt 66 meter. De vuurtoren is actief sinds 1897. In 2002 werd deze vuurtoren gerestaureerd en verving men de lantaarn. Fraai is dat ook dit torentje een galerij bezit. Het gebied rond de toren staat bekend om zijn “blauwe grotten”, door de zee uitgesleten in de kalkstenen kliffen. Ook hier werd de toegang tot de voet van de toren versperd door een hek en het bekende bordje verboden toegang. Maar…er zat geen slot op het hek, René weet er alles van…
Coördinaten: 37° 55’ 51.55” N – 20° 42’ 07.54” O
Foto: Colette van Eck


229 – Pors Poulhan
Bretagne, het wat eigenzinnige deel van Frankrijk, met zijn rotsige kusten, klifpaden, heel veel vissersplaatsen en tientallen vuurtorens. Het haventje van Pors Poulhan was oorspronkelijk niet meer dan een kreek waar de boten op de wal getrokken werden. Het witte vuurtorentje met rode bovenkant markeert de westelijke toegang tot het kleine haventje op de grens van Plozévet en Plouhinec. Bij laag water ligt er een bonte vloot op een bedje van zeewier. Als je een stukje wandelt langs de kust dan heb je bij mooi weer ieder moment de neiging even te gaan zitten en te genieten van het fantastische uitzicht en de luisteren naar het breken van de golven op de ruige kust. De zonder een vast patroon gebouwde witte huisjes vervolmaken het totaalbeeld. Op 24 augustus 1926 werd het slecht 5 meter hoge torentje voltooid. Na het aanbrengen van de verlichtingsapparatuur vond de ingebruikname plaats op 16 mei 1927. Deze vuurtoren geeft een snel knipperend rood licht. De lichthoogte van het torentje is 14 meter. Het is een vierkante, betonnen toren met zelfs een galerij. Het licht is geautomatiseerd, de voeding wordt ondersteund door de via zonnepanelen opgewekte energie. Ook hier wordt de toegang tot de voet van de toren versperd door een hek met een bordje verboden toegang.
Coördinaten: 47° 59’ 04.79” N – 4° 27’ 50.28” W
228 – São Jorge
Madeira, Portugees voor hout, is een eiland in de Atlantische Oceaan, 700 kilometer ten westen van Afrika en 1000 kilometer ten zuidwesten van Portugal. Madeira en ook de Azoren hebben een autonome status binnen Portugal. De hoofdstad van Madeira is Funchall. Het kent een mild klimaat en staat bekend om zijn vele bossen en bergen. De kust bestaat voornamelijk uit steile rotswanden en kent vrijwel geen zandstranden. Hierdoor vind je hier geen massatoerisme. Maar voor wandelaars is het eiland een eldorado. Het eiland heeft een vulkanische oorsprong. Ooit zong Ted de Braak het liedje “Een glaasje Madeira m’dear”. De vuurtoren São Jorge, te vinden op het noordelijk deel van Madeira, werd actief in 1959. Hij is slechts 14 meter hoog maar door de plaatsing boven op een klif bedraagt de lichthoogte 271 meter. Hij geeft een wit licht, 2 seconden aan, 3 seconden uit. Van hieruit wordt aan bezoekers een adembenemend en panoramisch uitzicht geboden over Porto Moniz en Ponta de São Lourenço. Het is een goed onderhouden betonnen toren met acht ribben en een galerij. De rondleiding wordt door enthousiaste vrijwilligers gedaan die een bezoek meer dan waard maken.
Coördinaten: 32° 50’ 2.57” N – 16° 54’ 39,29” W
Foto: Wim van der Craats


227 – Nordborg
Vaak denkt men, als het woord Denemarken valt, aan regen. Niets is minder waar. Het klimaat is redelijk vergelijkbaar met het klimaat in Nederland. Ook denkt men….ver weg, ergens in het noorden. Maar het plaatsje Nordborg op het eiland Als ligt slechts 690 kilometer van Egmond. Op het eiland Als begon voor mij het fotograferen van vuurtorens, inmiddels al weer ruim zes jaar geleden. In het uiterste noorden van het eiland Als, een kilometer of vier ten noordwesten van Nordborg, staat de gelijknamige vuurtoren. Deze toren staat op de camping Augustenhof en wordt ook wel zo genoemd. Deze vuurtoren is in 1904 door de Duitsers gebouwd in een periode dat dit deel van Denemarken onder Duits bewind stond. De vuurtoren is 20 meter hoog en heeft een lichthoogte van 27 meter. Afhankelijk van de hoek geeft hij iedere vijf seconden een wit, rood of groen licht. Deze vuurtoren kan bezichtigd en beklommen worden. Slechts 80 treden of moet ik zeggen wel 80 treden, maar dan heb je ook een fantastisch uitzicht over de Kleine Belt. Bij helder weer is zelfs de vuurtoren van Helnaes op het eiland Fünen zichtbaar. De foto’s werden genomen op 5 oktober 2009.
Coördinaten: 55° 4’ 40,6” N – 9° 42’ 40.8” O
226 – Slipshavn
In het oosten van het Deense eiland Fünen, in de nabijheid van de plaats Nyborg, is de kleine Slipshavn fyr te vinden. Gemakkelijk met de auto te bereiken, met uitzondering van een paar honderd meter strand. Hij grenst aan een kazerne met de gebruikelijke borden verboden toegang. Maar er is niemand die een discrete bezoeker zal tegenhouden. Er staat op deze plek al een vuurtoren sinds 1845, maar de eerste 8 jaar alleen in de vorm van een lamp die aan een paal werd opgehesen. In 1853 veranderde dat in een lantaarn op een gebouw. Het huidige torentje dateert uit 1989. Tot 1998 passeerden hier voornamelijk de treinferry’s tussen Fünen en Sjaelland, maar na de komst van de Grote Beltbrug werd het hier een stuk rustiger. Ook de treinen maken nu van die brug gebruik. In de buurt staat ook de vuurtoren Knudshoved, deze werd eerder in deze rubriek besproken. Het is goed te doen een wandeltocht langs beide torens te maken. De Slipshavn fyr geeft iedere drie seconden een witte flits. Voor mijn bezoek aan deze vuurtoren tankte ik in Nyborg en liet (dom, dom) mijn zonnebril op de ombouw van de pomp liggen. Ruim anderhalf uur later lag hij er nog. Fijne mensen, die Denen!
Coördinaten: 55° 17’ 08.14” N – 10° 49’ 31.69” O


225 – Westkapelle
Omdat op dit punt van het eiland Walcheren de duinen ontbreken is er een zeedijk aangelegd, de Westkapelse Zeedijk. Op deze dijk werd in de jaren 1875 – 1876 de vuurtoren Noorderhoofd gebouwd. Het is een door Q. Harder (daar is hij weer) ontworpen ronde, gietijzeren toren die gebouwd werd door de firma Nering Bögel. Het was de eerste ronde toren die Q. Harder ontwierp, daarvoor waren ze veelhoekig. Bij de deur is een tekst aangebracht: “Eerste steen gelegd door M.M. van Hoff, burgemeester van Westkapelle, 18 november 1875.” De vuurtoren werd gemonteerd op een betonnen fundament. Deze toren vormt samen met het hoge licht, boven op de oude kerktoren van Westkapelle, een lichtlijn. Het licht werd ontstoken op 10 juli 1876. Deze toren telt vier verdiepingen met onder het lichthuis een galerij. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de rood/witte kleur vervangen door camouflagekleuren. Deze vuurtoren is 16 meter hoog en heeft een lichthoogte van 20 meter. Het licht gaat iedere 10 seconden aan en uit en heeft, afhankelijk van de hoek, ook een rode en groene sector. Sinds 1982 is deze toren een Rijksmonument.
Coördinaten: 51° 32’ 24.5” N – 03° 26’ 12.9” O
Foto: Bram van Broekhoven
224 – Helleholm
De vuurtoren Helleholm staat op het eiland Agersø, ten zuidwesten van Sjælland. Het heeft een oppervlakte van 6,8 km² en ligt in de Grote Belt. De vuurtoren staat op de zuidoostelijke punt van het eiland en is vanuit de haven van Agersø na een wandeling van 5 kilometer te bereiken. Ik ben er nooit geweest maar kon deze foto maken vanaf de ferry tussen Stigsnæs en het eiland Omø. Helleholm of Helholm betekent heilige plaats. De foto werd gemaakt in 2013 en in dat jaar telde het eiland 181 inwoners. Het oorspronkelijke licht dateert uit 1846, de huidige werd in 1900 in gebruik genomen. Deze vierkante toren is opgetrokken uit bakstenen met op de top het gebruikelijke rood geschilderd ijzer met sierlijke krullen en een windwijzer op de top. Het is een heerlijk klein monument dat nog steeds in gebruik is. Deze toren geeft, afhankelijk van de hoek, een vast licht in de kleuren wit, rood en groen. Iedere 15 seconden zijn er drie korte perioden van duisternis. De vuurtoren is 11 meter hoog en heeft een lichthoogte van 12 meter. Deze vuurtoren kan niet bezichtigd worden.
Coördinaten: 55° 11’ 13.21” N – 11° 12’ 40.14” O


223 – Gunarsholmen
De vuurtoren Gunnarsholmen staat op een klein eilandje in het Zweedse Vänernmeer aan de zuidwestkant van de zogenaamde Värmland landengte. Het station dateert uit 1852 – 1853, maar kreeg zijn huidige vorm, inclusief de toren, in 1878. Hij is 9 meter hoog. Tot 1946 was de vuurtoren bemand. Sinds 2014 is dit torentje particulier eigendom en niet meer in gebruik. De vuurtoren had een lichthoogte van 12 meter en gaf een snel knipperend licht, afhankelijk van de richting, in wit en rood. Door de ligging op het eilandje is het torentje uitsluitend per boot bereikbaar. Het Vänernmeer is met een oppervlakte van 5655 km² het grootste meer van Zweden. Ter vergelijking; het IJsselmeer is ongeveer 1100 km². Het krijgt zijn watertoevoer uit de rivier Klarälven en allerlei riviertjes die Noorwegen en Zweden scheiden. Het water wordt afgevoerd via de Göta älv die uitmondt in het Kattegat. In het meer liggen tientallen kleine eilandjes en is een geliefd gebied om te kanoën. Ook bijgaande foto werd tijdens een kanotocht gemaakt, een uitstekende gelegenheid om het hoofd eens helemaal leeg te maken.
Coördinaten: 58° 51‘ 00” N – 13° 12‘ 00” O
Foto: Sebastian van der Craats
222 – St. Jørgen
Het vuurtorentje St. Jørgen staat in Svendborg aan de westelijke rand van de stad. Svendborg ligt in het zuid-oosten van het Deense eiland Fünen. Fünen ligt tussen de Kleine en de Grote Belt en is met zijn 2985 vierkante kilometer het tweede grootste eiland in Denemarken. Fünen telt zo’n kleine 500.000 inwoners, waarvan 175.000 in Odense. Ruimte genoeg. Vanwege de plaatsing in een woonwijk onder de brug naar Tåsinge is het torentje toch wat lastig te vinden. Maar ach, je hebt vakantie en dus alle tijd. Het witte huisje met rode band staat op een 4 meter hoog houten frame. Door deze plaatsing toch nog een lichthoogte van 8 meter. Afhankelijk van de richting geeft dit torentje iedere vijf seconden een wit of groen licht. Dit torentje werd operationeel in 1949. Het blijft verbazingwekkend dat in Denemarken tientallen van dit soort huisjes als vuurtoren fungeren. Tijdens mijn bezoek in mei 2011 was alles pas geschilderd en waren de bomen gesnoeid. Toch binnenkort maar eens gaan kijken hoe het er nu uitziet. Het eiland wordt de “Tuin van Denemarken” genoemd, een aanrader om eens met Denemarken kennis te maken. Vanuit Egmond sta je na 630 km aan de Deense grens. Vandaar 60 km naar Fynshav, dan drie kwartier varen en je staat op Fünen.
Coördinaten: 55° 02’ 51.8” N – 10° 35’ 48.5” O


221 – Men-Ruz (Ploumanac’h)
Deze vuurtoren staat in het Bretonse departement Côte d’Armor. Hij kreeg zijn gemeenschappelijke naam van het nabijgelegen dorpje Ploumanac’h (Parochie van de monniken). De officiële naam Men-Ruz betekent rode steen. Deze vuurtoren is dan ook opgetrokken uit roze graniet en beveiligt de route naar Ploumanac’h en Perros-Guirec. De eerste vuurtoren dateert van 1860, deze werd in de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers vernietigd. Het was een vierkant torentje met een aangebouwde woning voor de vuurtorenwachter. In 1948 werd de huidige toren operationeel. Deze werd ontworpen door de architecten Auffret en Odorico. ’s Nachts herkenbaar aan het rode en witte licht licht dat iedere 4 seconden oplicht. Het witte licht is zichtbaar tussen de eilanden Tomé en Rouzic. De vuurtoren is 15 meter hoog en heeft een lichthoogte van 26 meter. Vanaf de vuurtoren heeft men een fraai uitzicht op het kasteel van Costaérès en het eiland Renote. Rond de toren zijn, over de rotsen, prachtige wandelpaden aangelegd van waar men iedere moment weer een ander indrukwekkend uitzicht heeft over deze ruige kust. Bretagne (Breiz) is van oudsher een buitenbeentje in Frankrijk. Men heeft daar altijd wat moeite gehad met de “regelaars” in Parijs. Voorheen was het mijn vaste vakantiebestemming. In die tijd kwam je overal tekenen tegen dat men een “vrij” Bretagne wenste.
Coördinaten: 48° 50’ 15” N – 3° 29’ 00” O
220 – Toward Point
De vuurtoren Toward Point staat op het zuidelijke einde van het Schotse schiereiland Cowal in de buurt van het dorpje Toward. Deze vuurtoren is operationeel sinds 1812. Later in de 19e eeuw werden voor de vuurtorenwachters twee huizen gebouwd. Voor de vuurtoren staat een eveneens wit gebouw met een misthoorn (zie inzet), waarschijnlijk operationeel sinds 1899. De misthoorn kon een vreselijke herrie produceren maar wordt sinds 1990 niet meer gebruikt. Beide gebouwen zijn niet voor het publiek toegankelijk. Vroeger had de vuurtoren een zwaailicht maar tegenwoordig geeft hij iedere 10 seconden een witte flits. In 2011 werd de toren met behulp van een hoogwerker geschilderd. Er werd een high-tech verf gebruikt, zodat het, naar men hoopt, enige jaren zal duren voordat het opnieuw nodig zal zijn. De vuurtoren is 19 meter hoog en heeft een lichthoogte van ruim 21 meter. Ineke Braak: “We hebben ons laten verrassen en mochten vijf dagen naast deze bijzondere toren bij lieve vrienden logeren. Hij ligt in een prachtige omgeving met een rijke (militaire) historie. Voor de vuurtorenliefhebber is het hier een Walhalla. Maar ook de natuurliefhebber komt hier ieder jaargetijde aan zijn trekken. Prachtige bossen met in de zomer een overkill aan rododendrons en hortensia’s. De oude huizen van de vuurtorenwachters staan te koop of te huur. Het is dat het zover weg is, anders had ik misschien nóg wel een plekje bij een vuurtoren willen hebben….” Tja.
Coördinaten: 55° 51‘ 44.32” N – 4° 58‘ 44.4” W
Foto: Ineke Braak – van Kasteel


219 – Noord Hinder
Het lichtschip 12 “Noord Hinder” werd in 1963 gebouwd bij de scheepswerf “De Waal” in Zaltbommel. In 1981 volgde een grondige verbouwing bij de scheepswerf Hoogenraad & Kuyt in Scheveningen. De Kromhout dieselmotoren werden vervangen door vier 4-cilinder watergekoelde dieselmotoren van het merk Samofa, elk met een vermogen van 40 PK. Nadat de achterste mast was verwijderd, werd op het achterschip een helidek aangebracht. Voorts werden alle functies, zoals de bediening van het licht, de nautofoon (misthoorn), alsmede de bediening van de motoren geautomatiseerd en radiografisch vanaf de vaste wal bedienbaar. Het cardanisch opgehangen optiek werd vervangen door een vast optiek. De stuurinrichting werd verwijderd en het roer vastgezet. Kortom, Lichtschip 12 “Noord-Hinder” kon na de verbouwing zonder bemanning op haar positie worden verankerd. Het helidek diende om – in voorkomende gevallen – onderhoud ploegen vanuit een helikopter met een hoist op het schip te kunnen droppen. Van september 1983 tot augustus 1987 en van januari tot mei 1992 lag lichtschip 12 op de positie Texel. De “Samofa”-motoren werden in 1992 vervangen door drie luchtgekoelde dieselmotoren van het merk “Deutz”. Ooit een herkenningspunt in de Noordzee om de plaats te bepalen en te waarschuwen voor de gevaarlijke Hinderbanken voor de Zeeuwse kust werd het schip op 21 maart 1994 door de moderne navigatiemiddelen overbodig en ligt thans in Hellevoetsluis als museumschip.
Coördinaten: 51° 49’ 40.13” N – 4° 07’ 49.42” O
218 – Les Huertas
Deze vuurtoren staat een kilometer of zeven ten noordoosten van Alicante aan de Costa Blanca (witte kust) en is nog steeds actief. De Costa Blanca is te vinden in het zuidoosten van Spanje. Het station werd opgericht in 1856. Het is een cilindrische, witgeschilderde toren met zelfs twee galerijen. Iedere 19 seconden geeft hij vijf witte flitsen. Deze 9 meter hoge vuurtoren heeft toch een lichthoogte van 38 meter. Prachtig gelegen op het puntje van de Cabo de la Huerta, met uitzicht op de baai van San Juan en de kust van o.a Benidorm. Tja, dan is mijn dochter samen met wat vriendinnen op vakantie en zien ze vanuit een trammetje deze vuurtoren op het puntje van de rots staan. Op de plek aangekomen was deze echter toch moeilijker te vinden dan gedacht. Klimmend en klauterend over de rotsen (en na elke bocht hopen de vuurtoren te zien) kon uiteindelijk bijgaande foto gemaakt worden. Helaas kan de toren niet bezichtigd worden.
Coördinaten: 38° 21‘ 00” N – 00° 24‘ 00” W
Foto: Colette van Eck


217 – Douarnenez (Ile Tristan)
Het eiland Tristan is een klein Bretons eiland, gelegen in de baai van Douarnenez, met uitzicht op de Port-Rhu. Het ligt op 50 meter van de kust, is 450 meter lang en 250 meter breed en bij eb per voet bereikbaar. Het vuurtorentje op dit eiland werd gebouwd in 1857 en heeft een hoogte van 9,5 meter. De bouw van de vuurtoren stuitte indertijd op veel verzet van de toenmalige eigenaar Gustave Pennanros, de benodigde grond moest onteigend worden. Zoals veel Franse vuurtorens werd ook deze tijdens de tweede Wereldoorlog beschadigd. De lens werd door dronken Duitse soldaten beschoten. In 1951 werd dit torentje geautomatiseerd. Op het eilandje woont een permanente bewaker. Tijdens mijn bezoek in 2012 was het helaas hoog water, een rondleiding op het eiland zat er ditmaal niet in. Douarnenez was tot in de vroege jaren 1980 een bloeiende vissershaven, met vooral verwerking van sardines.
Coördinaten: 48° 6’ 8” N – 4° 20’ 15” W
216 – St. Augustine
Deze vuurtoren is te vinden in Florida. Kort nadat de VS Florida hadden verkregen van de Spanjaarden (1819) werd er een lantaarn in een oude stenen toren geplaatst om de schepen naar St. Augustine te begeleiden. Deze werd in 1824 al snel vervangen door een 22 meter hoge conventionele vuurtoren. Door kusterosie moest besloten worden tot de bouw van een nieuwe vuurtoren zo’n 700 meter landinwaarts. Daar werd in 1871 mee begonnen. Deze is 50 meter hoog en werd operationeel op 15 oktober 1874. De architect was Paul J. Pelz. Vlak na de ingebruikname vloog een aantal eenden de lantaarn kamer binnen waardoor de lens licht beschadigd werd. Er werd een draadscherm geplaatst om dit in de toekomst te voorkomen. De bouw van de nieuwe vuurtoren bleek een juiste beslissing geweest te zijn, de oude toren viel op 22 augustus 1880 in zee. In 1936 werd de vuurtoren geëlektrificeerd en in 1971 volledig geautomatiseerd. Rond deze toren doen spookverhalen de ronde, daar is echter geen wetenschappelijk bewijs voor gevonden. Bij de vuurtoren staat een museum. De toren is te bezichtigen. Als je er 10 dollar voor over hebt om 214 treden te beklimmen…..een aanrader.
Coördinaten: 29° 53‘ 08” N – 81° 17‘ 19” W
Foto: Henk Joosten
